Ο Λεμπρόν Tζέιμς πρέπει να είναι από τους μεγαλύτερους Χριστιανούς των ημερών μας. Γράφει ο Τάσος Μαγουλάς.
Πρόκειται για έναν άνθρωπο (ό,τι κοντύτερο σε άνθρωπο μπορεί να είναι μια μηχανή ή ό,τι πλησιέστερο σε μηχανή ένας άνθρωπος) που υλοποίησε μία από τις ρήσεις του Ιησού: ο ταπεινών εαυτόν, υψωθήσεται.
Πολύ ταπείνωση δυστυχώς. Ο κορυφαίος παίκτης των ημερών μας, ίσως και ...άλλων ημερών, πήρε το δακτυλίδι που ζητούσε δικαιώνοντας την επιλογή του να εγκαταλείψει την δική του ομάδα και να γίνει η ορντινάτζα του Ουέιντ στο Μαϊάμι.
Το βράδυ που ο Λεμπρόν επέλεξε να μην είναι ο απόλυτος ηγέτης, αυτό το βράδυ νομοτελειακά γνωρίζαμε μια από τις πρωταθλήτριες ομάδες των επόμενων ετών. Στην σύγχρονη ιστορία του ΝΒΑ, ποτέ δύο από τους καλύτερους παίκτες της εποχής τους, δύο σούπερ σταρ, δύο ηγέτες(για να μην κάνουμε συνειρμούς με το δίδυμο Τζόρνταν-Πίπεν όπου ο ένας συμπλήρωνε τα κενά του άλλου), κι ένας Μπος, δεν βρίσκονταν στην ίδια ομάδα. Ας μην γελιόμαστε. Υγιής ο Ουέιντ είναι στο νούμερο τρία του μπάσκετ ενώ ο Βασιλιάς στο ένα αφού ο Κόμπε κάνει τόπο στα νιάτα.
Το Μαϊάμι κατέκτησε το πρωτάθλημα απέναντι σε μια ΟΜΑΔΑ. Ένα τρομερό σύνολο που απειλεί ότι θα παραμείνει στην κορυφή της Δύσης για πολλά χρόνια και ξέρει πως θα κατακτήσει τον τίτλο μόλις ο πλέι μέικερ Ράσελ Ουέστμπρουκ γίνει...πλέι μέικερ. Μόλις αυτός ο εκπληκτικός αθλητής καταλάβει πως πρώτα πρέπει να κοιτάει δεξιά και αριστερά για να πασάρει στον δεύτερο καλύτερο παίκτη του μπάσκετ, τον Κέβιν Ντουράντ και μετά για το δικό του σουτ, οι Θάντερ είναι έτοιμοι για το τρόπαιο.
Οι Χιτ όμως αποτελούν το βασικό θέμα συζήτησης. Θα ήταν πολύ καλό για το μπάσκετ αν η διαδρομή τους τελείωνε εδώ. Δυστυχώς δεν προσφέρεται καμία υπηρεσία στο άθλημα ο Λεμπρόν να βρίσκεται μαζί με τον Ουέιντ. Παραείναι εύκολα τα πράγματα. Δεν μιλάμε για ομάδα και το μπάσκετ που παίζουν, απλά δεν έχει σχέση με μπάσκετ. Ο Λεμπρόν τα κάνει όλα, ο Ουέιντ δεν έχει αντίπαλο, ο Μπος(που και αυτός προσαρμόστηκε σε διαφορετικό ρόλο) και όλοι οι υπόλοιποι, όπως ο Μαικ Μίλερ με τα επτά τρίποντα στον πέμπτο τελικό, σουτάρουν σαν σε προπόνηση αφού οι αντίπαλοι στέλνουν τέσσερις από τους πέντε αμυντικούς τους στους σούπερ σταρ.
Οι πρωταθλητές πήραν το τρόπαιο διότι σοβαρεύτηκαν στην σειρά με την Βοστόνη. Μοίρασαν τους ρόλους τους καλύτερα και αυτό ήταν. Δεν είχαν ανάγκη για κάτι επιπλέον. Δεν χρειάζονται προπονητή, δεν χρειάζονται σέντερ, δεν χρειάζονται πλέι μέικερ απλά να είναι καλά ο Λεμπρόν με τον Ουέιντ και αυτό δεν μπορεί να λέγεται μπάσκετ. Μέτριοι παίκτες ένας προπονητής που δεν συγκρίνεται, παρά μόνο μοιάζει, με τον δικό μας Τζώρτζη Δικαιουλάκο, παίζουν όλοι άμυνα και στην επίθεση αφήστε τα αφεντικά να δουλέψουν χωρίς σύστημα, χωρίς ρυθμό.
Το ευχάριστο της ιστορίας είναι ότι επιτέλους κινήθηκε στον πάγκο ο θρυλικός Μπομπ Μακαντου με τα γυαλιά μισοφορεμένα που νομίζεις ότι τον έχουν βαλσαμωμένο τόσα χρόνια οι Μαϊάμι Χιτ.
Ο Λεμπρόν αποτελεί παράδειγμα ταπεινοφροσύνης αλλά το προσόν θα ήταν χρησιμότερο αν κατέβαινε για ...πρωθυπουργός. Τώρα που παίζει μπάσκετ δεν χρειαζόμαστε καλούς Χριστιανούς και καλά παιδιά. Είναι άδικο να μην συγκριθεί με τους καλύτερους της ιστορίας και να τους κερδίσει διότι ας μην κοροϊδευόμαστε, για εκεί προορίζεται. Όταν όμως δεν έχεις την υπομονή να νικήσεις με την δική σου ομάδα αλλά προτιμάς την σιγουριά ενός άλλου ηγέτη, τότε σου λείπει ο εγωϊσμός που κτίζει τους θρύλους.
Σίγουρα από τους θεατρινισμούς του Τζόρνταν, η σεμνότητα του Λεμπρόν είναι προτιμότερη, από την άλλη όταν τα προσόντα σου μπορούν να σε φέρουν ψηλότερα από τον Ερ, δεν κάθεσαι να διαγκωνίζεσαι με τον αδικημένο Σκότι Πίπεν.
Πηγή: contra.gr
Ακολουθήστε το sportdog.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις αθλητικές ειδήσεις