Θα μπορούσε κάλλιστα να αποτελεί μέρος ενός save στο αγαπημένο μας Football Manager ή να είναι κομμάτι ενός μυθιστορήματος αθλητικού περιεχομένου. Μέχρι το 2009 λοιπόν, η πόλη του Harrogate, γνωστή για τα ιαματικά της λουτρά και τους εθνικούς σιδηροδρομικούς της σταθμούς, δίχως παρόλα αυτά κάποιο ποδοσφαιρικό «καμάρι», αποτελούσε άγνωστη κουκκίδα στον ποδοσφαιρικό χάρτη του «Νησιού».
Η Harrogate Railway ήταν ο σύλλογος που διέθετε μία σχετική φήμη στην ευρύτερη περιοχή, ενώ η Harrogate Town ήταν απλά μία προσθήκη στην άσημη αθλητική ιστορία της περιοχής. Όλα αυτά μέχρι τον Μάιο του 2009. Στις 20 του μήνα, ο Simon Weaver καταφθάνει στην πόλη, αναλαμβάνει το τιμόνι της Town και τα υπόλοιπα…είναι παραμύθι, όχι απλά ιστορία. Ένας άσημος νεανίας σε έναν αφανή ποδοσφαιρικό σύλλογο, που έμελλε να τον θέσει στην ποδοσφαιρική συνείδηση του «Νησιού».
ΣΑΝ ΑΛΛΟΣ ΑΠΟ ΜΗΧΑΝΗΣ ΘΕΟΣ
Με την ποδοσφαιρική του καριέρα να είχε ουσιαστικά εκλείψει, και μετά από μία σειρά από άσκοπες περιπλανήσεις σε ερασιτεχνικά «χωράφια», ο 32χρονος τότε Simon Weaver, αναλαμβάνει χρέη παίκτη-προπονητή στην Harrogate Town. Ήταν απλά μία τελευταία «πινελιά» στην μέχρι τότε καριέρα του. Η κατάσταση στον σύλλογο, τραγική και η αποστολή του άπειρου Simon, θύμιζε αυτοκαταστροφικό σενάριο. Παρέα του, μερικές ημέρες αργότερα, και ο πατέρας του Irving, δεν άργησε να κάνει την εμφάνιση του, παίρνοντας τον «θρόνο» της προεδρικής θέσης. Ο πολυεκατομμυριούχος επιχειρηματίας και ιδιοκτήτης της μεσιτικής εταιρίας, Strata Homes, πλαισίωσε τον υιό του και η δυναστεία των Weavers είχε μόλις ξεκινήσει!
Η Town βολόδερνε επί σειρά ετών στα ερασιτεχνικά κλιμάκια της αγγλικής ποδοσφαιρικής πυραμίδας. Χρειάστηκαν 14 ολόκληρα χρόνια, ώστε η ομάδα να καταφέρει να πανηγυρίσει την άνοδο της από την National League North στην National League, δηλαδή από την έκτη την τάξη κατηγορία στην πέμπτη. Από το 2009 έως και το 2018, οι Weavers κατάφερναν, βήμα-βήμα, λιθαράκι-λιθαράκι, να αναβαθμίζουν την ποιότητα και το prestige του συλλόγου. Από ένα σωματείο που έψαχνε απελπισμένα προσωπικό και ποδοσφαιριστές, βάζοντας αγγελίες, σε μία αξιοπρόσεκτη και δουλεμένη «μηχανή», που κέρδιζε όλο και περισσότερο έδαφος στις τάξεις του αγγλικού ποδοσφαίρου.
Όπως αντιλαμβάνεστε, ο Simon Weaver, δεν είχε το μαγικό ραβδάκι. Του πήρε λίγο-πολύ οκτώ χρόνια, ώστε να κατορθώσει να γευτεί το «νέκταρ» της επιτυχίας. Και έτσι γίνεται συνήθως. Βλέπετε, στο «Νησί» και σε οποιαδήποτε υγιή ποδοσφαιρική ομάδα, η διοίκηση/οπαδοί/ιθύνοντες, συνηθίζουν να δίνουν αρκετό χρόνο και διατηρούν την επιμονή τους και την εμπιστοσύνη τους στο πρόσωπο του προπονητή και τις ικανότητες αυτού. Είναι θέμα νοοτροπίας, κάτι που στην χώρα μας, αποτελεί ανέκδοτο, αλλά αυτό είναι άλλη ιστορία.
ΣΤΟΝ ΕΒΔΟΜΟ ΟΥΡΑΝΟ…ΤΟΥ WEMBLEY
Έτσι λοιπόν και στην περίπτωση του Weaver, όπου το 2018 εν τέλει, κατόρθωνε να γίνει μέλος της National League. Φάνηκε πως κάτι είχε αλλάξει. Φάνηκε πως οι οιωνοί στο Harrogate παραήταν ευοίωνοι. Ο «αμούστακος» coach θέλησε να διατηρήσει τον βασικό κορμό των ποδοσφαιριστών του, δείχνοντας ψήφο εμπιστοσύνης σ’αυτούς, όπου κατόρθωσαν να «ματώσουν» τα αντίπαλα δίχτυα, φτάνοντας σε τριψήφιο αριθμό συνολικών τερμάτων την προηγούμενη season. Τα οικονομικά, συν τις άλλοις, είχαν μία σταθερή ανοδική τάση, ενώ το «δέσιμο» της τοπικής κοινωνίας με την ομάδα, άρχιζε να ισχυροποιείται.
Ενώ οι περισσότεροι φίλοι του αθλήματος, κάτοικοι του Harrogate, μερικά έτη πριν, όδευαν στο Elland Road, έδρα της σπουδαίας Leeds United, με σκοπό να παρακολουθήσουν ποδόσφαιρο, η Town έμοιαζε να κερδίζει την αγάπη τους και σταδιακά τους έφερε στο Wetherby Road. Επιχειρηματίες και σπουδαία «κεφάλια» στην οικονομία της περιοχής, ξεκίνησαν να ασκούν πιέσεις, ώστε να κλείσουν μία συμφωνία με την ομάδα και το γήπεδο διαμορφωνόταν σε «στολίδι», εφάμιλλο άλλων συλλόγων του «Νησιού». Όλα έβαιναν καλώς και η «βόμβα» ήταν έτοιμη να πυροδοτηθεί.
Εν μέσω πανδημίας, σε μία περίεργη, κατά γενική ομολογία, χρονιά, οι «Sulphurites» βρέθηκαν στον τελικό ανόδου για μία θέση στα επαγγελματικά κλιμάκια του αγγλικού ποδοσφαίρου. Τα παιδιά του Simon Weaver, διαψεύδοντας κάθε προγνωστικό, όχι μόνο μπήκαν στα play-offs, αλλά πέτυχαν το εντυπωσιακό, κερδίζοντας στον τελικό, δίκαια, την ιστορική και ισχυρή Notts County, σηκώνοντας το πλέον βαρυσήμαντο τρόπαιο στην ιστορία της Town, στον ουρανό του Wembley. Η Harrogate Town ήταν πλέον μέλος της League Two και ο άσημος ημιεπαγγελματικός σύλλογος της προηγούμενης δεκαετίας, θα αποτελούσε την «Σταχτοπούτα» των επαγγελματικών κατηγοριών.
ΤΑ ΑΓΑΘΑ ΚΟΠΟΙΣ ΚΤΩΝΤΑΙ
Το μυστικό επιτυχίας του νεαρού coach; Όπως προείπαμε, δεν υπάρχει μαγικό ραβδάκι. Ορισμένοι αμφισβήτησαν την αξία του, όταν άρχισε να «ξεπετιέται», αναφερόμενοι στο γεγονός ότι ο πατέρας είναι ο πρόεδρος και ο γιος νιώθει σιγουριά για την θέση του. Παρόλα αυτά, πλέον κανείς δεν τον αμφισβητεί, καθώς όλα αποτυπώνονται στις τέσσερις γραμμές του γηπέδου. Η «γέννηση» της Harrogate Town είναι εξ’ολοκλήρου δικό του δημιούργημα. Κάθε άνοδος, κάθε επιτυχία και κάθε διάκριση, του πιστώνεται δικαιωματικά.
Η σκληρή δουλειά, η υπομονή και η εμπιστοσύνη σε πρόσωπα και ανθρώπους, ήταν μερικά σημεία-κλειδιά στην μέχρι τώρα πορεία. Ποτέ δεν θέλησε να ζητήσει από τον πατέρα του να βάλουν βαθιά το χέρι στην τσέπη και σπάνια, παρά μόνο ορισμένων εξαιρέσεων, άλλαζε το σύστημα και την φιλοσοφία του. Το gameplay παρέμενε το ίδιο, το επιθετικό ποδόσφαιρο κυριαρχούσε και το επιθετικό transition ήταν για σεμινάριο. Η πλειοψηφία των ποδοσφαιριστών που πλαισιώνουν τον Weaver, είναι άγνωστοι, στο ευρύ κοινό, ποδοσφαιριστές, όπου κατάφεραν να αναρριχηθούν, μαζί του, «από τα αλώνια στα σαλόνια» και οι υπόλοιποι, σημαντικές μονάδες που ήρθαν ως ελεύθεροι, μην κοστίζοντας μία λίρα.
Δεν θα δεις ποτέ την Town να «κλείνετε ταμπούρι». Το λεγόμενο ποδόσφαιρο σκοπιμότητας είναι άγνωστη λέξη. Ακόμα και κόντρα σε ισχυρότερους αντιπάλους, η ομάδα του Simon Weaver προσπαθεί να κάνει το παιχνίδι της. Χαρακτηριστικό παράδειγμα, ο τελικός κόντρα στην Notts County, όπου όντας το αουτσάιντερ, «σφυροκόπησε» το φαβορί. Θυμάμαι, εκείνο το πρώτο ημίχρονο του τελικού. Δεν πίστευα στα μάτια μου, το πόσο φανταστικά «ξεχύνονταν» στην κόντρα η αρμάδα του Weaver. Ίσως θα μπορούσε κανείς να παρομοιάσει την προπονητική του προσέγγιση, μ’αυτή του Pep Guardiola ή του Eddie Howe. Νέα σχολή προπονητών, όπου αρέσκονται στο θεαματικό και κυριαρχικό gameplay.
TEN SEASONS AND STILL COUNTING
Είναι μόλις 42 ετών. Ξεκίνησε πριν δέκα χρόνια την πρώτη προπονητική του απόπειρα και ακόμα συνεχίζει. Ένα σπάνιο και απίστευτο στατιστικό-ρεκόρ για τον ίδιο, μιας και τον καθιστά, αυτομάτως, ως τον πλέον μακροβιότερο προπονητή σε πάγκο επαγγελματικού συλλόγου σ’όλη την ποδοσφαιρική Αγγλία. Ποιος να του το έλεγε και ποιος να το πίστευε; Που να ήξεραν τότε οι άνθρωποι της Harrogate Town, πως εκείνος ο ερασιτέχνης ποδοσφαιριστής που θα απαντούσε θετικά στην αγγελία τους, θα έμελλε να αλλάξει τον ρου της ιστορίας, όχι μόνο του club, αλλά και μίας ολόκληρης πόλης.
Πατέρας και υιός συνεχίζουν ακάθεκτοι στην League Two, με στόχο την εκπλήρωση περισσότερων θαυμάτων. Κανείς δεν μπορεί να τους απαγορεύσει να ονειρεύονται και ουδείς αμφισβητεί πως μία ακόμα άνοδος είναι πολύ πιθανή. Είναι η παρθενική τους χρονιά στα επαγγελματικά στρώματα και μοιάζουν κάτι παραπάνω από έτοιμοι, ώστε να αποδείξουν πως ήρθαν για να μείνουν. O Simon Weaver, που φημολογείται πως «έκλεισε την πόρτα» σε πλουσιοπάροχη και δελεαστική πρόταση της Salford City, φιλοδοξεί να αφήσει το δικό του στίγμα στο «Νησί», εγχείρημα που μέχρι στιγμής έχει θέσει σε γερά θεμέλια.
Ακολουθήστε το sportdog.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις αθλητικές ειδήσεις
Sportdog Team