Τόσο η Ρεάλ, όσο και η Ατλέτικο έπαιξαν μέχρι τώρα το σύγχρονο, το γρήγορο, το θεαματικό ποδόσφαιρο που ελκύει όλο τον κόσμο και ταυτόχρονα είχαν την πιο σταθερή πορεία σε όλη τη φετινή διοργάνωση.

Οι υπόλοιπες ομάδες που θεωρούνταν και αυτές από τα φαβορί, κατά κύριο λόγο η Μπάγιερν και η Μπάρτα και κατά δεύτερο λόγο η Σίτι, η Γιούβε, η Τσέλσι και η Παρί δεν είχαν τα φόντα να φτάσουν στον τελικό και να διεκδικήσουν την κατσαρόλα. Τη Γιουνάιτεντ, ούτε καν την αναφέρω, γιατί από την αρχή της χρονιάς ήταν να τη κλαίνε οι ρέγγες. Η Ντόρτμουντ είχε πολλούς σοβαρούς τραυματισμούς και η Μίλαν για το γάιδαρο καβάλα...

Θα σταθώ όμως κυρίως στην Ατλέτικο που φέτος έχει βγάλει τα μάτια όλου του πλανήτη. Με 14-15 παίκτες όλους και όλους στο ρόστερ της, παγκοσμίως άγνωστοι οι περισσότεροι, έχει βάλει από την αρχή δύο καρπούζια στην ίδια μασχάλη και ακόμα δεν έχει σπάσει ούτε ένα. Ανάλογα με τη φανέλα και το πρεστίζ που διαθέτει, αν καταφέρει να πάρει και το πρωτάθλημα και το Τσάμπιονς Λιγκ, πράγματι, θα είναι κάτι από τα Άγραφα.

Κατ’ αρχή, θυμίζει έντονα αγωνιστικά την περσινή Μπάγιερν. Και δεν εννοώ την ανάπτυξή της μέσα στο γήπεδο. Εννοώ την ηράκλεια δύναμη, την απίστευτη αντοχή και κυρίως την ταχύτατη κάλυψη που κάνουν οι παίκτες της από σημείο σε σημείο. Τέσσερις και πέντε ερυθρόλευκοι βρίσκονται στην αντίπαλη περιοχή και σε χρόνο dt, με διαστημική ταχύτητα και αντοχή, έχουν γυρίσει πίσω και κόβουν τον αντίπαλο.

Λες και είναι Μπουγκάτι Βεϊρόν, Παγκάνι και Μακ Λάρεν. Δεν είναι ανθρώπινα πράγματα αυτά. Δεν είναι δυνατόν, ένας Χουάνφραν, να ανεβοκατεβαίνει συνεχώς από το ένα σημαιάκι του κόρνερ, στο άλλο, το ίδιο και οι υπόλοιποι. Εντάξει, συμφωνώ και γω, ότι είναι θέμα της σκληρής καθημερινής δουλειάς που τους κάνει ο Σιμεόνε, αλλά σκατά στο στόμα μου, δεν θα μου κάνει καμία έκπληξη αν σε λίγο καιρό έχουμε τίποτα «Άμωμοι εν οδώ Αλληλούια», όπως πριν από λίγα χρόνια με τη Σεβίλη.

Πηγή: Real.gr

Ποδόσφαιρο SPORTS