Όταν πετυχαίνεις κοντά στους 90 πόντους, απέναντι σε μια ομάδα Ευρωλίγκας, κι η αίσθηση είναι πως δεν έχεις παίξει το καλύτερο μπάσκετ που μπορείς, τότε δικαιούσαι να ονειρεύεσαι σπουδαία πορεία. Ο Ολυμπιακός είναι καλύτερος του αναμενομένου (μιλώντας πάντα για τη συγκεκριμένη χρονική στιγμή) κι έχει πολλά περιθώρια βελτίωσης.

Ο Γιάννης Σφαιρόπουλος, με το αβαντάζ της γνώσης του υλικού του, το μόνο που είχε να κάνει (χωρίς να σημαίνει ότι είναι πάντα εύκολο) είναι να αλλάξει τα… φθαρμένα πλακάκια με καινούρια, για να δημιουργήσει ένα εντυπωσιακό μωσαϊκό. Και μοιάζει να το έχει κάνει με επιτυχία.

Η μεγάλη διαφορά του φετινού Ολυμπιακού με τον περσινό είναι πως ο Βασίλης Σπανούλης έχει απαλλαγεί από την υποχρέωση να κουβαλά στην πλάτη του όλη την "ερυθρόλευκη" επίθεση. Ο Έρικ Γκριν είναι "σκοτώστρα". Εξαιρετικά γρήγορος παίκτης, καλός στο pic & roll, ικανότατος σκόρερ τριών πόντων και κυρίως παίκτης που δεν σκέφτεται να σουτάρει, να εκτελέσει, να πάρει την ευθύνη.

Με τον Ματ Λοτζέσκι να είναι ώριμος και ήρεμος, ο Σπανούλης αναπτύσσει την ικανότητά του στην πάσα, σκοράρει όταν βλέπει ότι η ομάδα του τον χρειάζεται. Κι αν συνυπολογίσουμε την παρουσία των Βαγγέλη Μάντζαρη και Ντάνιελ Χάκετ (γνωστοί για τις αμυντικές τους ικανότητες, αλλά και την καθοριστική βοήθεια που μπορούν να δώσουν, οσάκις το απαιτεί το παιχνίδι) και δευτερευόντως του Γιάννη Αθηναίου, έχουμε μια σπουδαία περιφέρεια.

Αριθμητικά είναι καλύτερη του Παναθηναϊκού, που δεν έχει αντίστοιχους παίκτες "πρώτης γραμμής".

Ο Κώστας Παπανικολάου δείχνει καλύτερος κι αυτό δεν είναι παράξενο. Δούλεψε, δεν είχε την πίεση της συμμετοχής στην Εθνική και μέρα με τη μέρα βρίσκει ξανά τα πατήματά του. Ταχύτητα, αλτικότητα, ενέργεια είναι στοιχεία που αποτελούν ζητούμενα στο σύγχρονο μπάσκετ. Κι από κοντά είναι ο Ιωάννης Παπαπέτρου.

Μαζί με τον Δημήτρη Αγραβάνη αποτελούν μια τριάδα που μπορεί να σταθεί και αυτόνομα, και ως "ομάδα υποστήριξης" στον Γιώργο Πρίντεζη, που παραμένει δημιουργός ρακέτας (ή κάπου εκεί κοντά).

Με τους παίκτες που έχει ο Ολυμπιακός μέχρι το "4", μοιάζει να είναι καλύτερος στο σετ παιχνίδι από τον Παναθηναϊκό, παρότι δεν έδειξε -στο ματς με τον Ερυθρό Αστέρα, τουλάχιστον- να εκμεταλλεύεται τον "χρωματισμένο χώρο".

Ζητούμενο για τον Ολυμπιακό είναι η θέση των σέντερ. Ο Πάτρικ Γιανγκ λογικά είναι ανέτοιμος, ο Νίκολα Μιλουτίνοφ είναι καλύτερος από πέρυσι αλλά όχι καλός κι ο Κεμ Μπιρτς έχει πολλά να μάθει.

Ο Γιάννης Σφαιρόπουλος αρέσκεται (το έκανε πολύ και πέρυσι) να ανεβάζει ψηλά την άμυνά του. Φέτος, κόντρα στον Παναθηναϊκό των σουτέρ Μπουρούση και Σίνγκλεντον, είναι υποχρεωμένος να το κάνει. Στο ματς με τον Ερυθρό Αστέρα ήταν μάλλον αργοί στα γλιστρήματά τους οι "ερυθρόλευκοι" ψηλοί.

Βεβαίως, σε βάθος χρόνου ο Γιανγκ θα γίνει πολύ καλύτερος. Είχε 10 μήνες να παίξει κι όσο περνούσε ο χρόνος, τόσο λύνονταν. Είναι φυσιολογικό, όμως το ντέρμπι (και δη στο ΣΕΦ) είναι προ των πυλών. Και το ιδιόμορφο της υπόθεσης είναι πως ενώ ο Ολυμπιακός μοιάζει πιο "γεμάτος" στη θέση του σέντερ, ο Παναθηναϊκός δείχνει να είναι (προσωρινά;) πιο καλός.

Όπως και να 'χει, επειδή αυτά θα τα δούμε σε συνθήκες πραγματικών αγώνων κι όχι φιλικών συναντήσεων, ο Ολυμπιακός είναι έτοιμος να διεκδικήσει τα πάντα. Είναι βελτιωμένος, όπως και ο "αιώνιος" αντίπαλος, άρα περιμένουμε συγκλονιστικές εσωτερικές μονομαχίες και διάρκεια στην Ευρωλίγκα.

Γιώργος Κογκαλίδης Παναθηναϊκός Μπάσκετ SPORTS Ολυμπιακός