ΑΥΤΗ η κωμωδία με τους παλαιμάχους δεν έχει τελειωμό. Από τον Στράτο Αποστολάκη που είπε ότι πρέπει να φάει ξύλο ο Βέμερ επειδή δεν λύνει το συμβόλαιό του, στον Γιάννη Καλιτζάκη που ευχήθηκε αν οπαδοί του Παναθηναϊκού βρουν κάποιους ποδοσφαιριστές με γκόμενες στα μπαράκια, να τους πλακώσουν στο ξύλο.
Γράφει ο Κώστας Καίσαρης
Ας είναι καλά η «Αθλητική Κυριακή». Που έστειλε τον Αρη Γάτα μέχρι τη Λάρισα και χωρίς την τραγιάσκα παρακαλώ, να πάρει αυτήν την ιστορική συνέντευξη από τον Καλιτζάκη. Λεφτά άλλωστε την σήμερον ημέραν υπάρχουν μόνο στο δημόσιο. Πουθενά αλλού.
Κι εξηγούμαι για να μην παρεξηγούμαι. Παντού σε όλη την Ευρώπη παλαίμαχοι ποδοσφαιριστές είναι σχολιαστές στην τηλεόραση. Κι όχι μόνο σαν καλεσμένοι. Στην Αγγλία έχουν και δικές τους εκπομπές. Κάθε Σάββατο και Κυριακή έχουν δικιά τους εκπομπή στο SKY SPORTS ο Γκάραχερ κι ο Γκάρι Νέβιλ. Μόνοι τους. Χωρίς δημοσιογράφους. Κι είναι αυτονόητο ότι διαθέτουν ένα επίπεδο.
Γνωρίζουν ποδόσφαιρο κι έχουν τη δυνατότητα να εκφραστούν. Δεν είναι σαν τον Βασίλη Τσιάρτα που μέχρι να τελειώσει μία πρόταση, έχει αλλάξει η μόδα. Ούτε βγαίνουν στην τηλεόραση μόνο και μόνο επειδή κάποτε είχανε παίξει μπάλα. Στην Ελλάδα μιλάμε για Δελφινάριο.
Η καταρχήν σκοπιμότητα των δημοσιογράφων είναι να καλύψουν τη δικιά τους άγνοια και αδυναμία. Φωνάζουν τους παλαίμαχους, είτε γιατί οι ίδιοι δεν έχουνε να πούνε τίποτα για ποδόσφαιρο, είτε γιατί φοβούνται ότι θα δυσαρεστήσουνε τις ομάδες.
Η αρχή είχε γίνει στην αλήστου μνήμης εποχή της «Αθλητικής Κυριακής» με Πουρουπουπού, Κατσαρό, Καραμανλή. Το τραγικό θέαμα με Αντωνίου από τη μία και Πέτρο Μίχο ή Αμανατίδη από την άλλη να τρώγονται σαν τα σκυλιά.
Από τη Θεσσαλονίκη οι καλύτεροι πελάτες κατά περίπτωση, Ορφανός, Γούναρης και παλαιότερα ο Αχιλλέας Ασλανίδης. Οταν δεν ήταν απασχολημένος στο πατσατζίδικο.
Από ποδοσφαιρικό επίπεδο κάτω του μηδενός. Είτε γενικολογίες θα ακούς, είτε αρλούμπες. Ή δημόσιες σχέσεις θα κάνουνε στις πρώην ομάδες τους ή θα λένε τίποτα κουταμάρες. Είτε έχουνε μία παιδεία όπως π.χ. ο Ορφανός είτε η μία στις δύο κουβέντες τους είναι «εντάξει», όπως του Καλιτζάκη.
Κι ο Καλιτζάκης βέβαια δεν φταίει σε τίποτα. Ουδεμία σχέση έχει με το ποδόσφαιρο. Οπως και οι περισσότεροι από τους παλαίμαχους. Ολοι αυτοί είναι για να αράζουνε στις καφετέριες της Γλυφάδας και να κάνουνε χαβαλέ. Να λένε ιστορίες και να μιλάνε για το χθες. Μεταξύ τους.
Δημόσια δύσκολο, γιατί ούτε τη δυνατότητα να εκφρασθούν έχουνε κάποιοι. Κι όλοι ανεξαιρέτως βγάζουνε απωθημένα ότι «εμείς ήμασταν παιχταράδες, ενώ οι σημερινοί παίρνουν του κόσμου τα λεφτά και κοροϊδεύουνε».
Κατά τον Στράτο Αποστολάκη, λοιπόν, που για ένα διάστημα μάλιστα παρίστανε και τον προπονητή και κατά τον Γιάννη Καλιτζάκη η συνταγή για να παίξουνε μπάλα οι ποδοσφαιριστές του Παναθηναϊκού, ή για να ξεκουμπιστούνε να φύγουνε, είναι ένα χέρι ξύλο. Επειδή έχουν γίνει δημόσιοι υπάλληλοι και κοροϊδεύουνε. Τόσο πολύ εξαγριώθηκε ο πρώην «Νίντζα» από την εμφάνιση του Παναθηναϊκού στη Λάρισα. Και ποια είναι η πλάκα; Οι δηλώσεις Καλιτζάκη αναδείχθηκαν κι έγιναν μέγα θέμα. Αντικείμενο συζήτησης και προβληματισμού. Η κουβέντα στο ελληνικό ποδόσφαιρο είναι επιπέδου Καλιτζάκη. Αυτά.
Παλαίμαχος να πιάσει στο στόμα του τον πρόεδρο της ομάδας δεν έχει βρεθεί ακόμα
ΚΑΙ δεν είναι μόνο η άγνοια. Οτι δεν έχουνε συναίσθηση τι λένε. Είναι και η σκοπιμότητα. Η κουτοπονηριά. Μόνο με τους παίκτες τα βάζουνε. Που είναι ο εύκολος στόχος. Και ειδικότερα με τους ξένους. Που δεν ξέρουνε πού παίζουνε, που δεν πονάνε τη φανέλα, που παίρνουνε ένα σωρό λεφτά και κοροϊδεύουνε.
Για να είμαστε δίκαιοι, το «δεν ξέρουνε πού παίζουνε» δεν το λένε μόνο οι παλαίμαχοι. Το λένε και το γράφουνε πολύ περισσότερο οι ρεπόρτερ. Για τον ίδιο ακριβώς λόγο.
Παλαίμαχος να πιάσει στο στόμα του τον πρόεδρο της ομάδας δεν έχει βρεθεί ακόμα. Και δεν είναι τυχαίο. Επειδή πάντα έχουνε στην άκρη του μυαλού τους να βρούνε άκρη. Να βρούνε μεροκάματο στην ομάδα. Είτε έχουνε στην άκρη από τα λεφτά που έχουνε βγάλει από το ποδόσφαιρο είτε είναι ρέστοι.
Γιατί αρκετοί από δαύτους δεν είχανε μυαλό και δεν έχουνε στον ήλιο μοίρα. Και για να αποκλειστεί κάθε ενδεχόμενο να τύχει η στραβή, όταν επρόκειτο για μόνιμο καλεσμένο όπως τον Αντωνίου που λέγαμε και τον Πέτρο Μίχο, η επιλογή δεν γινότανε από την ΕΡΤ. Γινότανε από την ομάδα.
Για να τους στέλνουνε στο στούντιο «διαβασμένους». Και για να το τελειώνουμε. Ετσι κι αλλιώς, εννιά φορές στις δέκα, δεν έχουνε να πούνε τίποτα. Δεν έχουνε καμία σχέση με το σύγχρονο ποδόσφαιρο.
πηγή: εφημερίδα Goal
Ακολουθήστε το sportdog.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις αθλητικές ειδήσεις