Το βήμα δεν ήταν προς τα πίσω, αλλά δεν ήταν και προς τα εμπρός και ο Ανδρέας Δημάτος αναλύει στο blog του τα κέρδη, αλλά και την αποτυχία του Ολυμπιακού.
Aν θέλουμε να μείνουμε στα αγωνιστικά, οικονομικά αλλά και... ευρωπαϊκά κέρδη του Ολυμπιακού από την εφετινή του παρουσία στο Champions League, μπορούμε σίγουρα να βρούμε πολλά. Λίγο πολύ το έχουμε ήδη κάνει. Οπως σημαντικά είναι και τα κέρδη που μπορεί να έχει από το Europa League. Σε πολλά επίπεδα.
Ποτέ δεν μου άρεσε ούτε να είμαι ισοπεδωτικός, αλλά ούτε και... πανηγυριτζής, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι κατά καιρούς δεν έχω πέσει στην παγίδα. Δεν είμαι από εκείνους που εντελώς ανόητα υποστηρίζουν ότι το μόνο που έκανε εφέτος ο Ολυμπιακός ήταν να νικήσει δύο φορές μία γαλλική ομάδα της... πλάκας (που πέρυσι βεβαίως έκανε πλάκα σε πολύ γερά πορτοφόλια στο σαμπιονά) και την Αρσεναλ με τα δεύτερα του Βενγκέρ.
Ποτέ δεν μπορεί να είναι της πλάκας τρεις νίκες σε έξι αγώνες σε όμιλο Champions League, ειδικά όταν το ποσοστό του 50% των νικών ο πρωταθλητής Ελλάδας το σταθεροποιεί τα τελευταία χρόνια. Και ακόμα περισσότερο για μία ομάδα που δεν συνέχισε από εκεί που σταμάτησε πέρυσι, αλλά για λόγους που δεν χρήζουν ανάλυσης σε αυτό το κομμάτι, ξεκίνησε μάλλον από την αρχή.
Δεν έχω κανένα πρόβλημα να παραδεχτώ ότι δεν περίμενα από τον εφετινό Ολυμπιακό να φτάσει σε παρόμοια επίπεδα ανταγωνιστικότητας, ασχέτως αν δεν θα είναι στα υπέρ του να το κάνει σύστημα και να ξεκινάει κάθε καλοκαίρι από την αρχή...
Από την άλλη πλευρά δεν μπορεί να θεωρείται επιτυχία για τον Ολυμπιακό ότι μετά από δύο σερί προκρίσεις στους «16», έχει δύο σερί αποκλεισμούς ως τρίτος, έστω και στους εννιά βαθμούς.
Εξάλλου και ο περσινός, αλλά και ο εφετινός του όμιλος δεν ήταν καθόλου πιο δύσκολοι από εκείνον με Ρεάλ, Βέρντερ και Λάτσιο, όταν με τον Τάκη Λεμονή στον πάγκο του είχε κάνει τις δύο πρώτες εκτός έδρας νίκες του και είχε για πρώτη φορά περάσει από τη φάση των ομίλων, μετά την επιτυχημένη παρουσία της σεζόν 1998-99 με προπονητή τον Μπάγεβιτς.
Δεν είναι επιτυχία για τον Ολυμπιακό το ότι σε 14 συμμετοχές στο Champions League (ήταν από τις εμπειρότερες ομάδες και της εφετινής διοργάνωσης) έχει μόλις τρεις προκρίσεις στην επόμενη φάση μετά τους ομίλους. Και δεν είναι θέμα στατιστικής. Είναι θέμα ουσίας.
Ο Ολυμπιακός με τη σταθερότητά του τα τελευταία χρόνια έχει δεδομένα ξεφύγει από το τέταρτο γκρουπ των ομάδων της διοργάνωσης, αν κάνουμε το διαχωρισμό με βάση τη σύνθεση των ομίλων.
Οπου στο τέταρτο γκρουπ βάλτε τις πρωτάρες κάθε σεζόν, τα λιγότερο ανταγωνιστικά club χαμηλότερων πρωταθλημάτων και ομάδες τύπου ΑΕΚ με λίγες συμμετοχές σε σχέση με τις υπόλοιπες από την ίδια χώρα.
Ο Ολυμπιακός έχει σταθεροποιηθεί ένα επίπεδο πιο πάνω, έχει σκληρύνει σαν ομάδα με ευρωπαϊκό μέταλλο πλέον, μπορεί να σταθεί και έχει σταθεί με αξιοπρέπεια απέναντι στις μεγαλύτερες ομάδες της διοργάνωσης και μπορεί ανά πάσα στιγμή να κάνει την υπέρβαση και το κάτι παραπάνω.
Εκτίμησή μου είναι ότι μετά από 14 συμμετοχές στο Champions League, με τα χρήματα που έχει επενδύσει και με την απόλυτη κυριαρχία στη χώρα του, ο Ολυμπιακός θα μπορούσε να έχει ανέβει στη δεύτερη κατηγορία του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου, που είναι και το ταβάνι για μία ελληνική ομάδα, που δεν θα μπορέσει βεβαίως ποτέ των... ποτών να μπει στην ελίτ των μεγάλων club.
Oπου δεύτερη κατηγορία προσδιορίζεται από ομάδες σαν τη Λιόν, την Πόρτο, τη Λα Κορούνια παλαιότερα, τη Βαλένθια και άλλες ομάδες που κατά περιόδους βρέθηκαν ένα κλικ πάνω από τις υπόλοιπες και ένα κλικ κάτω από τις παραδοσιακές υπερδυνάμεις. Πλησίασαν πολύ και σε κάποιες στιγμές τις αμφισβήτησαν.
Σε αυτή την κατηγορία ομάδων ο Ολυμπιακός θα έπρεπε να είχε ήδη μπει. Και είναι αποτυχία του που δεν το έχει ακόμα καταφέρει, έστω κι αν το πλησίασε σε κάποιες στιγμές, αλλά χωρίς να επιμείνει... Χωρίς να έχει συνέχεια.
Και το εφετινό βήμα του Ολυμπιακού ήταν σταθερό. Δεν ήταν βήμα προς τα πίσω, αλλά δεν ήταν και βήμα προς τα εμπρός. Και το ότι πολλοί μπορεί να περίμεναν ο Ολυμπιακός του Ζαρντίμ να γυρίσει πιο πίσω σε σχέση με την περσινή πολύ πιο ποιοτική ομάδα του Βαλβέρδε, δεν κάνει αυτόματα επιτυχία την αποτροπή της οπισθοχώρησης.
Και σε έναν όμιλο από τους καλύτερους που μπορεί να βρει μία ελληνική ομάδα (ειδικά από το τρίτο γκρουπ δυναμικότητας) σε μία τόσο ανταγωνιστική διοργάνωση. Ο αμέσως πιο βατός που είχε ποτέ ο Ολυμπιακός ήταν εκείνος με Αρσεναλ, Αλκμααρ και Σταντάρ Λιέγης.
Ετσι κι αλλιώς εύκολοι όμιλοι στο Champions League δεν υπάρχουν. Υπάρχουν οι δύσκολοι και οι... δυσκολότεροι!
Πηγή: Sentragoal
Ακολουθήστε το sportdog.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις αθλητικές ειδήσεις