Ο ΠΑΟ έχασε τεράστια ευκαιρία να τον διασύρει - Δεν το... πίστευαν

Δεν ήταν απλά μια μεγάλη νίκη αυτή του Παναθηναϊκού επί του Ολυμπιακού. Δεν ήταν καν μια από τις πιο εύκολες και χωρίς την παραμικρή αμφισβήτηση νίκες που έχει κάνει σε ολόκληρη την σεζόν. Δεν ήταν ακόμα, ούτε καν μια από τις νίκες που την πέτυχε χωρίς ουσιαστικά να απειληθεί ή να συναντήσει στοιχειώδη αντίδραση από μια ομάδα που προκαλούσε συναισθήματα οίκτου με την εμφάνισή της στην Λεωφόρο.

Αλλά ήταν μια νίκη που έβγαλε χίλια δυο συναισθήματα αλλά και συμπεράσματα και για τις δυο ομάδες και για ολόκληρο το πρωτάθλημα και για τον προπονητή και τους παίκτες του Παναθηναϊκού που ήταν οι μεγάλοι πρωταγωνιστές και οι δικαιότατα τελικοί θριαμβευτές.

Ο Παναθηναϊκός στην Λεωφόρο στο παιχνίδι με τον Ολυμπιακό, ίσως από κάποιο σημείο και μετά να έχασε μια τεράστια ευκαιρία να διασύρει εντελώς τον απελπιστικά ανήμπορο και ανύπαρκτο αντίπαλό του και να πετύχει μια νίκη τέτοιων διαστάσεων, απ' αυτές που περνούν στην ιστορία του ελληνικού ποδοσφαίρου και στην ιστορία και των δύο ομάδων, με διαφορετικό φυσικά πρόσημο για την κάθε μία.

Μάλλον από κάποιο σημείο και μετά, ούτε κι ο ίδιος δεν πίστευε πως αυτό το πράγμα με τις κόκκινες φανέλες που αντιμετώπιζε, δεν μπορεί να ήταν ο Ολυμπιακός και φυλάχθηκε μην τυχόν και δεν κατάλαβε καλά και κάποια στιγμή εμφανιζόταν στο γήπεδο.

Έτσι μετά από ένα καταιγιστικό σε ρυθμό πρώτο ημίχρονο, προτίμησε να κάνει ένα "άνετο" δεύτερο και απλά να περιμένει την λήξη για να ξεσπάσει σε χορούς και πανηγύρια για την τεράστιας σημαίας νίκη του.

Θα πει κάποιος, μα με δύο τραγικά λάθη του Ολυμπιακού έβαλε γκολ ο Παναθηναϊκός, για ποια ισοπέδωση μιλάς;
Κι όμως.

Ακριβώς λόγω αυτής της ισοπεδωτικής εμφάνισης του Παναθηναϊκού από το πρώτο κιόλας λεπτό του αγώνα, ο Ολυμπιακός όχι απλά δεν μπόρεσε να αντιδράσει, όχι απλά παραδόθηκε κι έμοιαζε χαμένος μέσα στο γήπεδο, αλλά... πανικοβλήθηκε στην κυριολεξία.

Ο Παναθηναϊκός τρόμαξε ουσιαστικά και πανικόβαλε τον αντίπαλό του, με τον τρόπο που μπηκε στο παιχνίδι και τον έκανε να κάνει με απίστευτη ευκολία παιδαριώδη λάθη, να μην μπορεί να αλλάξει δεύτερη μπαλιά και να φτάσει τελικά και στις δυο φάσεις που τα λάθη, τον πανικό και την παράδοσή του, τα μετέτρεψε σε γκολ.

Ήταν η απόλυτα φυσιολογική εξέλιξη ενός παιχνιδιού, στο οποίο ουσιαστικά υπήρχε μόνο μια ομάδα μέσα στο γήπεδο.

Παίκτες υπήρχαν βέβαια είκοσι δύο, φανέλες ναι... με διαφορετικό χρώμα, αλλά ΟΜΑΔΑ ήταν μόνο μία μέσα στο γήπεδο.

Κι αυτό επίσης ήταν φυσιολογικό, καθώς ο Παναθηναϊκός ήταν ένα σύνολο παικτών και προπονητή που ήξεραν τι ήθελαν, ήξεραν ποια είναι τα ατού τους και προσάρμοσαν σ' αυτό όλο το παιχνίδι τους, ενώ ο Ολυμπιακός όχι απλά δεν ήξερε τι ήθελε αλλά φάνηκε να μην ξέρει ούτε καν αυτές τις αδυναμίες του.

Κι έτσι σε ένα παιχνίδι που ο Παναθηναϊκός και ο Γιοβάνοβιτς γνωρίζοντας πως ακριβώς έπρεπε να παίξει γέμισε την ενδεκάδα και ειδικά την μεσαία γραμμή με παίκτες που ήξεραν, ήθελαν και μπορούσαν πάνω απ' όλα από πλευράς δυνάμεων και κατάστασης, ενώ ο Ολυμπιακός και ο δυστυχής Ανιγκό έκανε αυτό ακριβώς που απαγορευόταν δια ροπάλου να κάνει, εμφάνισε δηλαδή ένα κέντρο με μοναδικό που να "μπορεί" από πλευράς δυνάμεων τον έρμο τον Κορεάτη και ταυτόχρονα άφησε στον πάγκο τους μοναδικούς δύο που εκτός από την γνώση έχουν δείξει ότι "μπορούν" και από πλευράς δυνάμεων, τον Μπαγκαμπόυ και τον Μπιέλ δηλαδή.

Με αυτά τα δεδομένα, δεν υπήρχε περίπτωση να έχει το παιχνίδι την παραμικρή διαφορετική εξέλιξη απ' αυτή που είχε τελικά. Και μόνο η δύναμη της συνήθειας ή η δύναμη της φανέλας και του ονόματος, εμπόδισε τον Παναθηναϊκό να αντιμετωπίσει το παιχνίδι όχι σαν ένα ντέρμπι ζωής και θανάτου αλλά σαν ένα παιχνίδι... αναψυχής και επίδειξης δύναμης και να κάνει μια τεράστια σε μέγεθος νίκη.

Η ουσία δεν αλλάζει φυσικά και είναι πως ο Παναθηναϊκός, ο Γιοβάνοβιτς και οι παίκτες του για την ακρίβεια, φώναξαν για μια ακόμα φορά πως "είναι εδώ" και πως αυτό το πρωτάθλημα θα κάνουν ό,τι είναι δυνατόν για να το πάρουν.