Ο προπονητής και η φανέλα δίχως όνομα!

Ο Θανάσης Ασπρούλιας γράφει για τις ευθύνες του Τρινκιέρι αλλά και αυτές των παικτών της Εθνικής, εξηγώντας για πιο λόγο οι προπονητές μπαίνουν πάντα στο στόχαστρο.
 

Από το Ευρωμπάσκετ που ολοκληρώθηκε το βράδυ της Κυριακής, μία σκηνή θα μείνει χαραγμένη στο μυαλό μου. Το αντιαθλητικό φάουλ του Ντιό στον Γιουλ. Εκεί άλλαξε η ιστορία του Ευρωμπάσκετ κατά την άποψή μου. Αλλά επειδή έχουμε ξανασυζητήσει για αυτό, ας το προεκτείνουμε λίγο. Υπάρχει κανείς που να πιστεύει ότι η σκληρότητα του φάουλ που έκανε ο Γάλλος στον Γιουλ, ήταν εντολή προπονητή; Το πάθος που είχαν οι τρικολόρ στο δεύτερο ημίχρονο, ήταν προϊόν οδηγιών του κατά τ' άλλα συμπαθέστατου Βινσέν Κολέ; Αυτού που για να μην ξεχνιόμαστε, τα προηγούμενα χρόνια ήταν άμπαλος και αστοιχείωτος, ενώ πλέον, επειδή κατέκτησε το τρόπαιο, ή επειδή τον αποθέωσε ο Πάρκερ στον επίλογό του στο Ευρωμπάσκετ, έγινε εξαιρετικός κόουτς.

Προφανώς και όχι! Σε κάθε περίπτωση, ο εκάστοτε προπονητής γίνεται το εύκολο θύμα. Διότι είναι αναλώσιμος. Ως γνωστόν σε καμία ομάδα δε γίνεται να αλλάξουν 12 (παίκτες). Είναι πιο απλό και πιο εύκολο να αλλάξει ο ένας (προπονητής). Αυτή η πρακτική λειτουργική συνήθεια που ακολουθούν όλες οι ομάδες του κόσμου (και σε πολλές περιπτώσεις ως μέθοδο διευκόλυνσης για την επίτευξη αλλαγής κλίματος), έχει δημιουργήσει μία στρεβλή εικόνα στον απλό παρατηρητή-φίλαθλο και μία ακόμα πιο στρεβλή στον κρετίνο χούλιγκαν (όχι μόνο του γηπέδου, αλλά και του πληκτρολογίου).

Διάβασε περισσότερα στο gazzetta.gr

 

Ακολουθήστε το sportdog.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις αθλητικές ειδήσεις