Σκέπτομαι όλους αυτούς τους «ειδικούς» που μετά από τις (ομολογουμένως άσχημες) εμφανίσεις της εθνικής ομάδας μπάσκετ είχαν αρχίσει το ψάξιμο. Και αναζητούσαν τις αιτίες και τους λόγους για τους οποίους χάναμε και, εν γένει, σκατά τα κάναμε.

Άλλος έλεγε ότι φταίει η ξεροκεφαλιά μας, άλλος επέμενε ότι δεν πρέπει να παίζουμε με «δομημένες επιθέσεις» και κάποιος τρίτος είχε θυμηθεί το «ουκρανικό μοντέλο» του Τρινκιέρι. Νομίζω ότι υπήρχε και ένας τύπος που είχε δηλώσει ότι πρέπει να ξεχάσουμε την άμυνα…

Και ήρθε η εθνική να δέσει φιόγκο τη Λιθουανία με την άμυνά της! Δεκαεπτά πόντους στην πρώτη περίοδο, είκοσι εννιά στη δεύτερη, εξήντα τέσσερεις σύνολον. Όταν από την κακομοίρα την Πολωνία (μείον τον Σλότερ, αν έχεις Θεό) είχαμε ρουφήξει είκοσι εννιά πόντους στην πρώτη περίοδο μόνο. Έτσι κερδίζονται τα παιχνίδια, ούτε με θεωρίες, ούτε με μαγείες και βασκανίες. Με άμυνα και προσπάθεια και ιδρώτα. Αυτό είναι το μπάσκετ και όλα τα’ άλλα είναι παιδική χαρά.

Αν θυμάστε επίσης, ποτέ δεν είχα αμφισβητήσει την αξία ούτε του Σλούκα ούτε του Καλάθη. Μεγάλους παίκτες τους θεωρούσα, μεγάλους παίκτες τους θεωρώ. Κι ο Ομπράντοβιτς το ίδιο επισημαίνει, κι ό,τι λέει ο Ομπράντοβιτς είναι νόμος στο δικό μου μυαλό. Θυμάστε όμως τι έγραψα και μία και δύο και τρεις φορές. Ότι δεν μπορούσαν να συνεννοηθούν και να βρουν μια κοινή γραμμή πλεύσης. Και πρόσθετα ότι στο ματς με την Πολωνία είχαν φανεί πολλά ενθαρρυντικά σημάδια για την συνύπαρξη των δύο παικτών στην ίδια πεντάδα. Σημάδια που επιβεβαιώθηκαν στη συνάντηση με τη Λιθουανία…

Άμα λοιπόν εσύ έχεις δύο γκαρντ από τα καλύτερα της Ευρώπης σε φουλ ρυθμό κι συνεργασία κι ο απέναντι έχει μόνο τον καλούτσικο Καλνιέτις (όπως είχαν υπογραμμίσει όλα τα scout reports), τότε αρχίζουν και φαίνονται κάποιες αχτίδες ελπίδας στον ορίζοντα. Γιατί αν εξαιρέσεις τον Κουζμίνσκας και τον Βαλαντσιούνας, γεμάτη χρυσές μετριότητες ήταν γεμάτη η Λιθουανία. Με μοναδική μεγάλη προσωπικότητα τον πολύ αργό πια Μασιούλις και πάλαι ποτέ μεγάλη ελπίδα τον Μοτιεγιούνας που έχουν τα πόδια του πουρές από τους τραυματισμούς.

Έπαιξε κι ο Παπαγιάννης αυτό που μπορεί να παίξει, μας πρόσφερε κι ο Μπουρούσης το μεγάλος ματς που μας χρώσταγε, κράτησε τα μπόσικα ο Πρίντεζης όποτε έπρεπε (μοναδικό λάθος του πάγκου που τον κράτησε μέσα εντελώς σκασμένο στα πρώτα λεπτά της τέταρτης περιόδου), έπαιξε τέλεια άμυνα δίχως διόλου νεύρα ο Παπανικολάου, τι άλλο θέλει κανείς. Ως κι ο Μπόγρης θα έχει να λέει ότι πήρε χρόνο συμμετοχής!

Κι από εδώ και πέρα; Από εδώ και πέρα ο δρόμος είναι ανοιχτός. Αν ο Σλούκας κι ο Καλάθης συνεχίσουν με τον ίδιο ρυθμό (τύπου Γκάλης και Γιαννάκης δηλαδή) και δεν έχουμε απρόσμενους τραυματισμούς (μετράνε πολύ αυτά, πλέον…) ελάχιστες είναι οι ομάδες που μπορούν να μας φοβίσουν. Και σίγουρα όχι η Ρωσία ή η Κροατία.

Ξανθάκης Εθνική Ελλάδας Μπάσκετ SPORTS