Γράφει ο Γιώργος Καρελιάς...

Πριν από κάμποσα χρόνια, ύστερα από έναν αγώνα όπου είχε πιάσει τα άπιαστα, ένας τηλεοπτικός ρεπόρτερ ρώτησε τον τερματοφύλακα Ηλία Ατματζίδη: «Σήμερα ήσουνα ο ήρωας του αγώνα. Πώς αισθάνεσαι;». Κι αντί εκείνος να πει τα τετριμμένα «σημασία έχει να κερδίζει η ομάδα» και τα παρόμοια, έδωσε την εξής απάντηση: «Ήρωες ήταν ο Κολοκοτρώνης κι ο Καραϊσκάκης. Εμείς μπάλα παίζουμε».

Το προτάσσω αυτό, για να μη γίνει καμιά συσχέτιση του τίτλου αυτού του κομματιού με την «Ωδή στον Γεώργιο Καραϊσκάκη» του Σαββόπουλου. Καμιά σχέση. Στην μπάλα και στον αθλητισμό γενικότερα τα ηρωϊκά περισσεύουν, αλλά ήρωες δεν υπάρχουν.

Επομένως, η «ωδή» στον Καραγκούνη άλλα θέλει να πει. Ενδεχομένως πολύ πεζά και κοινότοπα, αλλά ίσως να αξίζει να τα πούμε.

Όταν ο Σάντος αποφάσισε να κάνει την πρώτη αλλαγή, σκέφτηκα αμέσως ότι θα βγάλει (φυσιολογικά) τον Καραγκούνη. Δεν τον έβγαλε. Όταν αργότερα έκανε τη δεύτερη, πάλι το ίδιο σκέφτηκα. Ήρθε η σειρά του Καραγκούνη να φύγει. Πολύ φυσιολογικά. Πόσο ν’ αντέξει ένας παίχτης 38 χρόνων, όταν νεότεροί του είχαν ήδη κλατάρει; Πάλι δεν τον έβγαλε. Εκτοτε, παράλληλα με την αγωνία για το αποτέλεσμα, παρατηρούσα δύο παίκτες. Τον αριστερό μπακ Χοσέ Χολέμπας, που είχε μεταβληθεί (και) σε αριστερό εξτρέμ κι έκανε ό,τι ήθελε και τον Γιώργο Καραγκούνη. Πήγαινε πάνω-κάτω. Σκεφτόμουνα ότι κάποια στιγμή θα πέσει κάτω από την εξάντληση. Δεν έπεσε. Αντεξε 120 λεπτά.

«Ο μπαρμπα-Γιώργος έτρεχε σαν τους νεαρούς», μου είπε ο μικρός, αμέσως μετά τον αγώνα. Όταν, μερικές ώρες αργότερα, διάβασα τα στατιστικά της FIFA (εδώ), δεν έπεσα από τα σύννεφα: ξεπέρασε τα 13 χιλιόμετρα, περισσότερα από κάθε άλλον.

Ο Καραγκούνης δεν έχει την μαεστρία του Χατζηπαναγή, τον καλπασμό του Αρδίζογλου, το ξεπέταγμα του Δεληκάρη, τη στρατηγική του Δομάζου, την αποτελεσματικότητα του Σιδέρη, για να περιοριστούμε σε μερικούς από τους παλιούς συναδέλφους του. Έχει, όμως, κάτι απ’ όλους. Και μερικά πρόσθετα. Δύναμη, αν και μικρός το δέμας. Πολύ πάθος. Θεατρικότητα (ναι, αυτή που έχει εμπνεύσει και τα γνωστό ανέκδοτο ότι ακόμη και την ώρα του γάμου του, πάτησε το πόδι της νύφης, έπεσε κάτω και ζήτησε πέναλτι από τον παπά!). Είναι μέσα σε όλες τις φάσεις. Μαρκάρει, πασάρει, ντριπλάρει, σουτάρει (τι σουτάρα στο δοκάρι ήταν αυτό με την Ακτή!). Και, πάνω απ’ όλα, είναι ηγέτης. Με τον τρόπο του, με πολλούς τρόπους.

Ο Καραγκούνης κουβαλάει αρκετά από τα κουσούρια του «μέσου Ελληνα» στα μαζικά αθλήματα. Αλλά έχει και πολλές αρετές, που τον ξεπερνούν. Αλλιώς πώς θα επιβίωνε όταν ξενιτεύθηκε (Ίντερ, Μπενφίκα, Φούλαμ);

Ο Καραγκούνης τελείωσε ως παίκτης της Εθνικής. Θα καταγραφεί στην ιστορία της. Ως ένας από τους πολλούς «ήρωές» της. Στα επετειακά αφιερώματα θα βλέπουμε και θα ξαναβλέπουμε τα κατορθώματα και τα καμώματά του. Το πάθος, τα κλάματα και τα κλαψουρίσματά του. Αυτά όλα, που τον καθιέρωσαν. Που από Γιώργο τον έκαναν Γιώργαρο!

ΥΓ.: Δεν είχε περάσει ποτέ από το μυαλό μου ότι ένας άθλιος γαύρος, όπως η αφεντιά μου, θα έγραφε μια τέτοια «ωδή» σε έναν πρώην βάζελο. Άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου.
ένα άρθρο των πρωταγωνιστών

MUNDIAL 2014