Ο Νίκος Παπαϊωάννου εξιστορεί τα κατορθώματα του Peja Stojakovic και αποκαλύπτει το... μυστικό του.
Εχοντας καλύψει δημοσιογραφικά το συντριπτικό μέρος της λαμπρής καριέρας του Peja Stojakovic (ο οποίος δήλωσε αποκλειστικά στην ελληνική έκδοση του ΝΒΑ ότι αποχωρεί από την ενεργό δράση) από τον ΠΑΟΚ μέχρι και την τελευταία μέρα που έβγαλε τη φανέλα με το 16 ως πρωταθλητής του ΝΒΑ, προσπαθούσα να σκεφτώ τι ήταν τελικά αυτό που καθόρισε την πορεία του στα γήπεδα του μπάσκετ.
Ποιο ήταν εκείνο το στοιχείο που τον έκανε να ξεχωρίσει ως ένας από τους σπουδαιότερους σουτέρ στην ιστορία του ΝΒΑ ή έναν θρύλο του NBA, όπως τον προλόγιζαν χθες στο μεγαλύτερο αμερικάνικο αθλητικό τηλεοπτικό δίκτυο ESPN και στην ειδησεογραφική εκπομπή, Sportscenter.
Ε λοιπόν αυτό το στοιχείο δεν είναι ούτε το πρωτάθλημα που κατέκτησε φέτος με τους Mavericks. Ούτε τα All Star Games που έπαιξε. Ούτε οι διαγωνισμοί τριπόντων που κέρδισε. Ούτε το γεγονός πως όταν ήταν υγιής ήταν μέσα στους πέντε κορυφαίους σκόρερ του ΝΒΑ. Ούτε καν το ότι είναι αυτό που λέμε “και γαμώ τα παιδιά”. Αυτό που τον καθόρισε ήταν η προπόνηση. Κουφό ακούγεται; Εχει εξήγηση.
Οτιδήποτε έκανε στην ζωή του μέχρι και τον Ιούνιο, είχε να κάνει με το πότε και πόσο θα προπονηθεί. Προσέξτε όχι την προπόνηση με την ομάδα. Αλλά τη δική του προπόνηση, πριν την ομαδική!
Κι όχι φυσικά μόνο όταν ήταν παιδάκι 16 χρονών,αλλά και μέχρι την τελευταία μέρα της καριέρας του, όπου η ατομική προπόνηση και το μπάσκετ γενικότερα, είχαν μετατραπεί σε κανονικό Γολγοθά λόγω του χρόνιου προβλήματος στην μέση του και του πιο πρόσφατου στην πλάτη του.
Τι λέτε να έκανε την επομενη μέρα του σουτ που σκότωσε τον Ολυμπιακό στο ΣΕΦ την άνοιξη του 1998, στις 8.30 το πρωί; Προπόνηση, μόνο που όταν έφτασα εκείνη την ώρα στην Θεσσαλονίκη και τον συνάντησα, για προγραμματισμένη φωτογράφηση για το (συγχωρεμένο) ανδρικό περιοδικό BIG, είχε τελειώσει την προπόνηση. Ηταν δηλαδή στο πόδι από τις 6 τα χαράματα, ενώ θα μπορούσε να κοιμάται μέχρι το μεσημέρι.
Στο ΝΒΑ, πήγαινε δύο ώρες πριν την προπόνηση της ομάδας κι έφευγε τρεις ώρες μετά το τέλος της. Εχω περάσει μαζί του παραμονή και ανήμερα Χριστουγέννων και πρωτοχρονιάς, πρωί και βράδι, στο προπονητικό κέντρο των Kings δίπλα από την ARCO Arena. Μετά από κάθε προπόνηση 1.000 σούτ. Εύστοχα παρακαλώ. Αλλιώς δεν πήγαινε για ντουζ. Ανεξαρτήτως ημέρας ή εποχής. Το πρόγραμμά του ήταν ίδιο το φθινόπωρο, το χειμώνα, την άνοιξη και το καλοκαίρι. Δεν άλλαζε.
Γούσταρε κάθε στιγμή της προπόνησης, γιατί όπως καταλαβαίνετε, δεν θα το έκανε αν δεν το απολάμβανε. Δεν τον πίεζε κανείς για να προπονηθεί. Μόνο ο εαυτός του και ο εγωϊσμός του για να είναι ο καλύτερος. Και μέχρι να τον προδώσει η μέση του ήταν μακράν ο κορυφαίος Ευρωπαίος στο ΝΒΑ.
Η καταξίωση στο ΝΒΑ
Οταν για λίγους μήνες, λόγω του τραυματισμού του Chris Webber, έγινε το πρώτο βιολί των Kings, έβγαλε τη χρονιά με μ.ο 24.2 πόντους. Στο διάστημα της απουσίας του C-Webb είχε μ.ο 29 πόντους με 43.4% στα τρίποντα και 92.7% στις βολές, ενώ μάζευε και 6.3 ριμπάουντ! Τερμάτισε 2ος σκόρερ εκείνη τη χρονιά στο ΝΒΑ με συγκομιδή 1964 πόντων, 23 λιγότερους από τον πρώτο σκόρερ Kevin Garnett! Σε μ.ο ήταν και πάλι 2ος σκόρερ με τους 24.2, πίσω όμως από τον Tracy McGrady (28) και μπροστά από τους Kobe Bryant και Paul Pierce.
Ευστόχησε σε περισσότερα τρίποντα (240) από κάθε άλλον παίκτη ήταν 2ος σε ποσοστό field goals με 66.5%, το ποσοστό 92.7% στις βολές ήταν το κορυφαίο, ενώ μόνο ο Joe Johnson (στους Suns τότε) έπαιξε περισσότερα λεπτά από τα 3.264 του Stojakovic.
Συμπεριλήφθηκε στη δεύτερη καλύτερη πεντάδα του ΝΒΑ, μαζί με τους Tracy McGrady, Ben Wallace, Jermaine O’ Neal και Sam Cassell. Κανονικά έπρεπε να συμπεριληφθεί στην πρώτη πεντάδα, αλλά τότε έκατσε πάνω στην κέντα των forward, με τον Garnett , που ανακηρύχθηκε MVP, να λογίζεται σε αυτήν ως 3άρι, για να γίνει χώρος και για τον Tim Duncan ως 4άρι.
Κατά την ταπεινή μου άποψη ο MVP εκείνης της χρονιάς ήταν ο Stojakovic, απλά τότε το ΝΒΑ δεν είχε ανοίξει τελείως τις αγκάλες του στους ξένους παίκτες. Αν εκείνη τη σεζόν την είχε κάνει την τελευταία τριετία, θα ήταν μακράν ο MVP.
"Να φέρω τον κ... σου στο L.A"
Τον Σεπτέμβριο, όταν ο Kobe Bryant ήρθε στην Αθήνα μίλησε μαζί του στο τηλέφωνο. Προσπάθησε για άλλη μία φορά να τον ψήσει να πάει στους Lakers: “Προσπαθώ να φέρω τον κ..ο σου κάτω στο L.A. Θα έρθεις αυτή τη φορά ή θα με στήσεις όπως το 2006;”. Ο Peja του είπε τότε ότι έχει τελειώσει με το μπάσκετ.
Μόλις έκλεισαν το τηλέφωνο ο Bryant, που είναι από τους σπάνιους… λεγόμενους μαθητές του μπάσκετ εξέφρασε μία πολύ ψαγμένη άποψη για τον Peja: “Ηθελα πάρα πολύ να πάρουμε τον Peja to 2006, του έγινε πρόταση, αλλά λόγω έλλειψη χώρου στο salary cap οι Lakers του προσέφεραν το 1/3 από αυτά που πήρε από τους Hornets. Είναι από τους ελάχιστους παίκτες που έχουν κερδίσει το σεβασμό μου, για έναν πολύ απλό λόγο. Επειδή ξέρω ότι για να γίνει αυτό που είναι δουλεύει ατεελίωτες ώρες στην προπόνηση.
Πράγμα που σημαίνει ότι είναι πάντα προετοιμασμένος για τον αγώνα. Αυτό το σέβομαι απεριόριστα γιατί είναι πολύ σπάνιο. Σε αντίθεση με τον Dirk (Nowitzki) ή τον Pau (Gasol), ο Peja όταν ήρθε στο ΝΒΑ ήταν ήδη αστέρι στην Ευρώπη. Για μένα αυτοί οι τρεις είναι οι καλύτεροι και πιο πολυδιάστατοι Ευρωπαίοι που έπαιξαν ποτέ στο ΝΒΑ”.
Έμεινε στη... μέση
Η μεγαλύτερη χαρά που του στέρησε το πρόβλημα στην μέση του, όπου έκανε εγχείριση το 2006, ήταν εκείνη της ατομικής προπόνησης. Την επεδίωκε, αλλά οι γιατροί του συνιστούσαν τη συντήρηση.
Περνούσε πλέον περισσότερο χρόνο στον πάγκο του φυσιοθεραπευτή απ’ ότι στο παρκέ για τις καθημερινές ατομικές του. Ηταν αυτό που τον τρέλλαινε. “Εφτασα στο σημείο να κάνω δύο και τρεις ώρες διάφορες ασκήσεις και θεραπεία για να μπορώ να βγάλω την ομαδική προπόνηση ή οποία όμως δεν είναι ίδια με την ατομική. Η ατομική προπόνηση σε καθορίζει ως παίκτη.”, έλεγε απογοητευμένος τον τελευταίο καιρό.
Ηθελε όμως πάντοτε να είναι στην υπηρεσία της ομάδας. Αυτό το “δεν γαμιέται” δεν το είχε ποτέ μέσα του. Γιατί αν το είχε θα καθόταν στο παχυλό συμβόλαιο και δεν θα κατέβαζε τα παυσίπονα σαν καραμέλες για να φύγει ο πόνος και να μπορεί να προπονηθεί και να παίξει.
Εκτός από την προπόνηση, που αποτέλεσε το δικό του ευαγγέλιο, αυτό θα τον καθορίζει για την υπόλοιπή του ζωή είνσι η Ελλάδα και ο σεβασμός που έδειχνε και δείχνει για τη χώρα μας. Πέρα από το γεγονός ότι παντρεύτηκε Ελληνίδα, την Αλέκα Καμηλά, υπηρέτησε τη στρατιωτική του θητεία και όλα του τα καλοκαίρια τα περνά στη χώρα μας, ήταν ένας πρεσβευτής της Ελλάδας στην Αμερική.
Διαφήμιζε τους δεσμούς του με την Ελλάδα, δεν το έκρυψε ποτέ. Δεν είπε ποτέ κακιά κουβέντα για τη χώρα μας και όποτε του δόθηκε η ευκαιρία βοήθησε κόσμο με τον τρόπο του. Ρωτήστε τον Βασίλη Σπανούλη, για παράδειγμα, όταν έπαιζε στους Rockets ή τον Ευθύμη Ρεντζιά τη χρονιά που έπαιξε στους Sixers. Οποτε κάποιος φίλος ή συμπαίκτης του είχε πρόταση από Ελληνική ομάδα και του ζητούσαν τη γνώμη του, έλεγε πάντα τα καλύτερα. Τελευταίο παράδειγμα ήταν ο Rasho Nesterovic, που αγωνίστηκε πέρυσι στον Ολυμπιακό.
Βοήθησε και φιλανθρωπικά όταν το καλοκαίρι του 2008 δώρισε ειδικές αναπηρικές καρέκλες αξίας 200.000 δολαρίων σε αθλητές με αναπηρία στην Θεσσαλονίκη.
Εν κατακλείδι ο φίλτατος Peja είχε μία γεμάτη καριέρα, που ξεκίνησε από την Ευρώπη και απογειώθηκε στο NBA. Θα έχει να θυμάται και να λέει πολλές ιστορίες από την καριέρα του στο ΝΒΑ:
Ακουσε να τον αποκαλούν “νέο Larry Bird” λογω του σουτ του και “tight jeans” επειδή σε αντίθεση με τους Αμερικάνους συμπαίκτες του, προτιμούσενα φοράει στενά και όχι φαρδιά παντελόνια τζιν.
Επαιξε σε μία από τις θεαματικότερες ομάδες που είδε ποτέ το ΝΒΑ, τους Sacramento Kings. Με τους συμπαίκτες του τότε, τους Vlade Divac, Chris Webber, Jason Williams και Doug Christie είχαν ποζάρει στο εξώφυλλο του Sports Illustrated, με τίτλο “Τhe Greatest Show on Earth”.
Οταν οι Kings αποφάσισαν να τον κάνουν ανταλλαγή στις αρχές του 2006, επειδή γνώριζαν πως το καλοκαίρι που ήταν ελεύθερος θα έφευγε, τον φώναξε στο δωμάτιό του, ο προπονητής τους, Rick Adelman και βουρκωμένος τον αγκάλιασε και τον ευχαρίστησε για τη συεργασία τους.
Eπαιξε σε τρία συνεχόμενα All Star Games το 2002, 2003 και 2004, σε Φιλαδέλφεια, Ατλάντα και Λος Αντζελες αντίστοιχα.
Δύο σερί χρονιές, το 2002 και το 2003, ήταν ο νικητής στο διαγωνισμό τριπόντων.
Ακουσε το είδωλό του, τον Michael Jordan, τον Φεβρουάριο του 2002, όταν οι Kings έπαιξαν με τους Wizards στην Ουόσιγκτον να του ψιθυρίζει στο αυτί: “Κανόνισε να τρέχεις και να χρειαστεί να σε κυνηγάω μέχρι έξω από το κτίριο. Ηρεμα απόψε”.
Ο Magic Johnson του φώναξε: “Peja, είσαι ο καλύτερος σουτέρ στον πλανήτη”.
Ο Shaquille O’ Neal αποκάλεσε “Queens” τους Sacramento Kings, αλλά όποτε έβλεπε τον Peja του έλεγε: “Χαιρετώ τον Σέρβο αδερφό μου”.
Εγινε ο πρώτος παίκτης στην ιστορία του ΝΒΑ που σημείωσε και τους 20 πρώτους πόντους της ομάδας του, εναντίον των Bobcats, με τη φανέλλα των Hornets.
Σημείωσε 10 τρίποντα στη νίκη των Hornets επί των Lakers μέσα στο Staples Center.
Πήρε γλυκιά εκδίκηση από τους Lakers, για τον αποκλεισμό των Kings to 2002, στο 4ο ματς των ημιτελικών της Δύσης, στα περυσινά playoffs ευστοχώντας και στα 6 τρίποντα που σούταρε.
Ο Rick Carlisle, λίγα λεπτά με την στέψη των Mavericks και μπροστά στις κάμερες, μέσα στ’ αποδυτήρια, τον αγκάλιασε τον φίλησε και είπε: “Ο Peja μας έσωσε τη σεζόν. Σε αγαπάω”.
Ευτύχησε να παίξει σε υψηλό επίπεδο και να κάνει πρωταθλητισμό στο μεγαλύτερο μέρος της καριέρας του ως πανταδάτος. Ο μ.ο καριέρας των 17 πόντων και το ποσοστό 40.1% στα τρίποντα και 89.5% στις βολές είναι ενδεικτικά του πόσο σπουδαίος παίκτης υπήρξε.
Ο κομισσάριος του ΝΒΑ David Stern, που μόνο σε ειδικές περιπτώσεις σχολιάζει με γραπτή του δήλωση την αποχώρηση παίκτη από την ενεργό δράση, τον χαρακτήρισε ως έναν από τους σπουδαιότερους σουτέρ στην ιστορία του ΝΒΑ.
Υπάρχουν άλλες δύο σπουδαίες στιγμές που θα τις ζήσει σύντομα και μία τρίτη που είναι πολύ πιθανό να έρθει σε καμιά πενταετία. Κατ’ αρχήν εντός των επόμενων εβδομάδων θα κληθεί να παραστεί στην τελετή απονομής των δαχτυλιιδιών των πρωταθλητών στους Mavericks, από τον κομισσάριο του NBA, David Stern.
Επίσης οι Kings σκοπεύουν τη φετινή σεζόν ή του χρόνου ν’ αποσύρουν τη φανέλα με το No. 16, όπως έκαναν στο πρόσφατο παρελθόν με τους Chris Webber και Vade Divace. Τρίτη και σημαντικότερη τιμή που αξίζει να τύχει, είναι η ένταξή του στο περίφημο Basketball Hall of Fame, η οποία δεν μπορεί να πραγματοποιηθεί πριν κλείσει μία πενταετία από την αποχώρησή του.
Αυτή θα είναι η μεγαλύτερη και δέουσα τιμή για έναν παίκτη που υπηρέτησε πιστά το μπάσκετ για δύο δεκαετίες. Θα μπορούσε να παίξει για άλλα 2-3 χρόνια. Αρνήθηκε όμως να κοροϊδέψει πρώτα τον εαυτό του και μετά κάποια από τις ομάδες που τον ήθελε.
Ομως προτίμησε να εξαργυρώσει το δαχτυλίδι του πρωταθλητή με το σεβασμό και όχι με μερικά εκατομμύρια δολάρια. Αυτή άλλωστε είναι η διαφορά ενός απλού παίκτη, μ’ έναν θρύλο, όπως είναι ο Peja Stojakovic!
Πηγή: nba.sport24.gr
Ακολουθήστε το sportdog.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις αθλητικές ειδήσεις