Tους θυμάμαι μαζί με τον πατέρα μου να παίζουν για χαβαλέ μπακαρά στο μαγαζί του κυρ-Ανέστη ψηλά στην Αγίας Σοφίας. Γράφει ο Μιχάλης Λεάνης.
Τους χάζευα αμίλητος, τις κινήσεις τους, τα καλαμπούρια τους, τον τρόπο με τον οποίο πείραζαν ο ένας τον άλλον.
Μοιραία η συζήτηση θα ερχόταν σε εμένα. Τότε ο κυρ-Ανέστης μού ζητούσε να ανοίξω τα χέρια μου και να τα φέρω στο ύψος των ώμων μου. Όταν ήμουν μικρός, το άνοιγμα των χεριών μου ήταν δυσανάλογο με το ύψος μου. Ο κυρ-Ανέστης με τη χαρακτηριστική του βραχνή φωνή μού χάιδευε τα μαλλιά και φώναζε θριαμβευτικά: «Κοίτα μακριά χέρια που έχεις, σαν ουρακοτάγκος. Ο,τι πρέπει για να παίξεις πόλο και μπάσκετ». Προσπάθησε και για τα δύο. Ήθελε να με δει αθλητή, αλλά πού; Εγώ έβλεπα τον αθλητισμό σαν εκτόνωση κι έτσι τα σχέδιά του έμειναν απραγματοποίητα, αλλά με περίμενε για χρόνια εκεί. Στη γνωστή για τους παλιούς θύρα 10 του «Παλέ ντε Σπορ», όπου οι αθλητές έμπαιναν δωρεάν σε όλα τα παιχνίδια. Καθόταν εκεί σοβαρός δίπλα στον φύλακα και όταν με έβλεπε, μου έκανε νόημα να περάσω μέσα. Αυτός μου έμαθε να αγαπάω το μπάσκετ. Ο πρώτος που μου το εξήγησε και που με έκανε να καταλάβω τη μαγεία του. Με φανάτισε. Με όρκισε πιστό οπαδό.
Στα χρόνια της παντοκρατορίας του Αρη ήμουν πάντα δίπλα του. Λόγω της στενής φιλίας του με τον πατέρα μου με είχε αναλάβει υπό την προστασία του. Ταξίδεψα μαζί του σε όλη την Ελλάδα και στο εξωτερικό. Καθόμουν δίπλα του κι άκουγα. Ετσι έμαθα να κερδίζω, έμαθα να χάνω, να σέβομαι την ομάδα, να σέβομαι τον αντίπαλο, να καταλαβαίνω τα βαθιά αίτια μιας ήττας και τις κρυφές πτυχές μιας νίκης. Πάνω από όλα, με έμαθε να σέβομαι το άθλημα και ιδιαίτερα τον αντίπαλο. Αυτός ήταν ο λόγος που όλοι σέβονταν τον Πεταλίδη, γιατί τους σεβόταν κι αυτός. Ποιος να τα διδάξει τώρα όλα αυτά, αναρωτιέμαι. Οπως αναρωτιέμαι αν κάποιος από αυτούς τους μεγαλόθυμους, τους τεράστιους παράγοντες του σήμερα με το χοντρό πορτοφόλι, θα ήταν ικανός να φτιάξει μία ομάδα που να κυριαρχεί στην Ελλάδα και να προκαλεί σεβασμό και δέος στην Ευρώπη με το ένα χιλιοστό των χρημάτων που διαθέτουν τώρα. Αλλες εποχές, θα πουν κάποιοι ξύπνιοι. Αλλοι άνθρωποι, θα τους πω εγώ κι ας με πούνε κουτό.
Ο Ανέστης Πεταλίδης ήξερε το μπάσκετ όσο λίγοι και οι σημερινοί παράγοντες για να φτάσουν στο επίπεδό του θα χρειαστούν 10 ζωές, αλλά και πάλι δεν είμαι σίγουρος. Ήταν αυτός που επέβαλε τον Ιωαννίδη για προπονητή στο πρώτο πρωτάθλημα και τον έκανε προπονητή. Και ας λέει ο υπουργός ό,τι θέλει. Οι πολιτικοί ποτέ δεν λένε όλη την αλήθεια. Ήταν αυτός που έκανε τον Άρη πρώτη δύναμη στην Ελλάδα και την πρώτη ομάδα που πήγε σε τρία συνεχή φάιναλ φορ. Ήταν αυτός που έπεισε τον Τσιλιγκαρίδη να ρίξει τα λεφτά του για να αγοράσει τον Γκάλη. Ήταν ο «νονός» του Γκάλη, αφού στον κυρ-Ανέστη ανήκε το προσωνύμιο «γκάνγκστερ». Αυτός επίσης που στην κρίσιμη καμπή του συλλόγου έπεισε τον Μιχαηλίδη να αναλάβει την προεδρία, ρίχνοντας εκατομμύρια στην ομάδα με αποτέλεσμα να την απογειώσει ποιοτικά. Δεν ήθελε ποτέ να του αναγνωρίσουν τίποτα. Δεν τον ενδιέφερε. Η ανιδιοτέλειά του δεν είχε όρια. Με τη γραβάτα λυμένη από το πρωί έως το βράδυ, με το μυαλό στον Άρη, δικαιώνοντας τη γυναίκα του που με παράπονο σε όποιον τον αναζητούσε -αφού τότε δεν υπήρχαν κινητά για να βρεις κάποιον εύκολα- απαντούσε με ένα βαθύ αναστεναγμό: «Ο Ανέστης, μα δεν ξέρεις; Από το πρωί έως το βράδυ τρέχει για τον Αρη».
Ήταν ο τελευταίος των μεγάλων παραγόντων, για μένα ο μεγαλύτερος. Θα κρατήσω μία φράση του για πάντα. Ήταν σε ένα παιχνίδι με τον Πανιώνιο. Το ματς διεξαγόταν στο κλειστό του Μίλωνα. Είχε έρθει από πίσω, με αγκάλιασε και μου είπε: «Μου αρέσεις γιατί είσαι παρών ακόμα και στα δύσκολα. Γιατί δεν είσαι αόρατος». Κράτησα τη φράση του σαν φυλαχτό κι ένιωθα τεράστια υπερηφάνεια όταν στις δημόσιες συναντήσεις μας η αναφορά στον πρόσωπό μου ήταν: «Ασ' τον αυτόν. Αυτός είναι παιδί μου».
Παράγοντες σαν τον Ανέστη Πεταλίδη δεν θα ξαναβγούν στον χώρο. Μακάρι να βγουν, αλλά κομμάτι δύσκολο. Μπορείτε να δείτε την τελευταία του συνέντευξη στη WEB TV του sport-fm.gr αφιερωμένη στον Νίκο Γκάλη. Την παραχώρησε στον φίλο και συνάδελφο Γιώργο Ζαχαριάδη για να μην μου χαλάσει το χατίρι. Δεν μου είχε χαλάσει ποτέ χατίρι. «Θα το κάνω για εσένα, ρε τσόγλανε», μου είχε πει χαμογελώντας. Προσέξτε με τι πάθος, με τι σεβασμό και με πόση αγάπη αναφέρεται στον σύλλογο και στους αθλητές. Ο Πεταλίδης δεν χρειαζόταν να εισβάλει στο γήπεδο ή να κάνει κινήσεις εντυπωσιασμού, αποδεικνύοντας την αγάπη του για τον Άρη. Έφτανε η παρουσία του πίσω από τον πάγκο. Η προσωπικότητά του γέμιζε όλο το γήπεδο. Το δίσεκτο 2012 είναι για εμένα η χειρότερη χρονιά. Εκτός από τον φυσικό μου πατέρα, έχασα και τον αθλητικό.
Πηγή: Sportday
Ακολουθήστε το sportdog.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις αθλητικές ειδήσεις