Ο Βασίλης Σαμπράκος γράφει για την πλήρη απάθεια των πάντων στην Ελλάδα μπροστά στον ιστορικό ξεπεσμό του επαγγελματικού ποδοσφαίρου και εξηγεί γιατί δεν έχουμε καμιά τύχη να δούμε καθαρό ποδόσφαιρο.
Θα έπρεπε όλοι να συμφωνούμε στα αυτονόητα. Θα έπρεπε να μας ενοχλεί όλους το ίδιο το να βλέπουμε πέναλτι – φαντάσματα και διαιτητές που ευνοούν και χειρουργούν ή σκοτώνουν ομάδες. Θα έπρεπε να μας νοιάζει όλους το ίδιο αρχικώς να τιμωρούνται και εν συνεχεία, εφόσον επαναλαμβάνουν τα μη ανθρώπινα λάθη, να εξαφανίζονται από τις επαγγελματικές κατηγορίες αυτοί οι διαιτητές. Θα έπρεπε να καταλαβαίνουμε όλοι, να αντιλαμβανόμαστε την κακή λειτουργία του συστήματος, δηλαδή να αντιλαμβανόμαστε ότι την κύρια ευθύνη για τα λάθη που βλέπουμε φέρουν αυτοί που επιλέγουν, εκπαιδεύουν τους διαιτητές, αυτοί που τους ελέγχουν και αντί να τους τιμωρούν τους επιβραβεύουν για τα μη ανθρώπινα λάθη τους, δηλαδή τους σπρώχνουν στα εξόφθαλμα λάθη.
Μετά από τόσα χρόνια θα 'πρεπε να 'χουμε όλοι συνεννοηθεί μεταξύ μας και να μην χρειάζεται η ελάχιστη εξήγηση/ανάλυση του φαινομένου “ελληνική διαιτησία”. Και θα 'πρεπε όλους, ανεξαιρέτως, να μας ενοχλεί. Να μας δυσαρεστεί, να μας πονάει, να μας εξοργίζει.
Περισσότερο από όλους θα 'πρεπε να νοιαζόμαστε και να σκάμε όσοι ζούμε, άμεσα ή έμμεσα, από τον επαγγελματικό αθλητικό και ειδικά το ποδόσφαιρο. Θα 'πρεπε να μας καίει. Θα 'πρεπε όχι απλώς να έχουμε ενώσει τη φωνή μας για να ζητήσουμε το αυτονόητο, δηλαδή μεγαλύτερη διαφάνεια στον τρόπο λειτουργίας της διαιτησίας, αλλά να το έχουμε απαιτήσει αυτό με τη στάση μας. Κι εμείς, των media, που έχουμε το προνόμιο της μεγαλύτερης έντασης στην φωνή μας συγκριτικά με τον μέσο ποδοσφαιρόφιλο, θα 'πρεπε να έχουμε, όλοι μαζί, ξελαρυγγιαστεί.
Στην ποδοσφαιρική Ελλάδα του 2015 όμως δεν συμβαίνει τίποτα από τα παραπάνω. Οπως ακριβώς συμβαίνει με όλα στην Ελλάδα, το 2015 έχουμε φτάσει να ζούμε σε φάση απάθειας. Δεν υπάρχει είδηση που να προκαλεί σοκ. Ούτε ο θάνατος. Αποχαυνωμένοι, αδύναμοι, κουρασμένοι, καμένοι προσπερνάμε τα πάντα, αποφεύγουμε να παρακολουθούμε την ελληνική επικαιρότητα, έχουμε κάψει κάθε ηθική αντίσταση και νοιαζόμαστε μόνο για την επιβίωση. Κι αυτή η πλήρης χαλάρωση των αντιστάσεων έχει θρέψει αυτό, το πιο σάπιο σύστημα που έχει εμφανιστεί στο επαγγελματικό ποδόσφαιρο, το οποίο έχει πλέον πλήρως αποθρασυνθεί. Αυτά που σήμερα συμβαίνουν, στην ένταση που συμβαίνουν, με το θράσος που συμβαίνουν, με τον τρόπο που συμβαίνουν δεν έχουν ξανασυμβεί ποτέ στην διαιτησία στα χρόνια του επαγγελματικού ποδοσφαίρου.
Δεν είναι ο Μάνταλος, ο Μήτσιος, ο κάθε Μάνταλος και ο κάθε Μήτσιος που μπαίνουν με τα μαύρα στο τερέν το πρόβλημα του ποδοσφαίρου, δεν είναι αυτοί το πρόβλημα της διαιτησίας. Το πρόβλημα είναι ο μηχανισμός που δημιουργεί και εκπαιδεύει όργανα. Το πρόβλημα είναι η διοίκηση της ΚΕΔ, δηλαδή η διοίκηση της ΕΠΟ. Παράγοντες άφαντοι, που δεν κάνουν το ελάχιστο του χρέους τους να λειτουργούν με διαφάνεια, να εξηγούν και να τεκμηριώνουν με δημόσιο λόγο τις επιλογές των προσώπων, να εξηγούν και να αναλύουν τον τρόπο και τις διαδικασίες επιλογής των διαιτητών, ελέγχου των διαιτητών, τιμωρίας των διαιτητών. Παράγοντες που θα έπρεπε να πείθουν με λόγια και πράξεις πλήρως διαφανείς ότι προσπαθούν να καθαρίσουν το ποδόσφαιρο.
Ποτέ στην ιστορία του επαγγελματικού ποδοσφαίρου δεν είχε άγνοια η κοινή γνώμη για το ποιος είναι αυτός που επιλέγει τους διαιτητές. Ποτέ η διοίκηση της ΚΕΔ δεν κάλυπτε την δραστηριότητά της με τη σημερινή μυστικότητα λες και πρόκειται για μυστική υπηρεσία. Ποτέ οι αρχιδιαιτητές δεν ήταν τόσο ανεπαρκείς σε βιογραφικό. Ποτέ στην ιστορία η ΚΕΔ δεν είχε τόσες και τόσο συχνές αλλαγές στη σύνθεσή της σαν αυτές που έχουν συμβεί στη διάρκεια των τελευταίων περίπου 20 μηνών. Ποτέ η διοίκηση της ΕΠΟ δεν έδειχνε τέτοια, τόσο μεγάλη ανοχή στα λάθη της ΚΕΔ και των διαιτητών. Ακόμη και για το ξεκάρφωμα, για τα μάτια του κόσμου, κάποτε αντιδρούσε, έστω σπασμωδικά. Σήμερα μένει με σφραγισμένα τα χείλη και συμπεριφέρεται σαν μια ομάδα ανθρώπων που νοιάζεται μόνο για την εξυπηρέτηση των μικροσυμφερόντων της, αδιαφορώντας πλήρως για το δημόσιο συμφέρον του ποδοσφαίρου.
Το έχω σημειώσει ξανά, εδώ και δεκαετίες το ελληνικό επαγγελματικό ποδόσφαιρο θα έπρεπε να ζει στην εποχή των υψηλά αμειβομένων επαγγελματιών διαιτητών που διοικούνται από υψηλότερα αμειβόμενο διευθυντή διαιτησίας, με ανοιχτά κινητά και ανοιχτούς τραπεζικούς λογαριασμούς και “πόθεν έσχες”. Η διαιτησία θα έπρεπε να είναι ήδη στα χέρια μιας Ανεξάρτητης Αρχής, σαν αυτή που πρότεινε να συσταθεί το 2011 ο τότε πρόεδρος της ΕΠΟ Σοφοκλής Πιλάβιος στον τότε γενικό γραμματέα Αθλητισμού Πάνο Μπιτσαξή για την διερεύνηση των “στημένων”.
Ενας επαγγελματίας “αρχιδιαιτητής”, με υπογεγραμμένο συμβόλαιο ανάθεσης έργου το οποίο να μην τον κουνάει (παρά μόνο σε περίπτωση καταβολής μιας πολύ υψηλής ρήτρας) για τουλάχιστον μια αγωνιστική σεζόν, και μια ομάδα επαγγελματιών διαιτητών της επιλογής του, η οποία θα έχει ανά πάσα ώρα και στιγμή ανοιχτά τα whereabouts, τους τραπεζικούς λογαριασμούς και τα λοιπά φορολογικά στοιχεία και τις τηλεφωνικές συνδιαλέξεις, όλα στη διάθεση μιας Ανεξάρτητης Αρχής που θα τους παρακολουθεί και θα βεβαιώνει την ακεραιότητά τους, πιστοποιώντας και την διαφάνεια στις διαδικασίες λειτουργίας της διαιτησίας. Αυτή θα ήταν λύση. Διότι αυτό το καθεστώς θα κέρδιζε σε διάστημα λίγων ημερών και την έξωθεν καλή μαρτυρία και την υποστήριξη της συντριπτικής πλειονότητας των Ελλήνων ποδοσφαιρόφιλων. Ποιος όμως να το στηρίξει αυτό το καθεστώς; Ποιος να νοιαστεί για αυτό;
Σε ποιου υποψήφιου, για την προεδρία της ΕΠΟ τον ερχόμενο Οκτώβριο, θα υπάρχει εντός των προεκλογικών δεσμεύσεών του ένα σχέδιο σαν το παραπάνω; Στο προεκλογικό πρόγραμμα του υποψηφίου του σημερινού καθεστώτος ή στο πρόγραμμα του υποψηφίου του “αντίπαλου” μπλοκ;
Δεν θα αλλάξει ποτέ η ΕΠΟ, δηλαδή το εθνικό ποδόσφαιρο, αν προηγουμένως δεν αλλάξει η κοινωνία του ποδοσφαίρου. Κι αυτή δεν πρόκειται να αλλάξει όσο δεν αλλάζει η ελληνική κοινωνία. Σήμερα έχουμε και παρακολουθούμε το ποδόσφαιρο που ανεχόμαστε. Το ποδόσφαιρο της εποχής του μεγαλύτερου ξεπεσμού στην ιστορία του αθλήματος στην Ελλάδα. Κι επειδή αυτή η εποχή συμπίπτει με την εποχή του μεγαλύτερου ηθικού ξεπεσμού της παγκόσμιας διοίκησης του ποδοσφαίρου, όπως αποδεικνύει το σε εξέλιξη σκάνδαλο στη FIFA, δεν έχουμε απολύτως καμία τύχη να δούμε το ελληνικό ποδόσφαιρο να καθαρίζει.
Πηγή: gazzetta.gr
Ακολουθήστε το sportdog.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις αθλητικές ειδήσεις