Ο Άρης Λαούδης γράφει για τα προβλήματα προσαρμογής που αντιμετωπίζει ο Ντέιβιντ Λόγκαν, αλλά και το πόσο απαραίτητος είναι ο Αμερικάνος γκαρντ στον Παναθηναϊκό.
Το πράγμα κυλάει πολύ καλύτερα απ’ ό,τι το περιμέναμε, ο Παναθηναϊκός βρίσκει μέρα με την ημέρα την αγωνιστική του ταυτότητα και ανεξάρτητα με το τι θα πετύχει στο τέλος, τουλάχιστον έχουμε εικόνα για το πού μπορεί να φτάσει…
Αν και είναι πολύ νωρίς, οι «πράσινοι» παρουσιάζουν συγκεκριμένα πλεονεκτήματα, συγκεκριμένες αδυναμίες, άλλες μπορούν να καλυφθούν κι άλλες όχι με βάση το υλικό και τα χαρακτηριστικά των παικτών…
Το μεγάλο «θέμα» μέχρι στιγμής δεν είναι άλλο από την παρουσία του Ντέιβιντ Λόγκαν που παρουσιάζει διαφορετικό πρόσωπο απ’ αυτό που έδειξε στη διάρκεια της προετοιμασίας. Γιατί μπορεί να λέγαμε και να γράφαμε όλο το καλοκαίρι πως «ο Λόγκαν έχει μπει απόλυτα στο πνεύμα της ομάδας ενώ ο Σμιθ θα χρειαστεί χρόνο», αλλά τελικά στην πράξη αποδεικνύεται το αντίθετο.
Ο δεύτερος είναι αυτός που έχει ξεκινήσει φουριόζος τη σεζόν, σε αντίθεση με τον συμπατριώτη του που δείχνει «έξω από τα νερά του» ή πιο σωστά μακριά από το… πνεύμα Ομπράντοβιτς.
Καταρχήν, θα πρέπει να γνωρίζουμε τι περιμέναμε από το Λόγκαν, όταν αποκτήθηκε από τον Παναθηναϊκό… Και το λέω αυτό γιατί για παράδειγμα στην περίπτωση του Τέπιτς κάναμε το λάθος να τον βαφτίσουμε «νέο Διαμαντίδη», αλλά στο τέλος φωνάζαμε «γκολ» σε κάθε καλάθι που σημείωνε, παρότι το παιδί δεν έκανε τίποτα λιγότερο και τίποτα περισσότερα απ’ αυτά που έκανε στην Παρτιζάν και μας είχε «γυαλίσει». Και για τους πιο δύσπιστους δεν έχουν παρά να ρίξουν μια ματιά του Τέπιτς στον Παναθηναϊκό, στα αντίστοιχα της Παρτίζαν για να αντιληφθούν πως στην ουσία δεν είχε καμία μα καμία διαφορά στο παιχνίδι του…
Ο Λόγκαν λοιπόν είναι ένα παιδί που ουδέποτε είχε μάθει να μπαίνει σε «καλούπια». Από την Πρόκομ που ήταν βασιλιάς βρέθηκε στην Κάχα του… τρελό Ιβάνοβιτς που τους πήγαινε στην προπόνηση στις 6 το πρωί και είναι λογικό όταν βρίσκεσαι από το ένα άκρο στο άλλο να χρειάζεσαι χρόνο και στήριξη για να το συνηθίσεις.
Ο Αμερικανός είναι ένας παίκτης που έχει μάθει να παίζει με την μπάλα στα χέρια του, να λειτουργεί σαν ηγέτης στο παρκέ, να παίρνει το 15%-20% των προσπαθειών της ομάδας κι αν αυτή νικήσει έχει καλώς, αν ηττηθεί, δεν τρέχει και τίποτα… Μια αντίστοιχη περίπτωση ήταν και ο Ντρού Νίκολας που βεβαίως είχε έρθει σε μικρότερη ηλικία, αλλά είχε παρόμοια χαρακτηριστικά… Η λέξη «άμυνα» ήταν άγνωστη γι αυτόν, η λέξη «δημιουργία» θα πρέπει να την είχε ακούσει αραιά και που, ενώ το σουτ ήταν αυτό που του έδινε τα προς το ζην σ’ όλη τη διάρκεια της καριέρας του. Ο Ντρου είχε μάθει να βγαίνει από καμιά δεκαριά σκριν, να εκτελεί από τα 6,25μ. και… ό,τι ήθελε προκύψει. Πέρασε τουλάχιστον ένα εξάμηνο για να αντιληφθεί πως το μπάσκετ στον Παναθηναϊκό είναι διαφορετικό, χρειάστηκε να αγγίξει τον… πάτο του βαρελιού και να βρεθεί με το ένα πόδι εκτός ΟΑΚΑ την πρώτη του σεζόν, μέχρι τελικά να μάθει τη φιλοσοφία του «Ζοτς» και να μετατραπεί σε αμυντικό εργαλείο, δημιουργό και σκόρερ…
Ο Λόγκαν λοιπόν θα χρειαστεί το δικό του στάδιο προσαρμογής για να αντιληφθεί ότι αλλάζει το μπάσκετ που ήξερε… Αυτό το στάδιο μπορεί να είναι ένας μήνας, έξι μήνες, ένας χρόνος… Θα πρέπει να ξεχάσει αυτά τα ηρωικά… ένας εναντίον πέντε στην επίθεση, θα πρέπει να μάθει να πασάρει με την ταχύτητα που κυκλοφορεί η μπάλα στις επιθέσεις του Παναθηναϊκού, να καταλάβει τι εστί αποστάσεις και βεβαίως να καλύψει την αδυναμία του ύψους με «σκυλίσια» πίεση στην άμυνα…
Το αν θα τα καταφέρει δεν το γνωρίζει κανείς, ούτε καν ο Ομπράντοβιτς. Το βέβαιο είναι ότι ο «Ζοτς» θα του δώσει πολλές ευκαιρίες στη διάρκεια της σεζόν, εφόσον αντιληφθεί πως ο Λόγκαν έχει τη διάθεση να προσαρμοστεί σ’ αυτή τη λογική. Κι εδώ που τα λέμε, αν δεν καταφέρει να γίνει team player με τον Ομπράντοβιτς στο τιμόνι, τότε δεν θα γίνει ποτέ… Αν τα καταφέρει, τότε ο Παναθηναϊκός θα αποκτήσει τέτοιο βάθος στην περιφέρεια που θα κάνει να φαίνεται μικρότερη η δεδομένη αδυναμία στο «4»…
Πηγή: prasinanea.gr
Ακολουθήστε το sportdog.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις αθλητικές ειδήσεις