Ο Κώστας Μιαούλης γράφει για το χάλι που εμφανίστηκε στο γήπεδο της Καρδίτσας μετά το 2-0, για τους στάσιμους ή τους έχοντες νοοτροπία Δημοσίου και είναι προφανές πως δεν χωρούν πλέον στην ομάδα.
Επειδή όλοι κάνουμε σφάλματα, έτσι θεωρώ πως κι αυτά αποτελούν κομμάτι του παιχνιδιού στο άθλημα που όλοι παρακολουθούμε και μας απασχολεί. Το ζητούμενο είναι να προσπαθείς πάντοτε να γίνεις καλύτερος και να μην αντιμετωπίζεις αυτό από το οποίο βιοπορίζεσαι ως άλλη μια μέρα στη δουλειά. Το πρόβλημα στην ΑΕΚ αυτή τη στιγμή, ίσως μεγαλύτερο κι από το ποιοι πρέπει να έρθουν για να ενισχύσουν ουσιαστικά την ομάδα, είναι το πόσοι μπορούν να μείνουν και ν’ αντέξουν. Κι ασφαλώς δεν ρίχνω σε αυτούς το φταίξιμο που βρίσκονται στην ΑΕΚ. Δεν είδαν φως και μπήκαν. Τουλάχιστον απαιτώ να υπάρχει μία προσπάθεια από μεριάς τους. Κι αναφέρομαι σε παίκτες που ίσως να έχουν να παίξουν καλό παιχνίδι κι 1-1.5 χρόνο.
Πάρα πολλοί άνθρωποι πιστέψαμε στις ικανότητες του Ανέστη την περασμένη σεζόν. Σε σύγκριση με έναν άλλο μέτριο ως κακό τερματοφύλακα όπως ήταν ο Μπαρόχα, είχε ουσιαστική συμβολή στο σερί της «Ένωσης» έπαιξε στον τελικό. Όμως όταν πρέπει να σηκώσεις το βάρος του Νο1 στην ΑΕΚ οι απαιτήσεις αυξάνονται. Ο Ανέστης δεν είναι η περίπτωση του τερματοφύλακα που λυγίζει στα δύσκολα. Ίσα-ίσα. Ανταποκρίνεται πολύ καλύτερα όταν βρίσκεται σε πίεση. Αλλά όταν νιώθει πιο χαλαρός είναι ικανός να δεχτεί το χειρότερο γκολ. Κι αυτό ακριβώς είναι το στοιχείο που τον καθιστά πιο επικίνδυνο από έναν μέτριο πορτιέρε. Διότι όταν στη μία φάση πιάνεις το άπιαστο και στην άλλη το τρως κάτω από το χέρι, ενώ είσαι δύο μέτρα και η μπάλα πηγαίνει στον άξονα σου, τότε είσαι επιπόλαιος. Κι όταν συνεχώς κάνεις τα ίδια λάθη στις εξόδους, τότε δεν υπάρχει περιθώριο εξέλιξης.
Δυστυχώς στάσιμοι έχουν μείνει και οι Μπακάκης και Τζανετόπουλος. Από αυτά τα παιδιά που πέρασαν και το κατώφλι της Εθνικής, η αντιμετώπιση τους, τουλάχιστον στα παιχνίδια είναι καθαρά διαδικαστική. Σε κάθε ματς που τους βλέπεις, παρακολουθείς μία ακόμα ευκαιρία να χάνεται και να βυθίζονται στη μετριότητα και στην απλή παρουσία τους στην ΑΕΚ. Αναφέρθηκα στους τρεις παραπάνω, όχι γιατί δεν υπάρχουν άλλοι, αλλά από τους τρεις συγκεκριμένους, ως Έλληνες που θεωρούνταν εξελίξιμοι, περίμενε κανείς πολλή δουλειά και μεγαλύτερη προσπάθεια όταν τους δίνεται η ευκαιρία. Ο Ζόριτς είναι ένας ακόμα παίκτης που περνάει όμορφα στην πλάτη της ΑΕΚ, ενώ ο Μανωλάς δεν έπεισε σε αυτό το ματς πως αξίζει θέση σε αυτό το ρόστερ.
Όποιος δεν προσπαθεί πλέον, δεν έχει θέση στην ομάδα για μένα. Όμως τα όσα είπε ο Δημήτρης Μελισσανίδης στην ομιλία του την περασμένη εβδομάδα, πρέπει να γίνουν και ουσία. Για να μην πιστεύει ο κόσμος πως αποτελεί μία βολική κατάσταση η ομάδα να είναι γεμάτη με μετριότητες κι ο κόσμος να τα βάζει μαζί τους. Πλέον χρειάζονται στην ομάδα, πραγματικοί επαγγελματίες, όχι μόνο ως προς τους ποδοσφαιριστές, αλλά κι ανάμεσα σε εκείνους που έχουν διοικητικό πόστο στην ομάδα κι έχουν άμεση σχέση με το ποδοσφαιρικό τμήμα. Το στάσιμοι και μη εξελίξιμοι που γράφω στον τίτλο, δεν έχει να κάνει μόνο με τις ικανότητες, αλλά και με τη νοοτροπία που βγάζουν πολλοί στην ομάδα, όχι μόνο ποδοσφαιριστές.
Πηγή: sport-fm.gr
Ακολουθήστε το sportdog.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις αθλητικές ειδήσεις