Ο Αρης Λαούδης γράφει για την υπόθεση του Δίπλαρου, εξηγεί γιατί θα ήθελε να είναι φίλος, πατέρας ή αδελφός του και αναλύει το ποιος κερδίζει και ποιος χάνει, μετά το διαζύγιο με την ΑΕΚ.
Ηταν συνειδητή η απόφαση όλο το προηγούμενο διάστημα να μην πάρω θέση για την υπόθεση του Δίπλαρου. Οχι επειδή δεν είχα μια συγκεκριμένη άποψη, αλλά επειδή πίστευα πως σ' αυτό το ζήτημα δεν υπήρχε «λάθος» και «σωστό».
Επιασα πολλές φορές τον εαυτό μου τη μία μέρα να λέει «το παράκανε ο πιτσιρικάς» και την άλλη να σιγοψιθυρίζει «πρέπει να του δώσει ευκαιρία η ΑΕΚ». Πραγματικά, σε μια τέτοια περίπτωση, σ' ένα τέτοιο γεγονός, είναι πιο λογική η επιθυμία, παρά η μία και μοναδική άποψη που μάλιστα κάποιος θα την υπερασπίζεται ως θέσφατο.
Δίκιο έχει και η ΑΕΚ που δεν μπορεί στο Ελλαδιστάν να ακούει για μονοπάτια, δίκιο έχουν κι αυτοί που ζητούσαν να δοθεί μια ευκαιρία σ' έναν πιτσιρικά που βεβαίως μόνο στην Ελλάδα αντιμετωπίζεται ως πιτσιρικάς στα 18του χρόνια.
Τελικά, κατέληξα να είμαι πιο κοντά στην δεύτερη άποψη, σ' αυτήν δηλαδή της «δεύτερης ευκαιρίας» που υπερασπίστηκαν οι περισσότεροι μπασκετικοί και αρκετοί ΑΕΚτζήδες που είναι πιο κοντά στο πνεύμα του φιλάθλου και λιγότερο στου οπαδού.
Η αντρίκια δήλωση του Δίπλαρου την Παρασκευή το μεσημέρι, μάλλον δικαιώνει όσους τάχθηκαν εξ αρχής υπέρ της δεύτερης ευκαιρίας. Δεν ξέρω τι καριέρα θα κάνει στο μέλλον ο μικρός, ούτε μπορεί κανείς να προδικάσει αν αυτή η ιστορία θα του βγει σε καλό. Αυτό που ξέρω είναι ότι οι γονείς και τα έξι αδέλφια του θα πρέπει να αισθάνονται περισσότερο υπερήφανοι ακόμη και από τη βραδιά που αναδείχτηκε πρωταθλητής Ευρώπης.
Ο μικρός διαφέρει, διαφέρει πρώτα σ' αυτό που λέμε «ηθική» και που τα τελευταία χρόνια μοιάζει να είναι άγνωστη λέξη για την ελληνική κοινωνία. Διαφέρει γιατί στα 18 του γνωρίζει τι σημαίνει η λέξη «σεβασμός», ξέρει πως να λέει «συγγνώμη» κι έχει όλη τη διάθεση να κατανοήσει πως ένα λάθος συνοδεύεται από κυρώσεις, γεγονός επίσης σπάνιο για τον νεοέλληνα που πετάει το συγγνώμη και καθαρίζει.
Ο Δίπλαρος δεν ξέρω αν θα ήθελα να ήταν παίκτης στην ομάδα που θα ήμουν προπονητής, αλλά θα ήθελα να είμαι φίλος του. Γιατί αν ήμουν 18 και είχαν έναν άνθρωπο να μου μιλάει έτσι όπως απευθύνθηκε στην ανακοίνωση που υπέγραψε, τότε πιθανότατα θα γινόμουν το ελληνόπουλο που όλοι αναζητούμε για να πάμε μπροστά. Θα ήθελα να είμαι ο πατέρας του για να φουσκώνω από περηφάνια, θα ήθελα να είμαι ένα από τα αδέλφια του για να πηγαίνω στο σχολείο και να λέω πόσο μάγκα αδελφό έχω.
Ο Δίπλαρος μπορεί να χάσει απ' αυτή την ιστορία, μπορεί πράγματι να μην προσφέρει την οικονομική ανάσα που χρειαζόταν σ' αυτή τη φάση η πολύτεκνη οικογένειά του. Μπορεί να μην κάνει ποτέ την καριέρα που ονειρευόταν, μπορεί να μην του δοθεί ποτέ άλλη ευκαιρία να φορέσει τη φανέλα μεγάλης ομάδας, όμως δικαιούται να αισθάνεται τόσο αξιοπρεπής όσο λίγοι 18άρηδες στη σημερινή εποχή.
Η ΑΕΚ από την άλλη δεν πρόκειται να χάσει αγωνιστικά από τη λύση της συνεργασίας με τον μικρό. Ισχύει 100% η παροιμία υπάρχουν κι αλλού πορτοκαλιές που κάνουν πορτοκάλια, αλλά αν ήμουν παράγοντας αυτής της μεγάλης ομάδας και διάβαζα τη σημερινή του ανακοίνωση το πρώτο πράγμα που θα έλεγα θα ήταν πως «τέτοιους παίκτες με αξιοπρέπεια και σεβασμό θέλω στην ομάδα μου».
Και μπορεί η ΑΕΚ και η κάθε ΑΕΚ να βρει παίκτες 100 φορές καλύτερους από τον Δίπλαρο, αλλά αμφιβάλω αν θα βρει 18άρηδες που να σκέφτονται μ' αυτό τον τρόπο...
Πηγή: gazzetta.gr
Ακολουθήστε το sportdog.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις αθλητικές ειδήσεις