Για το δικό του χαμένο πέναλτι στο χθεσινό θρίλερ με την Κόστα Ρίκα, ο Φάνης Γκέκας έγινε απλώς ο ήρωας μιας άφατης ελληνικής τραγωδίας...

Μιας τραγωδίας, που μαζί με τον homme fatal Γκέκα, την υπέγραψε άθελά του ο Καρνέζης, απλώς λόγω του μικρού ονόματος του: θα ήθελε πολύ ο τερματοφύλακας της Εθνικής να ρεφάρει τη μοιραία αστοχία του Φάνη, αλλά δεν μπόρεσε και αυτό ήταν το σενάριο της δικής μας Ορέστειας...

Συνέβη και αυτό, λοιπόν, στο Ρεσίφε. Την 1η Ιουλίου του 2004 στον ημιτελικό του θριαμβευτικού Euro στο Ντραγκάο, ο λυτρωτής της τελευταίας στιγμής λεγόταν Τραϊανός Δέλλας. Δέκα χρόνια αργότερα ένας ομότεχνός του, στο κέντρο της άμυνας, ο Σωκράτης Παπασταθόπουλος έσωσε την ελληνική παρτίδα (μετά την κακιά στιγμή στο γκολ του Ρούις), αλλά παρά το γεγονός ότι η Εθνική αγωνίστηκε με παίκτη παραπάνω επί 64 λεπτά και έχασε σωρηδόν τις ευκαιρίες να πετύχει ένα δεύτερο γκολ, καταδικάστηκε στη ρώσικη ρουλέτα των πέναλτι και είδε, προς απογοήτευσή της, τους Κοσταρικανούς να απολαμβάνουν τη δική τους «pura vida».

Μια στιγμή που να την πάρει ο διάβολος και να τη σηκώσει! Μια αναπόδραστη στιγμή, η επιτομή του απόλυτου δράματος που στέλνει τη μεν Κόστα Ρίκα στο Σαλβαδόρ για τον προημιτελικό του ερχόμενου Σαββάτου με την Ολλανδία, τη δε Ελλάδα στο αεροπλάνο της επιστροφής...

Εδώ τελειώνει το όνειρο, αλλά εάν όπως έγραψε κάποτε ο Αμερικανός ποιητής Τόμας Ελιοτ «τέλος είναι το σημείο απ' όπου αρχίζουμε», τότε αυτός ο αποκλεισμός από τους «8», μπορεί κάλλιστα να αποτελέσει το κίνητρο, την πρόκληση και το σημείο εκκίνησης της επόμενης παγκόσμιας επιχείρησης της Εθνικής.

Το 1994 περάσαμε και δεν ακουμπήσαμε. Το 2010 κάναμε σεφτέ στις νίκες και στα γκολ. Τέσσερα χρόνια αργότερα η ελληνική ομάδα προκρίθηκε στη δεύτερη φάση, αλλά το πεπρωμένο της δεν περιελάμβανε απόβαση σε μια δεύτερη ακτή (Costa), πιο πλούσια (Rica) από τη φιλντισένια...

Αυτή η Εθνική δεν χρειάζεται δάκρυα, σαν αυτά που αυλάκωναν τα πρόσωπα των παικτών της στη λήξη της αναμέτρησης. Τα αποκρούει όπως επίσης και την απαξίωση που για τη φάρα μας αποτελεί διαχρονικό χόμπι, το οποίο μάλιστα μετατρέπεται σε επάγγελμα, όπως συνέβη στην υπόθεση του Κατσουράνη.

Αυτή η Εθνική μπορεί να μην πέτυχε την απόβασή της στη Γη της Επαγγελίας, αλλά κατάφερε να μακροημερεύσει πολύ περισσότερο από κάμποσες μεγάλες δυνάμεις του παγκοσμίου ποδοσφαίρου, οι οποίες είδαν τα ραδίκια ανάποδα. Κατάφερε επίσης να ξανακάνει υπερήφανο, να βγάλει στους δρόμους και να ξενυχτήσει έναν λαό, που, διάβολε, δεν έχει και πολλές ευκαιρίες να δείχνει το καθαρό κούτελο του σε ολόκληρη την οικουμένη.

Ο χθεσινός επίλογος ήταν θλιβερός και καταδικαστικός, αλλά that's life. Η Εθνική είχε τις ευκαιρίες να τελειώσει το ματς και να βρεθεί στην οκτάδα, αλλά το πεπρωμένο της έγραφε ότι θα έπρεπε να δοκιμαστεί στην ανεπιθύμητη και ανυπόφορη διαδικασία των πέναλτι, όπου όλα κρίνονται σε μια ζαριά...

Αυτή η ζαριά δεν μας έκατσε και μπορεί εντέλει η ελληνική ομάδα να μην έφτασε στην πολυπόθητη (αλλά επ' ουδενί υπεσχημένη) Ιθάκη, αλλά βίωσε ένα υπέροχο και πολύ διδακτικό ταξίδι, που θα της φανεί χρήσιμο στην επόμενη εκστρατεία της...

Πηγή: Sentragoal.gr

MUNDIAL 2014