Άλλωστε και ο ίδιος δημοσίως το παραδέχεται. Και αν το καλοσκεφτείτε, μοιάζει και απολύτως λογικό. Κόσμος που τον λατρεύει, προκλήσεις που φτάνουν μέχρι και κούπες, ακόμα και λιακάδα καλοκαιρινή μέσα στον χειμώνα. Πόλη και ομάδα ιδανική για να εργάζεται ο Πογιέτ.

Εξίσου πανεύκολο, είναι να διαπιστώσει κάποιος πως η ΑΕΚ θέλει πολύ να κρατήσει τον Πογιέτ και την επόμενη σεζόν και να επενδύσει πάνω του. Θυμίζω πως επί της ουσίας του έκανε όλα τα χατίρια στην μεταγραφική περίοδο του Γενάρη. Του έφερε τον Ζουκουλίνι για τον οποίο (ορθώς) επέμενε, όταν εσωτερικώς υπήρχαν επιφυλάξεις για την μεταγραφή ενός ακόμα χαφ. Και συντάχθηκε με την γραμμή «με Άρθο είμαστε καλυμμένοι στο κέντρο της άμυνας», όταν (πάλι) εσωτερικώς υπήρχαν (δυνατές) εισηγήσεις για την απόκτηση στόπερ.

Την επιθυμία και των δυο πλευρών να συνεχίσουν μαζί, φανερώνει και το γεγονός πως δεν περιμένουν καν το τέλος της σεζόν για να αρχίσουν τις σχετικές κουβέντες. Παρότι αυτή αρχικά ήταν η πρόθεση και της ΑΕΚ και του Πογιέτ. Ήδη έχουν αρχίσει να βάζουν κάτω το αν και πως θα προχωρήσουν στη νέα σεζόν. Αυτό δεν «κλειδώνει» πως θα τα βρουν, σημαίνει όμως πως υπάρχει διάθεση να τα βρουν.

Ωστόσο θαρρώ πως υπάρχει μια παράμετρος στο ζήτημα της παραμονής του Πογιέτ, που μέχρι τώρα δεν έχει αναδειχθεί και που όμως είναι σημαντική. Από τις σημαντικότερες. Εκτός από ένα πρότζεκτ που θα τον ικανοποιεί, ο Ουρουγουανός θέλει και να ξέρει πως θα υπάρχει το κατάλληλο περιβάλλον για να εφαρμοστεί αυτό το πρότζεκτ. Και αυτό δεν είναι αρμοδιότητα της ΑΕΚ να το παράσχει στον Πογιέτ, αλλά μάλλον της… ΕΠΟ.

Προφανώς και θα ήθελε ο Ουρουγουανός να γίνουν συγκεκριμένες κινήσεις για την ενίσχυση της ομάδας για τη νέα σεζόν. Αλλά παράλληλα θα ήθελε στο νέο πρωτάθλημα, να μην αναγκάζεται να ουρλιάζει στον τέταρτο, πως οι διαιτητές που έρχονται στο ΟΑΚΑ κάνουν διαγωνισμό, ποιος θα δώσει περισσότερες κίτρινες στην ΑΕΚ. Ακόμα και με αντιπάλους που βρίσκονται από το μισό του βαθμολογικού πίνακα και κάτω. Υπενθυμίζω πως ο Πογιέτ υποχρεώθηκε να παίξει ένα ντέρμπι και ένα δύσκολο εκτός έδρας ματς, χωρίς τον πιο δημιουργικό μέσο (λέγε με Μάνταλο), λόγω τιμωρίας από κάρτες. Και τώρα πάει να παίξει παιχνίδι πρωταθλήματος, χωρίς τον πρώτο και τον δεύτερο σκορερ της ΑΕΚ. Πάλι λόγω τιμωρίας από κάρτες.

Φαντάζομαι πως αν ο Πογιέτ μιλάει με συναδέλφους του προπονητές στην Αγγλία ή στην Ουρουγουάη ή οπουδήποτε αλλού στον κόσμο, θα έχει να λέει για το μοναδικό ποδοσφαιρικό φαινόμενο, να είναι φορτωμένοι με κίτρινες το «δεκάρι» και οι δυο σκόρερ της ομάδας. Φαινόμενο που ο Ουρουγουανός δεν είχε συναντήσει ούτε στη Σάντερλαντ, η οποία έδινε μάχη για την παραμονή της στην Πρέμιερ Λιγκ και που όλη η ενδεκάδα, από τον τερματοφύλακα μέχρι τον σέντερ φορ, έτρωγε σίδερα σε κάθε ματς και έμπαινε καμικάζι πάνω στην μπάλα.

Ο Πογιέτ δεν έχει μιλήσει ούτε μισή φορά δημοσίως για την διαιτησία. Λέει ένα «ούτε στην προπόνηση δεν μ’ αρέσει να κάνω τον διαιτητή» και συνεχίζει. Αλλά ξέρει καλά πως με διαιτησίες όπως στην Τούμπα (που το είδε σε βίντεο) ή στη Νέα Σμύρνη ή στην Τρίπολη, όποιο πρότζεκτ και να φτιάξει, όσο ακριβό και αν είναι, δεν μπορεί να λειτουργήσει. Ήταν αυτόπτης μάρτυρας ο Πογιέτ σ’ ένα ντέρμπι που θεωρητικά η ΑΕΚ πρέπει να είναι ικανοποιημένη από τα σφυρίγματα του Καλογερόπουλου, ωστόσο πρακτικά δεν της έχει δοθεί ένα πέναλτι και της έχει δοθεί μια ανύπαρκτη αποβολή.

Όλα αυτά θα μετρήσουν στην απόφαση του Πογιέτ για το μέλλον του στην ΑΕΚ. Και πως άλλωστε θα γινόταν να μην μετρήσουν. Αν, για παράδειγμα, ο Φερνάντο Σάντος είχε πάρει ένα και μόνο σφύριγμα, εκείνο το πέναλτι στην Λεωφόρο πάνω στον Μπούρμπο στο φινάλε της σεζόν 2004-05, όλα θα ήταν πολύ διαφορετικά στην πορεία του. Η ΑΕΚ θα είχε πάρει τα χρήματα των ομίλων του Τσάμπιονς Λιγκ και αντί για Σαπάνη, Λάκη και Τσάνκο, θα είχε φτιάξει ένα διαφορετικό πρότζεκτ, που θα τον οδηγούσε ενδεχομένως και σε τίτλο, αλλά σίγουρα όχι στην έξοδο.

Για να μην το πλατειάζω. Είναι δεδομένο πως πολλά, ως προς την παραμονή του Πογιέτ θα εξαρτηθούν και από το πρότζεκτ που θα του παρουσιάσει η ΑΕΚ και από τις προτάσεις που ενδεχομένως να του προκύψουν από Αγγλία και Ισπανία. Αλλά θα είναι και πολύ σημαντικό, να υπάρχει η βάσιμη ελπίδα (διότι σιγουριά δεν υπάρχει ποτέ), πως ότι κτίζει με την δουλειά του, δεν θα το γκρεμίζουν με τα σφυρίγματα και με τις κάρτες. Και αυτό μόνο η ΚΕΔ, η ΕΠΟ και όποιος άλλος ορίζει τις (οργανωτικές) τύχες του ελληνικού ποδοσφαίρου, μπορεί να το εξασφαλίσει.

Πηγή: enwsi.gr