Η Γιουβέντους είναι ιδιαίτερη περίπτωση ομάδας. Η την αγαπάς ή αγαπάς να τη μισείς. Πολλοί Ιταλοί επιμένουν ότι η χώρα είναι χωρισμένοι στα δύο. Στους Γιουβεντίνους και τους αντι-Γιουβεντίνους. Εδώ και λίγες ώρες πάντως, οι πρώτοι νιώθουν μετά από χρόνια ότι κοιτούν τους υπόλοιπους αφ’ υψηλού. Το γεγονός ότι η Γιούβε πέρασε σαν σίφουνας με 1-2 από το Μεάτσα, μπορεί να μη λέει και πολλά, καθώς η επί τέσσερα χρόνια κραταιά Ίντερ (πρωταθλήτρια από το 2007 ως το 2010) παραπαίει στον πάτο του Καμπιονάτο. Για τους παίκτες, τους παράγοντες και του τιφόζι της Μεγάλης Κυρίας όμως, το «διπλό» επί της Ίντερ μοιάζει με... τη μεγαλύτερη μέρα του πολέμου.

Η ώρα της εκδίκησης

Η Ίντερ ήταν η ομάδα που πρωτοστάτησε στις εξοντωτικές ποινές του 2006 κατά της Γιουβέντους και αυτή που στην ουσία καρπώθηκε τα μεγαλύτερα οφέλη από τη διάλυση της μεγάλης ομάδας (Μπουφόν, Κιελίνι, Ζαμπρότα, Τουράμ, Καναβάρο, Βιεϊρά, Έμερσον, Καμορανέζι, Νέντβεντ Ντελ Πιέρο, Ιμπραϊμοβιτς και Τρεζεγκέ ήταν μια 12άδα παικτών που όμοιά της σπάνια συναντά κανείς σε ένα σύλλογο) του Καπέλο. Ή Ίντερ σήμερα βρίσκεται αντιμέτωπη με κατηγορίες ανάλογες με αυτές που βάρυναν τον Μότζι, τον Μπέτεγκα και τον Τζιράουντο (η ισχυρή τριανδρία της Γιούβε που ενεπλάκη στο Καλτσιόπολις) και ο Μοράτι θεωρείται από τους Μπιανκονέρι ως ο ιθύνων νους της -παραλίγο- καταστροφής της ομάδας τους, γι αυτό η χθεσινή νίκη γιορτάστηκε στο Τορίνο σαν μικρό... σκουντέτο.

Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο στο gazzetta.gr

Serie A Γιουβέντους