Ή, μάλλον, για να είμαι ακριβέστερος, άλλη ομάδα έχει, όνομα και πράμα, το(ν) Οσκαρ κι άλλη τη χάρη της!

Εάν δεν φοβόμουν πως θα χαρακτηριστώ ιερόσυλος και θα κινδυνεύσω κιόλας με αφορισμό, θα έβαζα την κτητική αντωνυμία με κεφαλαίο αρχίγραμμα, άλλωστε για τους Ιταλούς η Γιουβέντους ήταν, είναι και θα είναι η (δική τους) Madonna, ενώ οι ανταγωνιστές της βολεύονται με τη... Madonnina, το άγαλμα το οποίο έχει στηθεί στο ανώτερο κωδωνοστάσιο του Ντουόμο!

Υστερεί βεβαίως η συγκεκριμένη ποδοσφαιρική θεότητα σε ευρωπαϊκά τρόπαια και δη σε Κύπελλα Πρωταθλητριών (2) έναντι της Μίλαν (7) και της Ιντερ (3), αλλά τους ρίχνει στ' αυτιά σε ντόπια τρόπαια και στην αχλή του μύθου της που ξεπέρασε πολύ γρήγορα τα στενά όρια της πρωτεύουσας του Πιεμόντε...

Το εννοώ αυτό, διότι, μετά από κάμποσες επισκέψεις στο Τορίνο, κατάλαβα ότι ενώ μέσα στην πόλη υπερτερεί σε ρεύμα η «Γκρανάτα», η Γιουβέντους είναι η σφραγίδα στο διαβατήριο με το οποίο ταξιδεύει η Ιταλία στο παγκόσμιο ποδόσφαιρο!

Για να μην αδικώ τις ομάδες του Μιλάνου, οφείλω να επισημάνω πως και οι τρεις μεγαλύτερες ιταλικές ομάδες έχουν βάλει τη δική τους ανεξίτηλη σφραγίδα στο παγκόσμιο ποδοσφαιρικό γίγνεσθαι και αυτό είναι ένα παράσημο για την Bel Paese...

Προς επίρρωσιν τούτου, υπενθυμίζω σε αδρές γραμμές ότι οι τρεις κορυφαίες ιταλικές ομάδες και η squadra azzurra αποτέλεσαν και ακόμη αποτελούν μερικά από τα σημαντικότερα οχήματα στην εξέλιξη του ποδοσφαίρου εδώ και μισό αιώνα!

Η πρώτη κατάθεση μιας ρηξικέλευθης (για τα δεδομένα της εποχής) ιδέας υπήρξε το περιβόητο «catenaccio» που λανσάρισε ο Ελένιο Ερέρα στην Ιντερ της δεκαετίας του '60, χρησιμοποιώντας τη διάταξη 5-3-2, σε μια φιλοσοφία η οποία θεωρείται από πολλούς ως ο προάγγελος του μοντέρνου, πλην εκνευριστικού, passing game της Μπαρτσελόνα!

Στα τέλη των 80s ήλθε η σειρά της Μίλαν, με προπονητές πρώτα τον Αρίγκο Σάκι και εν συνεχεία τον Φάμπιο Καπέλο, να υποβάλει τη δική της -και όχι απλώς αποτελεσματική, αλλά θριαμβευτική- πρόταση στην ποδοσφαιρική εξέλιξη: την άμυνα ζώνης, βασική στόχευσης της οποίας είναι η κάλυψη των χώρων, αντί των ατομικών μαρκαρισμάτων από τους... μαντουμαδόρους, όπως θα 'λεγε και ο Αλέφαντος!

Παρεμπιπτόντως ο Σάκι δεν είχε παίξει ποτέ του ποδόσφαιρο της προκοπής και προτού αφοσιωθεί στο προπονητιλίκι ήταν υπάλληλος σε μαγαζί που πούλαγε παπούτσια!

Οι «ροσονέρι» εκείνης της εποχής έμειναν στην ιστορία ως «η Μίλαν των Ολλανδών», αλλά θα έπρεπε επίσης να μνημονεύονται ως η Μίλαν της αγίας (αμυντικής) τετράδας που συνέθεταν ο Τασότι, ο Μαλντίνι, ο Μπαρέζι και ο Κοστακούρτα.

Στα μέσα των 90s το παγκόσμιο ποδόσφαιρο υποκλίθηκε στον φιλόσοφο που όταν δεν κοούτσαρε (όχι συστήματα, αλλά παίκτες, όπως είχε πει κάποτε ο ίδιος), ρέμβαζε καπνίζοντας το πούρο του στην παραλία του Βιαρέτζιο!

Ο (πρωταθλητής κόσμου με την Ιταλία το 2006) Μαρτσέλο Λίπι έψαχνε έναν ξεχωριστό ρόλο για να αξιοποιήσει ακόμη περισσότερο το χαρισματικό ταλέντο και την προσωπικότητα του Ζιντεντίν Ζιντάν και τον βρήκε σε μια ιδιότυπη θέση την οποία επινόησε ο ίδιος: στην καινοτόμα διάταξη 4-3-1-2 (ή 4-4-1-1) ο Ζιζού βρέθηκε πίσω από τον Ιντσάγκι και τον Ντελ Πιέρο και η Γιουβέντους με χαφ-εργάτες όπως ο Κόντε, ο Ντι Λίβιο, ο Τακινάρντι και ο Ντεσάν έπαιξε ποδόσφαιρο περιωπής και έγινε θαμώνας στους τελικούς του Champions League...

Τα τελευταία δυο χρόνια η (επανακάμψασα στο προσκήνιο μέσα από τις στάχτες του «Calciopoli») Γιουβέντους πατεντάρισε για άλλη μια φορά ένα σύστημα το οποίο ανήγαγε σε επιστήμη και το μετάγγισε στις αρτηρίες της (φιναλίστ του φετινού Euro) εθνικής Ιταλίας: τη διάταξη 3-5-2 που έχει ως ειδοποιό διαφορά με τα υπόλοιπα συστήματα την ταυτόχρονη χρησιμοποίηση τριών στόπερ...

Μολονότι στη διάταξη 3-5-2 (που, όπως επισήμανε προχθές το βράδυ στην εκπομπή της ΝΕΤ ο εξαιρετικός στην ανάλυση του και με πολύ στρωτό λόγο Νίκος Νταμπίζας, μετεξελίσσεται κάποια στιγμή σε 5-3-2) οι τρεις στόπερ παίζουν στην ευθεία -και δεδομένης της μανίας μου με την πορτοκαλί μπάλα- τολμώ να προβώ σε μια αδόκιμη σύγκριση: αυτή η τακτική ενέχει τόσο ρίσκο όσο η περιβόητη τριγωνική επίθεση του μπάσκετ (άρμα μάχης του Φιλ Τζάκσον στους Μπουλς και στους Λέικερς) για την οποία -όταν τη δοκίμασε ο Παναγιώτης Γιαννάκης στον Ολυμπιακό- ο Λιν Γκριρ είχε σχολιάσει ότι «εάν πιάσει μπορεί να μας απογειώσει, αλλά εάν δεν πετύχει θα μας καταστρέψει»!

Προχθές το βράδυ στο «Stamford Bridge» αυτήν την triple post... defense του (τιμωρημένου και καθήμενου στην εξέδρα) Κόντε την έκανε σκόνη και θρύψαλλα μέσα σε δυο λεπτά ο Οσκαρ, αλλά προϊούσης της βραδιάς η άμυνα της Γιουβέντους βρήκε τα πατήματά της, συν τοις άλλοις ο Βιδάλ και ο Κουαλιαρέλα απάντησαν αναλόγως...

... και στο τέλος της βραδιάς η Γιουβέντους απέδειξε πως η γριά κότα έχει πάντα το ζουμί!

Α, για να μην το ξεχάσω: απέδειξε επίσης πως μπορεί να μην έχει το όνομα, αλλά κρατά τη χάρη της!

Πηγή: Goal

Serie A Γιουβέντους