του Νίκου Στεργίου
Γιατί δεν βγαίνει... Διαμαντίδης και ο ελληνικός κορμός του Τριφυλλιού. Ο Παναθηναϊκός έχασε τον Ντιαλό, τον οποίο είδαμε να παίζει με τη φανέλα της Μονακό στο ΣΕΦ απέναντι στον Ολυμπιακό. Τέτοια λάθη δεν πρέπει να ξαναγίνουν. Χρειάζεται ξένους καλούς και φθηνούς και έναν καλό προπονητή.
Η ανακοίνωση της ΚΑΕ Παναθηναϊκός για την επιστροφή του Αργύρη Πεδουλάκη και του Γιώργου Βόβορα έθετε ξεκάθαρα τον στόχο για την επόμενη μέρα. «Στόχος αυτής της κίνησης, είναι η δημιουργία ενός ισχυρού κορμού αθλητών, στον οποίο θα στηριχθεί η ομάδα και συνάμα θα αποτελέσει παρακαταθήκη για το μέλλον, υπό το νέο ιδιοκτησιακό καθεστώς όποτε αυτό προκύψει καθώς και η βελτίωση της εικόνας εν όψει τελικών του Πρωταθλήματος».
Ο Παναγιώτης Καλαϊτζάκης είναι η κορωνίδα στη φιλοσοφία που πάει να φτιάξει ο Παναθηναϊκός. Δηλαδή αυτό που ήθελε να κάνει στην αρχή, όταν έκανε ένα παιδομάζωμα με τον Σαμοντούροβ, τον Μαντζούκα, τον Χουγκάζ. Είναι αποδεδειγμένο, ότι οι ελληνικές ομάδες πρέπει να χτίσουν τους παίκτες, είτε τους Έλληνες είτε τους ξένους. Όσο περισσότερο διατηρούν ένα τέτοιο κορμό, τόσο καλύτερες πορείες έχουν κάνει. Δηλαδή ακόμα και ο Παναθηναϊκός του Βερολίνου που είχε μία χαρακτηριστική αγορασμένη ομάδα, είχε μέσα τον Διαμαντίδη, τον Σπανούλη, τον Περπέρογλου, τον Τσαρτσαρή, τον Ντικούδη. Είχε παιδιά, τα οποία αποτελούσαν ένα σημαντικό ελληνικό κορμό.
Μπορούσε να τους πάρει οικονομικότερα απ' ότι θα έπαιρνε τους ξένους και οι υπόλοιποι τους συμπλήρωσαν.
Δεν μπορούν οι ελληνικές ομάδες να πάνε σε φτασμένους. Ο Ολυμπιακός τώρα έχει Σλούκα, Πρίντεζη, Βεζένκοφ, Λαρεντζάκη που είναι παιδιά της ελληνικής αθλητικής παραγωγής. Έχει δηλαδή παίκτες για να προσθέσει 2-3 αξιόμαχους ξένους και να χτίσει κάτι καλό.
Ο Παναθηναϊκός στηρίζεται σε αυτό και ο Καλαϊτζάκης είναι από τα καλύτερα προϊόντα αυτής της γενιάς και αυτού του κορμού που θέλει να φτιάξει ο Παναθηναϊκός. Κυρίως διότι έχει δουλέψει τα παραγωγικά, εφηβικά του χρόνια εκτός Ελλάδας. Δυστυχώς έτσι συμβαίνει.
Το ερώτημα είναι, αυτό που πάει να κάνει με Πεδουλάκη, δηλαδή την ελληνοποίηση, μπορεί να φέρει αποτέλεσμα;
Κοιτώντας προς τα πίσω παρατηρούμε, ότι ο ίδιος ο Παναθηναϊκός έχει καταστρατηγήσει δύο φορές το ίδιο σχέδιο. Έχει προσπαθήσει δύο φορές να το κάνει. Δεν του βγήκε, είτε λόγω έλλειψης υπομονής, είτε λόγω έλλειψης ταλέντου, γιατί δεν βγαίνουν κάθε χρόνια, Διαμαντήδες και Σπανούληδες από Ηρακλή και Μαρούσι. Αυτό γίνεται μία φορά τα είκοσι χρόνια.
Ο Παναθηναϊκός επίσης δεν είναι στο φεγγάρι που ήταν. Τα παιδιά αυτά (Διαμαντίδης-Σπανούλης) αναδείχτηκαν παράλληλα με τις ομάδες να πρωταγωνιστούν. Πήραν υψηλές παραστάσεις. Είχαν ένα δάσκαλο. Ας πούμε, ότι θεωρητικά ο Πεδουλάκης ήταν ίδιος με τον Ομπράντοβιτς, μην ξεχνάμε, ότι έχει φύγει οχτώ φορές και έχει γυρίσει άλλες δέκα.
Ο Πασκουάλ έκατσε δυόμισι χρόνια, ο Πιτίνο ενάμισι. Ο τελευταίος άφησε ελληνικό κορμό δουλεμένο. Ο Μήτογλου, που πήγε στην Αρμάνι. Είχε τον Παπαγιάννη, τον Παπαπέτρου. Δούλεψε αλλά έκατσε λίγο. Ο Ομπράντοβιτς έκατσε 13. Αν καθόταν τόσο καιρό ο Πιτίνο τότε θα υπήρχαν περισσότερες πιθανότητες να λειτουργήσει αυτό το σχέδιο.
Ο Παναθηναϊκός λοιπόν πρέπει να αποφασίσει τί θα κάνει. Αν το στηρίξει το σχέδιο με έναν προπονητή που εκπαιδεύει και μπορεί να βγάζει καλές χρονιές, να δουλεύει πάνω σε αυτό το σύστημα, να έχει υπομονή και επιμονή τότε το πλάνο θα αποφέρει καρπούς. Το παρελθόν όμως μας έχει δείξει, ότι δύο φορές έσκισε τα χαρτιά του.
Το ταλέντο πάντως μπορεί να το δουλέψει. Η τετράδα των παιδιών που προαναφέραμε είναι καταπληκτική. Και ο Καλαϊτζάκης και ο Μαντζούκας και ο Σαμοντούροβ και ο Χουγκάζ.
Και κάτι ακόμα! Σε αυτά τα πρότζεκτς δεν μπαίνουν στην εξίσωση μόνο Έλληνες αλλά και ξένοι.
Ο Παναθηναϊκός έχασε τον Ντιαλό, τον οποίο είδαμε να παίζει με τη φανέλα της Μονακό στο ΣΕΦ απέναντι στον Ολυμπιακό. Δεν του έκανε όταν τον πήρε από το Λαύριο.
Πήρε σωρεία ξένων της μίας ευκαιρίας και ο Ντιαλό που ήξερε τα ελληνικά παρκέ δύο χρόνια και είχε αναδειχτεί εδώ στην Ευρώπη, κάνει τώρα καριέρα με τη Μονακό και στον Παναθηναϊκό τον κοιτούν, να παίζει Ευρωλίγκα και 8 θέσεις πάνω από αυτούς.
Όσον αφορά τον Ουόλτον που απασχόλησε, ο Καλαϊτζάκης είναι σε ένα πνεύμα πολύ πιο ελκυστικό. Ο Ουόλτον δεν εντάσσεται σε κάποιο σχέδιο που φαντάζει ελκυστικό ή παραγωγικό. Δεν είναι επιλογή από το πάνω ράφι, ούτε στο νεαρό της ηλικίας του, ούτε στο... ποντάρω για χρόνια, ούτε στο υπερταλαντούχρο. Ο Κάρτερ που ακούστηκε (λόγω Ζενίτ), έπαιζε στο Λαύριο και δημιουργήθηκαν σενάρια για Ολυμπιακό, είναι σε αυτό το πλάνο. Είναι παίκτης στον οποίο μπορείς να ποντάρεις την επόμενη χρονιά. Έκανε μπαμ στην Ευρώπη. Ο Ουόλτον είναι παίκτης άγνωστος-λαχείο. Μπορεί να σου βγει, μπορεί και όχι. Δεν είναι Χάιντς και Ντόρσεϊ που βγήκαν ως παίκτες ροής στον Ολυμπιακό και μάλλον γι’ αυτό… αποσύρθηκαν οι Πράσινοι!
Ακολουθήστε το sportdog.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις αθλητικές ειδήσεις
