Η κατάκτηση του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος από την εθνική Ιταλίας, είχε ως αποτέλεσμα την ένταξη των Jorginho και Emerson σε ένα πολύ κλειστό club ποδοσφαιριστών, που έχουν κατακτήσει μέσα στην ίδια χρονιά Champions League και Euro. Και μπορεί ο δεύτερος με την Chelsea να είχε ελάχιστη συμμετοχή, όμως ο πρώτος και στις δύο περιπτώσεις υπήρξε τουλάχιστον κομβικός. Αρκούν όμως αυτές οι διακρίσεις να τον βάλουν σοβαρά στην συζήτηση για την Χρυσή Μπάλα;
Οι Jorginho και Emerson Palmieri βοήθησαν αρκετά ώστε να φτάσει η «Squadra Azzurra» στο βαρύτιμο τρόπαιο, με τον μέσο της Chelsea να ξεχωρίζει σαφώς περισσότερο από τον συμπαίκτη του, μιας και αποτέλεσε τον «εγκέφαλο» του ποιοτικού ρόστερ που διαχειρίστηκε με επιτυχία ο Roberto Mancini. Η επίσης επιτυχημένη παρουσία του στην νικηφόρα πορεία της ομάδας του Tuchel στο Champions League, έβαλε τον πολιτογραφημένο Ιταλό στην συζήτηση για μια ενδεχόμενη ανάδειξη του ως τον κορυφαίο ποδοσφαιριστή της χρονιάς. Η σεζόν του, παρά τα σκαμπανεβάσματα της ήταν επιτυχημένη, στην εποχή όμως των εξωφρενικών ατομικών στατιστικών μοιάζει να μην αρκεί.
Η τρίτη σεζόν του Jorginho στο Νησί ξεκίνησε με τον καλύτερο τρόπο για τον ίδιο. Ο Frank Lampard όχι μόνο τον εμπιστεύτηκε στα πρώτα παιχνίδια της χρονιάς, αλλά του έδωσε και το περιβραχιόνιο του αρχηγού, μιας και ο Azpilicueta είχε πλέον παραγκωνιστεί. Ο Ιταλός κεντρικός μέσος είχε πάρει την φανέλα σπίτι του ως τα μέσα Νοεμβρίου, όταν την θέση του στην αρχική ενδεκάδα άρχισε να παίρνει είτε ο Kovacic, είτε ένας εκ των Mount και Havertz, οι οποίοι επιλέχθηκαν μερικές φορές πειραματικά από τον «Super Frank» στις ανασταλτικές θέσεις. Αν και αγωνίστηκε σε όλα τα παιχνίδια της φάσης των ομίλων του Champions League, ο χρόνος συμμετοχής του στην Premier League είχε μειωθεί αισθητά, με τα σενάρια για έναν ενδεχόμενο επαναπατρισμό του να «φουντώνουν».
Στην φάση μάλιστα των νοκ-αουτ του Champions League ο Ιταλός μέσος αγωνίστηκε «αθόρυβα» δίπλα στον τρομερό Κante σχεδόν σε όλα τα παιχνίδια (έχασε μόνο τον επαναληπτικό αγώνα με την Atletico Madrid λόγω τιμωρίας) φτάνοντας στο τελικό της διοργάνωσης. Εκεί πραγματοποίησε μια πολύ καλή εμφάνιση, κατακτώντας αρχικά το τρόπαιο και αφήνοντας για ακόμη μια φορά τον Pep Guardiola να «καταριέται» την ώρα και την στιγμή που δεν κατάφερε να τον φέρει στο Etihad το καλοκαίρι του 2018. Οι φετινές του εμφανίσεις με την μπλε φανέλα είναι σχεδόν βέβαιο πως θα του εξασφαλίσουν ένα καινούργιο συμβόλαιο με την ομάδα του Λονδίνου, με τον Tuchel να μην θέλει να τον χάσει και τον ίδιο να μην έχει λόγο πλέον να φύγει από το Νησί.
Βλέποντας τις επιλογές του Roberto Mancini για το φετινό Euro , ήταν δύσκολο να διακρίνει κανείς κάποιον ποδοσφαιριστή που «υπερείχε» των υπολοίπων . Όχι με βάση την ποιότητα τους -η οποία ήταν αδιαμφισβήτητή-, αλλά όσον αφορά στην ύπαρξη ενός μεγάλου αστέρα στο ρόστερ, πράγμα που οι έτερες διεκδικήτριες του τροπαίου κατείχαν μερικές φορές σε αφθονία. Οι πρωταγωνιστές για τους Ιταλούς «γεννήθηκαν» αυτή την φορά μέσα από το τουρνουά. Ο Donnarumma έγινε ο ήρωας της χώρας του, το δίδυμο των Bonucci-Chiellini έδωσαν ρεσιτάλ αμυντικής προσήλωσης και η επιθετική γραμμή με μπροστάρη το Chiesa έκανε το καθήκον της.
Στην μεσαία γραμμή τώρα αυτός που ξεχώρισε έναντι των υπολοίπων αξιόλογων επιλογών, Verratti, Barella και Locatelli, ήταν και πάλι ο Jorginho o οποίος με την ωριμότητα στο παιχνίδι του αποτέλεσε το «μυαλό» της εθνικής Ιταλίας, καταγράφοντας παράλληλα υψηλά στατιστικά. Αρχικά ήταν ο δεύτερος παίκτης με τα περισσότερα λεπτά συμμετοχής (705) στο τουρνουά, πίσω μόνο από τον συμπατριώτη του Donnarumma (719), ενώ ήταν δεύτερος στις επιτυχημένες πάσες (497 από τις 529 που επιχείρησε, με ποσοστό επιτυχίας 93%). Επίσης κατέκτησε την πρωτιά της διοργάνωσης σε δύο ακόμη σημαντικά στατιστικά. Επανάκτησε την μπάλα τις περισσότερες φορές μέσα στο τουρνουά (46), ενώ κάλυψε επίσης και την μεγαλύτερη απόσταση από όλους τους ποδοσφαιριστές της διοργάνωσης (86,6 χλμ.).
Οι επιδόσεις του στον ημιτελικό με την Ισπανία, όπου σκόραρε το τελευταίο και κρίσιμο πέναλτι, αλλά και στο τελικό απέναντι στην οικοδέσποινα Αγγλία, αγωνιζόμενος από νωρίς με ένα πρόβλημα τραυματισμού -που εν τέλει δεν τον κράτησε εκτός-, είχαν ως αποτέλεσμα την κατάκτηση του βαρύτιμου τροπαίου, αλλά και την παρουσία του στην Κορυφαία Ενδεκάδα της διοργάνωσης. Αν νικούσε και τον Pickford από το σημείο του πέναλτι στο τελικό, ίσως να διεκδικούσε και το βραβείο του Ποδοσφαιριστή του Τουρνουά, αλλά η «μοίρα» χαμογέλασε στον Donnarumma.
Οι φετινές του εμφανίσεις ήταν αρκετές ώστε να προσθέσουν το όνομά του στην συζήτηση για την Χρυσή Μπάλα. Με τον συμπαίκτη του και καταλυτικό στην πορεία της Chelsea προς τον τίτλο Champions League, N’Golo Kante, να αποκλείεται στα προημιτελικά από την συνέχεια του Euro, ο Jorginho είδε το όνομα του να συνδέεται άμεσα με το κορυφαίο ατομικό βραβείο για κάθε ποδοσφαιριστή. Από την πρώτη κιόλας στιγμή που ρωτήθηκε για το εν λόγω θέμα ο Ιταλός μέσος απάντησε με περίσσια ειλικρίνεια. «Με βάση το ταλέντο γνωρίζω πως δεν είμαι ο καλύτερος στο κόσμο, αλλά κανείς δεν έχει κερδίσει παραπάνω τρόπαια από εμένα αυτήν την σεζόν».
Κατά πόσο όμως ισχύει αυτό που ισχυρίζεται ο Jorginho; Στο παρελθόν έχουμε δει «ιερά τέρατα» του ποδοσφαίρου (Xavi, Iniesta, Ribery κ.α.) που ενώ κατακτούσαν σε μια σεζόν όλες τις διοργανώσεις στις οποίες αγωνίζονταν, να «χάνουν» την Χρυσή Μπάλα από τους Messi και Ronaldo που κατέγραφαν σταθερά μυθικούς αριθμούς. Στην εποχή που οι ατομικές επιδόσεις υπερισχύουν των ομαδικών επιτυχιών οι πιθανότητες για τη κατάκτηση του ατομικού βραβείου από τον Jorginho μοιάζουν περιορισμένες. Δεν είναι όμως μηδαμινές.
Αυτό που κάνει τον Ιταλό μέσο να ελπίζει είναι οι επιδόσεις του Luka Modric την σεζόν 2017/18, οι οποίες συνοδεύτηκαν πέρα από το Champions League και την 2η θέση στο Παγκόσμιο Κύπελλο της Ρωσίας με την Κροατία, και του έδωσαν το βραβείο του κορυφαίου παίκτη της χρονιάς.
Aν συγκριθούν οι αντίστοιχες σεζόν των δύο ποδοσφαιριστών, αυτό που παρατηρείται είναι μια απόλυτη ισορροπία όσον αφορά τα στατιστικά. Συγκεκριμένα ο Κροάτης μέσος εκείνη την χρονιά κατέγραψε δύο γκολ και οκτώ ασίστ με την φανέλα της Real Madrid σε όλες τις διοργανώσεις, ενώ στις υποχρεώσεις του με την εθνική Κροατίας μέτρησε τρία γκολ και μία ασσίστ. Ο Jorginho από την άλλη πλευρά ολοκλήρωσε την φετινή σεζόν με την Chelsea, με οκτώ γκολ και δύο ασίστ ενώ με την Ιταλία σημείωσε ένα τέρμα και σέρβιρε άλλο ένα. Όσο διαφορετικοί και αν είναι ως ποδοσφαιριστές οι δύο σεζόν τους παρουσιάζουν μια μεγάλη ομοιότητα. Το πλεονέκτημα του Jorginho ωστόσο στην παραπάνω σύγκριση των ατομικών και συλλογικών επιδόσεων με τον Modric έχει να κάνει με την κατάκτηση του Euro, την στιγμή που η Κροατία έμεινε με τον «τίτλο» της φιναλίστ του Μουντιάλ.
Με βάση τα παραπάνω η κουβέντα που γίνεται γύρω από τον Jorginho και την Χρυσή Μπάλα είναι απολύτως δικαιολογημένη. Ανεξάρτητα με το αν θα την κατακτήσει, που ρεαλιστικά μοιάζει δύσκολο, αυτό που αποτελεί ήδη μεγάλο κατόρθωμα για τον Ιταλό είναι πως μέσα από την δύσκολή περσινή σεζόν κατάφερε να βάλει το όνομα του δίπλα σε μεγάλους αστέρες του ποδοσφαίρου και να λογίζεται πλέον και ο ίδιος ως ένας από τους κορυφαίους ποδοσφαιριστές της γενιάς του. Αν η μέχρι και σήμερα μαγική χρονιά του συνοδευτεί και με την Χρυσή Μπάλα τότε θα έχει καταφέρει έναν άθλο που μάλλον δεν μπορούσε κανείς να προβλέψει ένα καλοκαίρι πίσω.
ΠΗΓΗ: eyap.gr
Ακολουθήστε το sportdog.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις αθλητικές ειδήσεις
Sportdog Team