Η άνοδος της Leeds United στην Premier League σηματοδοτεί όχι μόνο την επιστροφή μίας λαοφιλούς ομάδας με ιστορία, αλλά κι ενός ονόματος που μέσα από τις δεκαετίες έχτισε σχέσεις ανταγωνισμού με άλλες ομάδες-μεγαθήρια, όπως άτυπα προστάζει η βρετανική κουλτούρα, ίσως κι ιστορία. Από τις 12 Σεπτεμβρίου επιστρέφει στην επικαιρότητα η μεγαλύτερη ανενεργή τα τελευταία χρόνια κόντρα. Αυτή της Leeds United από το Γιορκσάιρ, με την Manchester United από το Λάνκασιρ.
Η Leeds United ανήκει στην κατηγορία των συλλόγων «one city one club». Όποιος είναι κάτοικος του Λιντς, δεν μπορεί να μην υποστηρίζει τα «Παγώνια». Η ομάδα είναι η μοναδική στην ομώνυμη πόλη του Ηνωμένου Βασιλείου κι όταν η κουβέντα φτάσει στους κύριους αντιπάλους της, θα χρειαστεί αναγκαστικά να τους αναζητήσει εκτός των συνόρων τόσο της ίδιας της πόλης, όσο και της κομητείας του Δυτικού Γιορκσάιρ. Το ίδιο φυσικά δεν ισχύει και για το Μάντσεστερ, όπου υπάρχουν και η United και η City, χωρίς αυτό βέβαια να έχει εμποδίσει τους «Κόκκινους Διαβόλους» από το να κάνουν εχθρούς κι από τριγύρω περιοχές.
Η κόντρα των Γιορκσάιρ και Λάνκασιρ χρονολογείται σε εποχές πολύ παλαιότερες από την εμφάνιση του σύγχρονου ποδοσφαίρου. Ο «Πόλεμος των Ρόδων» μας πηγαίνει πίσω στον 15ο αιώνα, όπου ο οίκος του Γιορκσάιρ (το άσπρο ρόδο) πολέμησε τον οίκο του Λάνκασιρ (το κόκκινο ρόδο) επί 32 ολόκληρα χρόνια για χάρη του τίτλου του Βασιλιά της Αγγλίας, με τελικό αποτέλεσμα την νίκη για τους προγόνους των σημερινών «Mancunians», αλλά και το τέλος της ιστορικής εποχής του Μεσαίωνα στην Βρετανία. Η κόντρα θεωρείται ότι συνεχίστηκε και στους επόμενους αιώνες κατά τη διάρκεια της βιομηχανικής επανάστασης, όντας αμφότερες πόλεις με μεγάλη ανάπτυξη και ευκαιρίες για εταιρείες να δραστηριοποιηθούν εκεί.
Το περιβάλλον λοιπόν ήταν εύφορο και φιλόξενο για την δημιουργία μίας κόντρας στο άθλημα, που αν μη τι άλλο οι Άγγλοι ξέρουν να τιμούν. Η Manchester United έρχεται στον κόσμο το 1878 ως Newton Heath L&YR και παίρνει το σημερινό της όνομα το 1902. Το Λιντς, όντας παραδοσιακά πόλη ταγμένη στο ράγκμπι, καθυστερεί την ίδρυση ποδοσφαιρικού σωματείου μέχρι το (αργό για τα δεδομένα της χώρας) 1904 και τη Leeds City, η οποία το 1919 θα διαλυόταν και αμέσως τη θέση της θα έπαιρνε η Leeds United, που είναι μαζί μας μέχρι και σήμερα. Οι πρώτες αναμετρήσεις τους έλαβαν χώρα το 1906 για την Second Division. 0-3 η Leeds στην παλιά έδρα της Manchester, 1-2 η τελευταία στο Elland Road. Οι «Κόκκινοι Διάβολοι» έμελλε εκείνη τη χρονιά να προβιβαστούν και οι δύο ομάδες δεν θα συναντιούνταν ξανά πριν περάσουν 17 χρόνια και το Λιντς είχε αλλάξει ομάδα!
Έτσι, η κόντρα δεν θα ευδοκιμούσε πριν περάσει ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος. Η ομάδα από την κόκκινη πλευρά του Μάντσεστερ απολάμβανε μία χρυσή εποχή στην δεκαετία του 1950 υπό τις οδηγίες του Matt Busby με πρωταθλήματα και κύπελλα, τουλάχιστον μέχρι να έρθει η τραγωδία του Μονάχου το 1958 και να βάλει ένα φρένο στις επιτυχίες της. Εκείνα τα χρόνια η Leeds αγωνιζόταν μεν για αρκετές σεζόν στην πρώτη κατηγορία, αλλά απείχε πολύ από το να είναι διεκδικήτρια οποιουδήποτε τροπαίου. Από όλες τους τις συναντήσεις εκείνη τη δεκαετία, τα «Παγώνια» κατάφεραν να αποσπάσουν μόνο δύο ισοπαλίες!
Busbie v Revie
Οι ισορροπίες θα άλλαζαν στα 60s και τα χαμόγελα των φίλων των «Mighty Whites» (καθώς υιοθέτησαν εκείνη την εποχή το άσπρο χρώμα της Real Madrid) έχουν τη πηγή τους στην απόσυρση του Don Revie από τον αγωνιστικό χώρο και την πρόσληψή του στον πάγκο της ομάδας. Μέχρι το 1964 την ανεβάζει πίσω στην First Division, με το «καλημέρα» κατακτά την δεύτερη θέση και με τη φήμη πλέον της «Dirty Leeds», λόγω του άχαρου κι επικίνδυνου (παρόλα αυτά αποτελεσματικού) τρόπου παιχνιδιού, είναι μόνο θέμα χρόνου η τροπαιοθήκη στο Elland Road να αρχίζει να γεμίζει, έχοντας ως μεγαλύτερο επίτευγμα το πρώτο πρωτάθλημα του 1969.
Κι εδώ είναι η πιο προφανής εποχή για να χρονολογήσει κάποιος την έξαρση της κόντρας. Έχοντας την πρώτη «προδοσία» το 1963 όταν η Leeds αγόρασε τον μετέπειτα θρύλο της Johnny Giles από την Manchester United για 33,000 λίρες, οι αναμετρήσεις του «Roses Derby» ήταν μία εγγύηση σκληρού, παθιασμένου παλαιοβρετανικού ποδοσφαίρου. Το 1965 μετά από μία λευκή ισοπαλία στο ουδέτερο Hillsborough σε ημιτελικό κυπέλλου, η Yorkshire Post είχε γράψει: «Αμφότερες οι ομάδες συμπεριφέρονταν σαν δύο αγέλες σκύλων, χτυπώντας και γρυλίζοντας η μία στην άλλη με βραβείο ένα κόκκαλο». Ο επαναληπτικός στο City Ground του Νότιγχαμ έδωσε το εισιτήριο του τελικού στην ομάδα του Γιορκσάιρ, όμως εκεί ηττήθηκε από την Liverpool. Η κόντρα καλά κρατούσε! Οι δύο ομάδες ήταν συνέχεια διεκδικητριες τροπαίων, με τον σύλλογο του Μάντσεστερ, έχοντας παίκτες μνημεία όπως οι George Best, Bobby Charlton και Denis Law, να φτάνει και σε κατάκτηση Ευρωπαϊκού Κυπέλλου (Champions League), κάτι που η Leeds, άδικα ίσως, δεν έχει καταφέρει ποτέ.
Ο Busby θα αφήσει τον πάγκο της Manchester το 1971 για να αποσυρθεί κι ο Revie τρία χρόνια μετά θα αφήσει κι αυτός τη θέση του για χάρη της Εθνικής Αγγλίας. Για να καταλάβει κανείς τη δυναμική της Leeds εκείνη την εποχή, από τις 19 συναντήσεις των δύο προπονητών με τις εκάστοτε ομάδες τους, η Manchester του Busby κατάφερε να φύγει νικήτρια στο σφύριγμα της λήξης μόνο δύο φορές. Ειδικά την χρονιά που έφυγε ο Busby, η ομάδα έκλεινε πέντε χρόνια χωρίς νίκη σε «Roses Derby». Προσέγγισε τον Revie με σκοπό να τον πείσει να κάνει το άλμα στο αντίπερα στρατόπεδο, όμως ο ίδιος αρνήθηκε την πρόταση.
Η United δεν θα έβρισκε τον επόμενο πραγματικά της σπουδαίο προπονητή μέχρι το 1986 και τον γνωστό και μη εξαιρετέο, Sir Alex Ferguson. Μέχρι τότε θα δοκιμαζόταν η πίστη των φίλων της, με κάποιες καλές σεζόν, κάποια δευτερεύοντα τρόπαια, αλλά κι αρκετές κακές σεζόν, με αποκορύφωμα τον -τελευταίο- υποβιβασμό της το 1974, κατακτώντας την προτελευταία θέση, μπροστά μόνο από την Norwich. Εκείνη η χρονιά ίσως είναι η ιδεατή στην φαντασία των φίλων της Leeds, αφού όχι μόνο η αντιπαθής ανταγωνίστρια υποβιβάστηκε, αλλά κι η ίδια η ομάδα τους κατέκτησε το δεύτερό της πρωτάθλημα, στην τελευταία χρονιά του Revie! Κερασάκι στην τούρτα: Η ομάδα που έστειλε και μαθηματικά την Manchester United στην δεύτερη κατηγορία, ήταν η συμπολίτισσα Manchester City με νίκη 0-1 μέσα στο Old Trafford. Σε κάθε περίπτωση, το κακό δεν κράτησε πολύ, η Manchester United επέστρεψε άμεσα και δεν έχει χρειαστεί να ξανανησυχήσει για υποβιβασμό έκτοτε. Δυστυχώς, το ίδιο δεν ισχύει και για τη Leeds!
Για την τελευταία, τα χρόνια μετά το πρωτάθλημα του 1974 ήταν κατάτι χειρότερα. Πέραν από την νύχτα εξαιτίας της οποίας η Leeds θυμάται την Θεσσαλονίκη με το χειρότερο τρόπο, το 1975, συνέλλεξε παρόμοιες αναμνήσεις κι από το Παρίσι ,όπου στον τελικό του Κυπέλλου Πρωταθλητριών δεν της καταλογίστηκε πέναλτι και της ακυρώθηκε καθαρό γκολ πριν η Bayern Munich σκοράρει δις και πάρει το τρόπαιο με αμφιλεγόμενο τρόπο πίσω στο Μόναχο. Ο Revie ήταν ήδη παρελθόν από τον πάγκο και παρότι ο Jimmy Armfield ανέλαβε μετά τις 44 (!) καταστροφικές μέρες του Brian Clough και την κράτησε αξιοπρεπή μέχρι το 1978, η κάθοδος συνεχιζόταν.
Παίκτες θρύλοι όπως οι Norman Hunter, Jack Charlton και Billy Bremner κρεμούσαν τα παπούτσια τους και απλά δεν ακολούθησαν άλλοι, αντάξιοί τους. Το 1980 η Leeds βιώνει μία από τις τελευταίες της χαρές πριν κάνει ένα διάλειμμα για αρκετό καιρό. Στις 3 Μαΐου υποδέχεται την Manchester United που θέλει μόνο νίκη για να μείνει ζωντανή για την κατάκτηση του πρωταθλήματος. Η Leeds που έκανε μέτρια χρονιά και τερμάτισε στην ενδέκατη θέση δεν μάσησε, κέρδισε με 2-0 και χάρισε τον τίτλο στην μισητή για την Manchester United, Liverpool, κατά το γνωμικό «ο εχθρός του εχθρού μου είναι φίλος μου».
Η Leeds προλαβαίνει να κάνει ένα ακόμη διπλό, με 0-1 μέσα στο «Θέατρο των Ονείρων» την επόμενη χρονιά, πριν υποβιβαστεί το 1982 με την 20ή θέση που κατέλαβε. Η επιστροφή της θα της πάρει οκτώ ολόκληρα χρόνια να ολοκληρωθεί και το «Roses Derby» μπαίνει σε μία μακρά περίοδο αναστολής. Στο μεταξύ, το 1986 ο Sir Alex Ferguson καταφθάνει στο Old Trafford και σταθερά και ίσως όχι τόσο αργά, μεταλλάσει την Manchester United από μία ιστορική ομάδα με μερικές ιδιαίτερα καλές περιόδους, αλλά και σκαμπανεβάσματα, σε μία υπερδύναμη όχι μόνο στην Αγγλία, αλλά σε όλη την Ευρώπη κι αναγνωρίσιμη παγκοσμίως.
Το πρωτάθλημα του 1992
Η Leeds επιστρέφει το 1990, μία ιδιαίτερη περίοδο μετάβασης για το ποδόσφαιρο, αλλά και την Αγγλία γενικότερα. Ο χουλιγκανισμός, σημαντικό μέρος του οποίου ήταν και firms των δύο ομάδων, όπως η «Red Army» και η «Leeds United Service Crew» ήταν στα τελευταία του μετά από τουλάχιστον δύο δεκαετίες κοινωνικών αναταραχών και οπαδικής βίας που στιγμάτισαν το άθλημα, αλλά και τους φιλάθλους του. Την ίδια χρονιά οι αγγλικές ομάδες εκτίουν και την τελευταία χρονιά της ευρωπαϊκής τους τιμωρίας-δώρο της Margaret Thatcher, ενώ πριν μία χρονιά είχαμε την τραγωδία του Hillsborough και την κατηγορηματική «Taylor Report», που κάλυψε την ευθύνη της αστυνομίας και έκανε έκκληση για μέτρα που θεωρούνται δεδομένα μέχρι σήμερα κι έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στην μετάλλαξη του ποδοσφαίρου στη σημερινή, εμπορική του μορφή. Το 1992 είναι η τελευταία χρονιά της «First Division» πριν αυτή μετονομαστεί σε «Premier League» και οι «Loiners» τη θυμούνται με τον καλύτερο δυνατό τρόπο.
Στις 20 Απριλίου η Manchester United, μόνο μία βδομάδα αφού έχει κερδίσει την Nottingham Forest στον τελικό του League Cup, ηττάται από την ίδια ομάδα στο Old Trafford και μένει μόνο δύο βαθμούς πάνω από την Leeds, με τρεις αγωνιστικές μέχρι το τέλος. Manchester United 75, Leeds United 73. Η Leeds φιλοξενεί την πολύ κατώτερη Coventry City και παρότι η τελευταία πάλευε για την παραμονή της κι οι βαθμοί τις ήταν απαραίτητοι, η Leeds δεν της κάνει τη χάρη και την κερδίζει με το τυπικό, αλλά αξιόπιστο 2-0. Η Manchester ταξιδεύει στο Λονδίνο και την ήδη υποβιβασμένη West Ham με σκοπό να διατηρήσει την πρωτιά, όμως ηττάται 1-0 με το «πιο τυχερό γκολ που μπορείς να φανταστείς» σύμφωνα με τον Sir Alex, όταν από μία απομάκρυνση στο πέναλτι από την άμυνα των φιλοξενούμενων, ο Brown της West Ham βρίσκει μάλλον κατά λάθος την μπάλα στην κίνηση και τη στέλνει στη γωνία του Peter Schmeichel. Leeds United 76, Manchester United 75.
Με δύο αγωνιστικές να απομένουν, η Leeds ταξιδεύει στο Σέφιλντ για έναν μεσημεριανό αγώνα με την επίσης μισητή Sheffield United. Σε ένα χορταστικό ματς στο Bramall Lane το αυτογκόλ του Brian Gayle προς το τέλος δίνει στην Leeds τη νίκη με 2-3 και περιμένει στο +4 το αποτέλεσμα της Manchester United η οποία είχε να διαχειριστεί την αντικειμενικά ιστορικότερή της αντίπαλο, την Liverpool. Τα γκολ των Rush και Walters δίνουν στην Liverpool τη νίκη και πλέον, η Leeds είναι και μαθηματικά πρωταθλήτρια, με τα πανηγύρια στο κέντρο της πόλης του Λιντς να αρχίζουν πριν καν το σφύριγμα του αγώνα. Leeds United 79, Manchester United 75. Για την ιστορία αμφότερες κερδίζουν και τον τελευταίο τους αγώνα, με την τελική βαθμολογία να γράφει 82 βαθμούς για τη Leeds και 78 για την Manchester United.
Νεότερη ιστορία και οι τρεις «Ιούδες»
Τα «Παγώνια» κατάφεραν την αμέσως επόμενη χρονιά μετά το τρίτο τους πρωτάθλημα να βρεθούν μόνο μία ανάσα από ακόμη έναν υποβιβασμό, τερματίζοντας στην 17η θέση και μόλις δύο βαθμούς να τους χωρίζουν από την πεσμένη Crystal Palace. Ήδη από τον Νοέμβριο του 1992 η κόντρα με την Manchester είχε ακόμη έναν λόγο να βράζει. Κι αυτός δεν ήταν άλλος από τον Γάλλο σταρ, Eric Cantona, που είχε φτάσει στην Αγγλία για λογαριασμό της Leeds από την Nîmes μόλις τον προηγούμενο Ιανουάριο. Η μεταγραφή ξεκίνησε τελείως διαφορετικά, με την Leeds να είναι αυτή που ρώτησε για τη διαθεσιμότητα ενός παίκτη της Manchester, καταλήγοντας όμως με τον Sir Alex να είναι αυτός που ρωτούσε για τον Cantona.
Ο τελευταίος, εν τέλει με αντίτιμο 1,2 εκ. λίρες έκανε το ταξίδι των εξήντα χιλιομέτρων μεταξύ των δύο πόλεων, με τους φίλους της Leeds να αισθάνονται προδομένοι και να τον ξεγράφουν πλέον τελείως. Επαγγελματικά ο ίδιος έκανε μάλλον τη σωστή κίνηση, αφού την ίδια χρονιά η Manchester United θα πάρει αυτή το πρωτάθλημα (πρώτο του Sir Alex) και απόλαυσε στο Μάντσεστερ πέντε γεμάτες κι επιτυχημένες σεζόν, με παραδόξως την πιο γνωστή του στιγμή να είναι η περίφημη κλωτσιά στον χούλιγκαν. Η σχέση του με τους «Loiners» δεν είχε τελειώσει. Το 1996 η Manchester United ντροπιάζει την Leeds με 0-4 και τον Cantona που σκοράρει το τελευταίο γκολ να αποδεικνύεται αρκετά εριστικά προς την πρώην ομάδα του. Η «Service Crew» δε το αφήνει να περάσει έτσι και μετά τον αγώνα σημειώνονται επεισόδια μεταξύ των πιο θερμών από τους οπαδούς των δύο ομάδων.
Η δεύτερη προδοσία ήρθε στο τέλος μίας πολύ καλής πενταετίας για την Leeds, όπου σταθερά από το 1998 μέχρι το 2002 τελείωναν στις πρώτες θέσεις της βαθμολογίας και είχαν φτάσει μέχρι τα ημιτελικά του UEFA Cup το 2000 (η γνωστή ιστορία με την Galatasaray και τους δύο νεκρούς στην Κωνσταντινούπολη) και μέχρι τα ημιτελικά του Champions League την επόμενη χρονιά, κόντρα στην Valencia. Τα χρήματα όμως που είχαν επενδυθεί στο σύλλογο ήταν πάνω από τις δυνατότητές του και ήδη το 2002 τα οικονομικά προβλήματα οδήγησαν στην πώληση ενός αγαπημένου της εξέδρας, στο ίδιο ταξίδι εξήντα χιλιομέτρων. Ο Rio Ferdinand ντύνεται στα κόκκινα έναντι 32,5 εκ. λιρών και αμέσως μεταλλάσσεται σε «Ιούδας» στα μάτια των «Loiners». Στις 14 Σεπτεμβρίου του ίδιου έτους επιστρέφει στο Elland Road, αυτή τη φορά ως φιλοξενούμενος κι εκτός από όλα τα πανό «Judas», η Leeds κερδίζει με 1-0, δίνοντάς του ίσως ένα μήνυμα σχετικά με την απόφασή του. Αυτή ήταν κι η τελευταία νίκη της Leeds στο πρωτάθλημα κόντρα στην Manchester, πριν τον υποβιβασμό της πάλι δύο χρόνια αργότερα. Και αυτή τη φορά όμως, θα είχαν μία τελευταία χαρά πριν έρθει η πίκρα του υποβιβασμού.
Για το 2003, η κούρσα του πρωταθλήματος έβρισκε πρωτοπόρους την Manchester United και την Arsenal με σημαντική διαφορά από τους άλλους, ενώ η Leeds αντιμετώπιζε πλέον κατάματα την κατάρρευση της οικονομικής της φούσκας και το σημαντικά αποδυναμωμένο ρόστερ της πάλευε να την κρατήσει στην κατηγορία. Όταν στην προτελευταία αγωνιστική έπαιζαν την Arsenal στο Highbury η νίκη όσο δύσκολη κι αν φαινόταν σαν επίτευγμα, θεωρούνταν σημαντικότατη. Με το σκορ στο 2-2, στο 88ο λεπτό ο Αυστραλός Mark Viduka καταφέρνει και σκοράρει για την Leeds, κρατώντας την στην Premier League και για την επόμενη χρονιά. Όσο βέβαια παίκτες και οπαδοί γιόρταζαν τη νίκη παραμονής, ειρωνικά αυτό το αποτέλεσμα, μαζί και με τη νίκη της Manchester United επί της Charlton με 4-1, έδινε το πρωτάθλημα στους «Κόκκινους Διαβόλους», κάνοντας την απόλαυση γλυκόπικρη!
Το γκολ του Viduka βέβαια φάνηκε πως απλά έδωσε παράταση ενός χρόνου στο αναπόφευκτο. Την επόμενη χρονιά η Arsenal στέφεται πρωταθλήτρια αήττητη, κερδίζοντας επάξια το παρατσούκλι «The Invincibles», για πρώτη φορά μετά την Preston του 1889 κ;ι η ακόμη πιο αποδεκατισμένη Leeds υποβιβάζεται πάλι, λίγο πριν έρθουν τα ίσως πιο «πέτρινα» χρόνια της ιστορίας της. Το τελευταίο «Roses Derby» σε πρωτάθλημα λαμβάνει χώρα στις 21 Φεβρουαρίου 2004. Η Leeds παίρνει μία ισοπαλία αξιοπρέπειας με 1-1, στερώντας ταυτόχρονα από τους αντιπάλους της δύο πολύτιμους βαθμούς από την κούρσα του τίτλου.
Για την ιστορία, οι ενδεκάδες ήταν:
Manchester United: Howard, Gary Neville, O’Shea, Silvestre (Brown 24′), Fortune, Kleberson (Keane 58′), Butt, Phil Neville (Solskjaer 71′), Scholes, van Nistelrooy, Giggs.
Leeds United: Carson, Kelly, Caldwell, Matteo, Domi, McPhail, Seth Johnson, Bakke, Pennant, Milner (Sakho 73′), Smith
Ο τελευταίος παίκτης της λίστας, ο Alan Smith έμελλε να γίνει άλλο ένα παράπονο για τους «Loiners» εκείνο το καλοκαίρι, καθώς και ο τρίτος «Ιούδας», ίσως κι ο σημαντικότερος. Γέννημα θρέμμα της πόλης του Λιντς και μέλος των ακαδημιών της ομάδας από τα παιδικά του χρόνια, πέρασε έξι γεμάτες σεζόν ως βασικός της Leeds κι αναμενόμενα το πάθος που έβγαζε στο παιχνίδι μαζί με την έντονη προσωπικότητά του, του εξασφάλιζαν πολλούς υποστηρικτές στις εξέδρες του Elland Road. Είχε δηλώσει πως ποτέ δε θα μπορούσε να πάρει μεταγραφή στην Manchester United, κι ακόμη και πως σε πιθανό υποβιβασμό της ομάδας, ο ίδιος θα έμενε πιστός στο συμβόλαιό του. Τι έκανε μόλις υποβιβάστηκε η Leeds; Ξέχασε όλα όσα είπε, μετακόμισε για 7 εκ. λίρες στο Old Trafford και πρόδωσε την ομάδα και την πόλη της καρδιάς του. Εκεί θα έμενε για τρία χρόνια, πριν ξαναφύγει για την Newcastle, όπου και μία πολύ ανεπιτυχής πενταετία με μηδέν (!) γκολ πρωταθλήματος σε 84 εμφανίσεις τον οδήγησε να περάσει τα τελευταία χρόνια της καριέρας του σε χαμηλότερες κατηγορίες.
Το ζενίθ του Μάντσεστερ, το ναδίρ του Λιντς και η νέα ελπίδα
Στα χρόνια που ακολούθησαν και μέχρι τη συνταξιοδότηση του Sir Alex το 2013, η Manchester United έκανε αυτό που ήξερε καλύτερα εκείνη την εποχή, να κατακτά τρόπαια. Το 2007 επιστρέφει στην κορυφή της Αγγλίας και μένει εκεί για τρεις σερί χρονιές και μέχρι το 2013 το καταφέρνει άλλες δύο φορές. Το 2008 κατακτά το Champions League ξανά, εννιά χρόνια μετά το θαύμα της Βαρκελώνης, ενώ δε λείπουν και δευτερεύοντα κύπελλα για να δέσει το γλυκό. Με παίκτες όπως ο Cristiano Ronaldo, ο Paul Scholes κι ο Carlos Tevez μεταξύ άλλων, κανένας δε μπορεί να αρνηθεί ότι η εποχή αυτή ήταν πολύ καλή για να υποστηρίζεις τους κόκκινους του Μάντσεστερ.
Η Leeds United από την άλλη έμελλε να βιώσει τα δυσκολότερα χρόνια της ιστορίας της. Οι προσπάθειες επανόδου πέφτουν στο κενό ακόμη και τις φορές που έφτασαν κοντά (ήττα στον τελικό των play-offs από την Charlton) και το 2007 υποβιβάζονται ξανά, για πρώτη φορά στην ιστορία τους στην τρίτη κατηγορία και τη League One. Επιστρέφουν στην Championship, αλλά μόνο μετά από τρία χρόνια, το 2010, τη χρονιά μάλιστα που το «Roses Derby» κάνει μία μικρή επιστροφή, όταν Manchester United και Leeds United συναντώνται στο FA Cup. Η Leeds της League One σοκάρει το Old Trafford και κερδίζει τους πρωταθλητές Αγγλίας, πετώντας τους έξω από το κύπελλο. Θα αγωνιζόντουσαν για τελευταία φορά το 2011 στο Elland Road για το League Cup, όπου εκεί η σοβαρή Manchester United φεύγει με το εύκολο 0-3.
Έκτοτε, μακρυά από οποιαδήποτε άλλη αναμέτρηση, η Manchester United μόλις πρόσφατα φαίνεται να βρίσκει ξανά τον εαυτό της από το 2013, υπό την καθοδήγηση του Ole Gunnar Solskjær. Κάπως έτσι και η Leeds, μετά από μία συλλογή μετριοτήτων και φρούδων ελπίδων πήρε επιτέλους μπρος, αρχικά με την εξαγορά του συλλόγου από τον Ιταλό Andrea Radrizzani το 2017 και στη συνέχεια με την πρόσληψη του Αργεντινού δημοφιλούς προπονητή, Marcelo Bielsa, το 2018. Αφού προηγήθηκε μία χρονιά που η ομάδα έφτασε πάρα πολύ κοντά στην άνοδο στην 100η της χρονιά ύπαρξης και τα θαλάσσωσε στο τέλος, φέτος παρά τις όποιες δυσκολίες τερμάτισε πρώτη και μετά από 16 χρόνια επιστρέφει στη μεγάλη κατηγορία!
Χωρίς να υποβαθμίζουμε την σημασία της παρουσίας νέων ομάδων στην Premier League, των «Σταχτοπούτων» που τα καταφέρνουν κόντρα σε όλους και όλα, το εμπορικότερο πρωτάθλημα στον κόσμο έχει ανάγκες από ιστορικές ομάδες, ομάδες με κόσμο και ψυχή πολεμιστή. Η ομάδα του Γιορκσάιρ είναι περήφανο μέλος αυτής της κατηγορίας και η δυναμική της επιστροφή θα ανάψει ξανά μία σπίθα σε φωτιά που έσβησε 16 χρόνια πριν. Παρότι οι οπαδοί της Leeds θεωρούν ακόμη την Manchester United ως κύριο αντίπαλό τους, οι φίλοι της τελευταίας την έχουν ξεχάσει και δίνουν πλέον πολύ περισσότερη αξία στις ομάδες που τους δυσκολεύουν τώρα, όπως η Liverpool, η Arsenal και φυσικά η συμπολίτισσα City. Είναι πλέον στο χέρι του συνόλου του Marcelo Bielsa να θυμίσει σε όλους την βαρύτητα, που κουβαλάει ένα ντέρμπι σαν αυτό των «Ρόδων».
ΠΗΓΗ: eyap.gr
Ακολουθήστε το sportdog.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις αθλητικές ειδήσεις
Sportdog Team