Ο Χρήστος Κοντός γράφει για την αποτυχία της συναυλίας του Ερασιτέχνη.
Φυσικά και φταίει η διοίκηση του Ερασιτέχνη για το φιάσκο της συναυλίας, αλίμονο. Πήγε και διάλεξε τη Βίσση που είναι στα κάτω της τελευταία, γι' αυτό και πήγε άπατη η εκδήλωση. Ενώ αν διάλεγε κανέναν Κιάμο ή καμία Φουρέιρα που είναι στα χάι τους, ουρές θα υπήρχαν έξω από το ΟΑΚΑ από τους παναθηναϊκάρες που θα έτρεχαν για να σώσουν τη μάνα του λόχου.
Πρώτη φορά το ακούω στη ζωή μου κάτι τέτοιο. Να γίνεται εκδήλωση για έναν «ιερό σκοπό» και να καθόμαστε λίγες μέρες αργότερα να συζητάμε αν έπρεπε να προσκληθεί αυτή η ομάδα ή αυτός ο καλλιτέχνης, λες και το ζητούμενο ήταν το πώς θα περάσουμε εμείς καλά και όχι να βρούμε μια υποτυπώδη αφορμή για να δώσουμε χείρα βοηθείας σε κάποιον που αγαπάμε.
Δηλαδή μας τιμάει ως παναθηναϊκούς να λέμε ότι ο κόσμος σνόμπαρε τη συναυλία γιατί δεν του έκανε κλικ η Βίσση; Και μόνο να το σκεφτείς, ντροπή είναι, πόσω μάλλον να το ξεστομίσεις. Εμένα να μου έδινες μικρόφωνο και τον Βασιλαρά να έβαζες να βαράει από δίπλα παλαμάκια, ένα και το αυτό θα ήταν με το να τραγουδούσε η μεγαλύτερη φίρμα της Ελλάδας, από τη στιγμή που ο σκοπός ήταν «ιερός».
Αλλά επειδή όλοι ξέρουμε τη νοοτροπία που έχουμε στην Ελλάδα, ακριβώς γι' αυτό επιλέχθηκε μια εμπορική τραγουδίστρια και μια ακριβή παραγωγή, που θα μπορούσε να προσελκύσει ένα ευρύτερο κοινό και όχι αποκλειστικά μόνο «ταλιμπάν» οπαδούς του Παναθηναϊκού. Κι αυτό συνέβη τελικά. Όποιοι βρέθηκαν την Παρασκευή στο ΟΑΚΑ, είδαν ότι ένα μεγάλο μέρος του κοινού ήταν φαν της Βίσση που πήγαν να τη δουν με αντίτιμο μόλις 15 ευρώ και όχι μόνο οπαδοί του Παναθηναϊκού που πήγαν για να προσφέρουν χείρα βοηθείας στην ομάδα τους.
Ακούστηκαν και ένα σωρό άλλα απίθανα. Όπως ότι ήταν λάθος που επιλέχθηκε το ακριβό ΟΑΚΑ, ενώ μπορούσε να βρεθεί άλλος χώρος με πιο προσιτή τιμή. Μα αν συνέβαινε κάτι τέτοιο, θα τα ακούγαμε από την ανάποδη. Ότι αντί να πάμε στο οικείο και φιλόξενο για τους παναθηναϊκούς ΟΑΚΑ, πήγαμε στον γήπεδο του Τάε Κβο Ντο για παράδειγμα, που απέχει λίγα χιλιόμετρα από το... Καραϊσκάκη. Οποία προσβολή της παναθηναϊκοφροσύνης και μην μου πει κανείς ότι πρώτη φορά θα άκουγε κάτι τέτοιο.
Αμ το άλλο; Ότι και όλα τα εισιτήρια να έφευγαν, το πολύ - πολύ να μάζευαν 15.000Χ15, 225 χιλ. ευρώ, άρα μείον τα έξοδα, το κέρδος θα ήταν αμελητέο. Κατ' αρχάς, δεν έκαναν όλα τα εισιτήρια 15 ευρώ. Υπήρχαν πολλές διαβαθμίσεις, που έφταναν μέχρι τα 60 ευρώ. Που σημαίνει ότι αν όλα πήγαιναν όπως έπρεπε, τα έσοδα θα ήταν πολύ μεγαλύτερα. Έπειτα, σ' αυτές τις περιπτώσεις προσδοκάς να πουλήσεις πολύ περισσότερες προσκλήσεις από τη χωρητικότητα του γηπέδου.
Πέρα από τα όσα θα έπαιρνε ο απλός κόσμος, ο «ανώνυμος» οπαδός, είναι λογικό να σκεφτείς ότι οι «επώνυμοι» Παναθηναϊκοί με τη βαθιά την τσέπη, θα έπαιρναν από 2-3 χιλ. προσκλήσεις ο καθένας και θα τις πέταγαν μετά στο ποτάμι, μόνο και μόνο για να βοηθήσουν. Χώρια που με αφορμή και κορύφωση τη συναυλία, τα sms θα έπρεπε να σκάνε κατά χιλιάδες. Ας πήγαινε όπως έπρεπε η ιστορία και το συζητούσαμε μετά αν τα έσοδα θα μπορούσαν να δώσουν μια βαθιά ανάσα στον Ερασιτέχνη.
Και βρίσκεται τώρα απολογούμενος ο Νίκος Ρισβάς, σε μια εμφανή προσπάθεια να φορτωθεί στη πλάτη του τη λέζα. Εδώ δεν θα διαφωνήσουμε. Φυσικά και φταίει αυτός. Αντί να κάτσει στ' αβγά του και να σηκώνει τα χέρια ψηλά κλαίγοντας τη μοίρα του για το χάος που παρέλαβε, πήγε και έμπλεξε βάζοντας ένα σκασμό λεφτά από την τσέπη του, χωρίς να είναι ο άνθρωπος μπρούκλης όπως διάφορα άλλα επιφανή μέλη της παναθηναϊκής οικογένειας.
Ας πρόσεχε. Τι τα ήθελε η κούτρα του; Δεν το 'ξερε πως στην Ελλάδα όποιος βάζει το κεφάλι του στον ντορβά, είναι τελικά ο μαλάκας της ιστορίας; Έτσι, όμως, είμαστε μαθημένοι. Δεν φτάνει που έβαλαν ένα σωρό λεφτά ο Ρισβάς και ο Κρεζίας που αμφιβάλλω αν θα τα πάρουν πίσω (ουκ αν λάβεις παρά του μη έχοντος), βρήκαν και τον μπελά τους από πάνω. Πρώτη φορά είναι ή μήπως η τελευταία;
Ζήσαμε ένα λεκέ στην ιστορία του συλλόγου, αυτή είναι η αλήθεια. Μετρηθήκαμε, ζυγισθήκαμε και ευρεθήκαμε ελλιπείς. Αυτό είναι το νόημα - όλα τα άλλα είναι λόγια ν' αγαπιόμαστε. Όποιος δεν θέλει να το παραδεχθεί, διπλό κακό κάνει. Δεν είναι ότι δεν υπάρχει αγάπη για την ομάδα. Είναι αυτός ο ωχαδελφισμός που μας χαρακτηρίζει και η λογική του «έλα μωρέ, δεν έγινε και τίποτα». Δεν θα πάω εγώ, θα πάει ο άλλος. Και στο τέλος εμφανίζονται ελάχιστοι.
Είναι τεράστια πόλη η Αθήνα για να παίζει, ακόμα και σε περίοδο οικονομικής κρίσης, ο πεντάστερος Παναθηναϊκός ενώπιον συγγενών και φίλων. Ρεκόρ διαφοράς πόντων έκανε η αρμάδα του Ομπράντοβιτς δέκα μέρες πριν το φάιναλ φορ της Βαρκελώνης, αλλά το ΟΑΚΑ ήταν απελπιστικά άδειο. Αντί να υπάρχει κλίμα γιορτής, υπήρχαν αμέτρητα άδεια καθίσματα. Λογικό; Καθόλου.
Στο μυαλό είναι όλα. Αν δεν αλλάξουμε τον τρόπο που σκεφτόμαστε, όμηροι αυτής της πραγματικότητας θα είμαστε και δεν θα ξεκολλήσουμε ποτέ. Αλλά άμα τα λες αυτά, είσαι εχθρός του κόσμου και τα βάζεις μαζί του. Αφελής συλλογιστική, που απευθύνεται σε 15χρονα. Τα λέω κι ας μην μου είναι καθόλου ευχάριστο που τα λέω, γιατί πες - πες, όλο και κάτι μπορεί να μείνει στο τέλος. Ενώ αν σιωπάς, σφυρίζεις αδιάφορα και χαϊδεύεις τ' αυτιά του υπέροχου κόσμου, αυξάνεις μεν τη δημοφιλία σου αλλά τι κάνεις; Μόνο μια τρύπα στο νερό και τίποτα παραπάνω.
Πηγή: leoforos.gr
Ακολουθήστε το sportdog.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις αθλητικές ειδήσεις