Ο Μισέλ Πλατινί είχε πει ότι «είναι καλύτερα να σε ρωτούν γιατί σταμάτησες, παρά γιατί συνεχίζεις» και φαντάζομαι πως από το βράδυ της Δευτέρας ο Δημήτρης Διαμαντίδης θα βαρεθεί να ακούει το πρώτο...
Θα τον ρωτούν δηλαδή γιατί σταμάτησε, αν και ο ίδιος, από ιδεολογία και στάση ζωής, κοιτάχτηκε πριν από έναν χρόνο στον καθρέφτη και ρώτησε τον εαυτό του το δεύτερο...
Γιατί να συνεχίσω;
Η απόφαση ήταν ειλημμένη, και επειδή ο πρώην αρχηγός του Παναθηναϊκού δεν ανήκει στην κατηγορία αυτών που λένε και ξελένε, όχι ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος ή ο Σάσα Τζόρτζεβιτς (όσο βρισκόταν στον «πράσινο» πάγκο) ή ο Αργύρης Πεδουλάκης (που θα τον ήθελε ως ισχυρό έρεισμα, εφόσον παραμείνει στη θέση του), αλλά ούτε ο θεός ο ίδιος δεν θα του άλλαζε γνώμη!
Μπορεί να φανώ υπερβολικός, αλλά θαρρώ πως και αυτή η σεζόν, που θα ολοκληρωνόταν απόψε εάν ο Σπανούλης δεν σκόραρε στη λήξη της δεύτερης παράτασης του τέταρτου τελικού, πολλή του ήταν!
Δεν είναι τόσο θέμα ηλικίας ούτε αντοχών, αλλά (απ’ ό,τι έχω καταλάβει συζητώντας μαζί του) προτεραιοτήτων: εάν ο Διαμαντίδης δεν είχε παντρευτεί και δεν είχε να κουλαντρίσει δυο παιδιά, ίσως παρέτεινε την καριέρα του, αλλά τώρα, όπου φύγει φύγει!
Βεβαίως, και ο Σπανούλης είναι παντρεμένος, και μάλιστα έχει τέσσερα παιδιά, αλλά αφενός είναι δυο χρόνια νεότερος και αφετέρου μοιάζει πιο εξαρτημένος και... ψυχάκιας με το μπάσκετ σε σχέση με το μέχρι πρότινος (και για έξι συναπτά έτη) αντίπαλον δέος...
Οσο μακάβριο κι αν ακούγεται, η απόσυρση ενός αθλητή, όπως την είχε ορίσει ο Γιώργος Σιγάλας, είναι ένας πρόωρος θάνατος: μια ευθανασία εάν αποτελεί προϊόν απόφασης του ίδιου ή μια δολοφονία εάν του την επιβάλει κάποιος άλλος...
Ο Διαμαντίδης επέλεξε την ευθανασία και προφανώς αυτήν τη στιγμή τα συναισθήματα μέσα του είναι πολύ μπερδεμένα, ίσως μάλιστα τον καθιστούν αμήχανο: αυτό δεν το βγάζω από το μυαλό μου, αλλά το υπέθεσα χθες που του έστειλα ένα μήνυμα και στην απάντησή του αυτοσυστήθηκε ως «πρώην παίκτης»!
Περιπαικτικά, πρώην παίκτες αποκαλούμε εκείνους που έχει περάσει η μπογιά τους, αλλά δεν θέλουν να το συνειδητοποιήσουν, ωστόσο ο Διαμαντίδης προφανώς χρησιμοποίησε αυτόν τον χαρακτηρισμό στην κυριολεξία.
«Πρώην παίκτης» πάει να πει «νυν απόμαχος»!
Είναι και αυτό ένα σοκ, διότι ασφαλώς η μετάβαση από το προσκήνιο της επικαιρότητας και από τη δημοσιότητα στην πίσω σειρά απαιτεί ένα διάστημα προσαρμογής, αλλά για τον Διαμαντίδη πέρα βρέχει: ποτέ στον δημόσιο βίο του δεν γούσταρε αυτήν τη δημοσιότητα και έκλεινε τα μάτια του όταν αισθανόταν πως τα φώτα της τον στράβωναν!
Στην πραγματικότητα, τα έκλεινε ακόμη κι όταν αυτά απλώς ήταν αναμμένα!
Εκτός από τους τίτλους, τις προσωπικές διακρίσεις, τη δίκην συμβόλου διαδρομή του, ο Διαμαντίδης αφήνει πίσω του και μια ανεκτίμητη κληρονομιά σε επίπεδο αρχών και αξιών του μπάσκετ: αυτό ακριβώς το περιβόητο «legacy», όπως το αποκαλούν οι Αμερικανοί, είναι η δική του κατάθεση στην τράπεζα όχι μονάχα του μπάσκετ, αλλά ολάκερου του ελληνικού αθλητικού γίγνεσθαι.
Καθ’ όλο τον μπασκετικό βίο του, σε συλλογικό και εθνικό επίπεδο, ο Διαμαντίδης υπήρξε σεμνός, αλτρουιστής, λιγομίλητος και πάντοτε έβαζε το «εγώ» (του) κάτω από το «εμείς», εξ ου και το αγωνιστικό προφίλ που δημιούργησε και έκανε τους προπονητές να τον λατρεύουν, αλλά ενίοτε να τον μαλώνουν κιόλας...
Αυτό μου το είχε πει μια φορά ο Ομπράντοβιτς, ο οποίος σε κάποια φάση της οκτάχρονης συνεργασίας τους του ζητούσε να σουτάρει και να σκοράρει περισσότερο απ’ όσο ο ίδιος επέμενε να περιχαρακώνει τον εαυτό του.
Εκτός από το ταλέντο με το οποίο τον προίκισε η φύση (και παραδόξως αποκαλύφθηκε αργά), ο Διαμαντίδης αποτελεί μια τρανή επιβεβαίωση του ρηθέντος υπό του Βιντάλ Σασούν, ότι «το μόνο μέρος στο οποίο η επιτυχία προηγείται της εργασίας είναι το λεξικό»!
Τουτέστιν, δούλεψε σκληρά, διόρθωσε τις (σωματικές) ατέλειές του και έγινε αυτός που έγινε!
Περισσότερο από το ταλέντο και την εργατικότητα, η επιτυχία του νομίζω ότι στηρίχθηκε στην ευφυΐα του: σε αυτόν τον υψηλό δείκτη νοημοσύνης που διαθέτει και του επέτρεπε να διαβάζει εγκαίρως και ορθώς τις καταστάσεις στο γήπεδο και πολλές φορές να προηγείται των φάσεων: είχε δηλαδή το χάρισμα να είναι ο κατάλληλος άνθρωπος, την κατάλληλη στιγμή, στο κατάλληλο μέρος, είτε για να αμυνθεί, είτε για να πασάρει, είτε για να εκτελέσει ο ίδιος.
Με όλα αυτά που γράφω σήμερα, για τον βίο και την πολιτεία του Διαμαντίδη, και επειδή επικαλέσθηκα προηγουμένως τη (μακάβρια) ατάκα του Σιγάλα, μοιάζει σαν να του κάνω το μνημόσυνο, αλλά λόγω τιμής δεν είναι αυτή η πρόθεσή μου...
Οταν παίκτες του δικού του μεγέθους και βεληνεκούς αποσύρονται, αφήνουν πολύ έντονο το στίγμα τους σε αυτό που λέγεται ιστορική μνήμη και ελόγου της θα φανεί πολύ γενναιόδωρη απέναντί του: του έχει αφήσει μπόλικο χώρο στον σκληρό δίσκο της, για να χωρέσει τα κληροδοτήματά του.
Μ’ αυτά και μ’ αυτά, ο Μήτσος είναι πια ένας «πρώην παίκτης», που όσο περνούν οι μέρες από την εθελουσία έξοδό του, θα απαντά στο γιατί σταμάτησε και όχι στο γιατί συνεχίζει...
Πηγή: Goal
Ακολουθήστε το sportdog.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις αθλητικές ειδήσεις