Η κατάκτηση ενός ακόμη Τσάμπιονς Λιγκ από την Μπαρτσελόνα έβαλε και πάλι στη συζήτηση ακριβώς με τη συμπλήρωση των 60 χρόνων του Κυπέλλου Πρωταθλητριών Ευρώπης, το πόσο σημαντικό τελικά είναι να έχεις παίκτες με προσωπικότητα. Καμία μεγάλη ομάδα στη διαχρονική πορεία αυτού του θεσμού δεν έβαλε τη σφραγίδα της χωρίς να διαθέτει πολύ μεγάλους παίκτες. Περισσότερο από οποιαδήποτε κουβέντα σχετικά με προπονητές, αυτό που πάντα θα ξεχωρίζει τις ομάδες, που θα είναι σημείο αναφοράς, δεν είναι άλλο από την ατομική ποιότητα και τεχνική πληρότητα των σταρ της!

Ο Λουίς ΕνρΙκε δεν είναι κάποιος σπουδαίος τεχνικός. Το 2011-2012 έφυγε νύχτα από τη Ρώμη, όταν η Ρόμα από το ένα χαστούκι πήγαινε στο άλλο. Στη Θέλτα έκανε μία πολύ συμπαθητική πορεία, αλλά και πάλι από αυτό το σημείο μέχρι να κατακτήσεις το τρεμπλ με την Μπαρτσελόνα η απόσταση παραμένει τεράστια! Ομως πήγε στη Βαρκελώνη αποφασισμένος να επιβάλει τις ιδέες του και αυτό τελικά του δίνει το δικαίωμα να θεωρεί τον εαυτό του, τούτη την ώρα του απόλυτου θριάμβου, δικαιωμένο! Δεν χαρίστηκε σε κανέναν, έβαλε από την πρώτη μέρα κανόνες, προτίμησε από το να έχει χαρούμενα (αλλά άναρχα) αποδυτήρια, να κοντραριστεί. Κυρίως δεν μπήκε στον κόπο να «χαϊδέψει» τα αυτιά κανενός!

Άλλαξε το στυλ σε ένα πολύ πιο direct ποδόσφαιρο, χωρίς να ζητήσει λιγότερη κυκλοφορία της μπάλας, ωστόσο έπαψε να τη θεωρεί πανάκεια. Επίσης όποτε η Μπάρτσα χρειάστηκε να υψώσει την μπάλα στην περιοχή, το έκανε χωρίς ενοχές και δίχως εκείνη την ιδεοληψία που της… επέβαλε να εκτελεί τα κόρνερ μόνιμα με πάσα. Φυσικά όλα αυτά θα είχαν ελάχιστη σημασία, αν δεν υπήρχε το εκπληκτικό τρίο των Μέσι, Νέιμαρ και Σουάρες και από πίσω τους η μαεστρική καθοδήγηση από τον Ινιέστα! Ο MVP του 60ού τελικού ήταν αλάνθαστος και από τα πόδια του άρχισαν όλες οι ενέργειες. Ο τρόπος που μαζί με τον Νέιμαρ «κόβει» την ιταλική άμυνα στα δύο, προσφέροντας έτοιμο γκολ στον Ράκιτιτς είναι για σεμινάριο. Αλλά εδώ μπαίνει ξανά η χρησιμότητα ενός κανονικού προπονητή, που ωστόσο καταλαβαίνει απόλυτα τις ιδιαιτερότητες της ομάδας του! Ο Ενρίκε αφού βρήκε τον ακριβή ρόλο τού Μπουσκέτς στο γήπεδο, κατόρθωσε να κόψει και να ράψει το κοστούμι για τον Ράκιτιτς με τέτοιον τρόπο, ώστε ο Κροάτης να γίνεται σε κάθε ματς και καλύτερος μέσα στη χρονιά! Και επίσης, κάνοντας απανωτά καψόνια στον Πικέ στο ξεκίνημα, όταν πια ο διεθνής αμυντικός επέστρεψε άρχισε να θυμίζει τον παίκτη που εντυπωσίασε όλους μας πριν από πέντε χρόνια!

Επαναλαμβάνω ωστόσο πως χωρίς τον Μέσι, τον Νέιμαρ και τον Σουάρες, οποιοδήποτε πλάνο οποιουδήποτε προπονητή θα πήγαινε στράφι! Από την ώρα που βρήκε ο Μέσι κώδικα επικοινωνίας και με τη διοίκηση της ομάδας, αλλά και με τον προπονητή του, ήταν θέμα χρόνου να «καταπιεί» η Μπάρτσα στο διάβα της τους πάντες και τα πάντα! Ο Νέιμαρ φέτος έγινε πολύ πιο ουσιαστικός και ομαδικός, κάτι απόλυτα φυσιολογικό αφού η δεύτερη σεζόν του στην Ευρώπη θα ήταν δεδομένα διαφορετική και ο Σουάρες από την ώρα που μπήκε στη βασική ενδεκάδα, πρόσφερε μία ακόμη λύση όχι μόνο επιθετικά, αλλά αρχίζοντας με πιεστικό τρόπο την άμυνα από την κορυφή!

Ναι, η Μπαρτσελόνα δεν έπαιξε πιθανότατα το Τόταλ Φούτμπολ του 2009 όταν σάρωσε τα πάντα υπό τον Γκουαρντιόλα, αλλά πια είναι μία ομάδα χωρίς εμμονές και κυρίως χωρίς ενοχές! Και αυτό, αν θέλετε την ταπεινή μου άποψη, ήταν το πιο καταλυτικό σημείο στην καμπή της σεζόν για να αρχίσει να «καθαρίζει» την μία ομάδα μετά την άλλη. Ο Σουάρες ήταν ένα κανονικό σέντερ φορ, απαλλάσσοντας και την ομάδα και τον κόσμο από την εμμονή του ψεύτικου «εννιαριού», ενώ οι αντεπιθέσεις έτσι όπως έβγαιναν από τους «μπλαουγκράνα» αποτελούσαν από τα Χριστούγεννα και έπειτα το πυρηνικό όπλο που κατέστρεφε τους αντιπάλους! Η «παλιά» Μπάρτσα ακόμη και αν έκλεβε την μπάλα σε κόρνερ αντιπάλου, σπάνια έφευγε όλη μπροστά για να τελειώσει τη φάση. Η τωρινή έκδοση όχι μόνο το κάνει, αλλά πραγματικά εύχεσαι να έχεις χίλια μάτια για να τη βλέπεις να το πραγματοποιεί! Το έκανε με τη Σίτι, το έκανε με την Παρί, με την Μπάγερν και τώρα και στον τελικό!

Και κάπως έτσι γίνεται πραγματικά επικίνδυνη για οποιονδήποτε σφετεριστή του θρόνου της! Και του χρόνου μην αποκλείετε να είναι ξανά στον τελικό, στο Μιλάνο, κυνηγώντας αυτό που δεν έχει πετύχει κάποιος πέρα από τη Μίλαν το 1990: το repeat!

Πηγή: sport-fm.gr

Μπαρτσελόνα Primera Division Ποδόσφαιρο SPORTS