Ενα (αν)ήσυχο μεταγραφικό καλοκαίρι

Συνήθως οι «μπασκετικοί» παραπονούνται γιατί δεν εμφανίζονται συχνά «πορτοκαλί» θέματα στα αθλητικά πρωτοσέλιδα. Αυτό το καλοκαίρι δεν υπήρξε καμία γκρίνια.

Γράφει ο Άρης Μπάρκας.

Το μπάσκετ μπήκε απότομα σε περίοδο ισχνών αγελάδων, τα μεγάλα ονόματα που έκαναν παρέλαση από τα ρεπορτάζ των «αιωνίων» και η μεταγραφολογία που έφτανε μέχρι και στον Λεμπρόν Τζέιμς αποτελούν πολύ μακρινή ανάμνηση.

Οι αρχικές πληροφορίες που υπήρχαν για «ψαλίδι» των εξόδων κοντά στο 30% στους δύο μεγάλους αντιπάλους έχουν διαψευστεί. Οι μειώσεις αποδεικνύονται πολύ μεγαλύτερες και είναι αμφίβολο αν ο Ολυμπιακός ή ο Παναθηναϊκός θα ξεπεράσουν τελικά τα 10 εκατ. ευρώ έκαστος στα ποσά που διαθέτουν για τις καθαρές αποδοχές των αθλητών τους.

Αυτό δεν σημαίνει ότι η εικόνα στο παρκέ θα είναι αντίστοιχα χειρότερη σε σχέση με το πρόσφατο παρελθόν. Παίκτες-σημεία αναφοράς συνεχίζουν να υπάρχουν στην Α1 και κανείς στην Ευρώπη δεν «ξεγράφει» τις δύο ελληνικές υπερδυνάμεις. Χρήμα, όμως, δεν κινείται στην αγορά, οι υπόλοιπες ομάδες έχουν «στεγνώσει» και όποιος μπορεί να φύγει για το εξωτερικό, το κάνει χωρίς δεύτερη σκέψη.

Και εδώ ακριβώς βρίσκεται το πρόβλημα για το ελληνικό μπάσκετ σε επαγγελματικό επίπεδο. Οι κινήσεις των διοικήσεων τόσο του Παναθηναϊκού όσο και του Ολυμπιακού, δείχνουν ότι πρόθεσή τους παραμένει να απεμπλακούν από το άθλημα. Στο «πράσινο» ρόστερ, το μόνο συμβόλαιο που δεν λήγει το καλοκαίρι του 2012 είναι αυτό του Δημήτρη Διαμαντίδη. Ολα τα άλλα είτε ολοκληρώνονται είτε έχουν όρους αποδέσμευσης.

Στον Πειραιά το σκηνικό είναι το ίδιο, με τον Βασίλη Σπανούλη να δεσμεύεται μέχρι το 2013 και παρέα να του κάνει ο... Ζόραν Ερτσεγκ, τον οποίο εδώ και δύο χρόνια οι Ερυθρόλευκοι προσπαθούν ανεπιτυχώς να ξεφορτωθούν. Ακόμα και οι δύο εμβληματικοί προπονητές των δύο μεγάλων αντιπάλων, ο Ζέλικο Ομπράντοβιτς και ο Ντούσαν Ιβκοβιτς, το προσεχές καλοκαίρι μένουν ελεύθεροι.

Η συζήτηση, λοιπόν, που θα έπρεπε να έχει ήδη ξεκινήσει ανάμεσα στους παράγοντες της λίγκας και ενδεχομένως της ομοσπονδίας είναι τι θα συμβεί μετά. Το ελληνικό μπάσκετ έζησε καλά για πολλά χρόνια, επειδή υπήρχε η οικονομική ευφορία παραγόντων που στην ουσία ήταν οι μεγάλοι χορηγοί του αθλήματος.

Στην Ελλάδα της κρίσης, οι Γιαννακόπουλοι και οι Αγγελόπουλοι –ενδεχομένως και ο Αγγελόπουλος του Ικαρου και ο Λιανός, έστω και αν τα μεγέθη είναι πολύ διαφορετικά– είναι οι τελευταίοι που πρώτον, βάζουν το χέρι στην τσέπη και δεύτερον, αυτό που βρίσκουν δεν είναι η φόδρα του παντελονιού τους.

Το άθλημα, λοιπόν, πρέπει να προετοιμαστεί για να συνεχίσει την πορεία του, ακόμα κι αν αυτοί αποφασίσουν για τους δικούς τους λόγους ότι δεν θέλουν να συνεχίσουν να πληρώνουν.

Το ελληνικό μπάσκετ, όπως και η ελληνική κοινωνία γενικότερα, έχει χάσει αρκετές ευκαιρίες να ξεφύγει από μίζερες νοοτροπίες και να γίνει μία ανεξάρτητη σε όλα τα επίπεδα οντότητα, που θα μπορεί να επιβιώσει χωρίς δεκανίκια. Για αυτόν τον λόγο πρέπει σύντομα να σκεφτεί πώς θα συνεχίσει να ζει στο μέλλον, αν χάσει όχι απλώς τα δεκανίκια, αλλά τους ανθρώπους που αποτελούν την οικονομική του βάση.

Πηγή: Eξέδρα

Ακολουθήστε το sportdog.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις αθλητικές ειδήσεις