Του Μιχάλη Σοφιανού
Μπορεί τα Σφυριά να είναι ιδιαίτερα αγαπητά σε όλον τον πλανήτη για λόγους που δεν σχετίζονται πάντα με το καθαρά ποδοσφαιρικό κομμάτι και παρά το γεγονός ότι δεν έχουν κατακτήσει ποτέ πρωτάθλημα έχουν να υπερηφανεύονται πως τους ανήκει η μεγαλύτερη στιγμή στην ιστορία της Αγγλίας
Γουέστ Χαμ: Αν κοιτάξει κανείς την βαθμολογία της Premier League, μετά το τέλος της δεύτερης αγωνιστικής, θα δει κάτι που σίγουρα δεν το θεωρούσε πιθανό κανείς στο Νησί, έστω και αν ακόμα είμαστε πολύ νωρίς στο πρωτάθλημα. Η Γουέστ Χαμ βρίσκεται στην κορυφή, ισοβαθμώντας με άλλες τέσσερις ομάδες, όμως το σύνολο του Μόγιες έχει προκαλέσει τον θαυμασμό όλων καθώς έχει φιλοδωρήσει με δύο τεσσάρες τόσο την Νιούκαστλ, όσο και τη νικήτρια του Charity Shield της φετινής χρονιάς Λέστερ. Το πολύ περίεργο στης ιστορία 126 ετών του συλλόγου από το Λονδίνο είναι το γεγονός ότι παρά τα τρία κύπελλα, δύο Λιγκ Καπ και το ένα Κύπελλο Κυπελλούχων, δεν έχει καταφέρει ποτέ να κατακτήσει το πρωτάθλημα της χώρας, όμως για τους ίδιους τους οπαδούς της ομάδας έχει φτάσει στην… κορυφή του κόσμου.
Αν κάποιος βρεθεί στην πρωτεύουσα της Αγγλίας, στης διασταύρωση των Green Street και Barking Road, μπροστά από την ιστορική, πρώην πια, έδρα της Γουέστ Χαμ, το Upton Park, μπορεί να δει κανείς ένα άγαλμα ύψους 15 μέτρων με τους Μπόμπι Μουρ, Μάρτιν Πίτερς και Τζεφ Χάρστ, να σηκώνουν το Παγκόσμιο Κύπελλο του 1966, για να θυμίζει σε όλους ότι τα Σφυριά στις 30 Ιουνίου εκείνης της χρονιάς ένιωθαν και ήταν πρωταθλητές κόσμου.
Η δεκαετία του 60 ήταν η καλύτερη για τον αγγλικό σύλλογο και μάλιστα από εκείνο το σημείο και μετά εδραιώθηκε ο τίτλος The Academy (of Football) για τις ακαδημίες του, μιας και κατάφερε να βγάλει παίκτες που θα πρωταγωνιστούσαν στην μεγαλύτερη στιγμή του ποδοσφαίρου στο Νησί, με κορυφαίο όλων τον Μπόμπι Μουρ. Η ισχυρή ομάδα των Σφυριών στις αρχές των 60s οδήγησαν τον Άλφ Ράμσεϊ να καλεί στην Εθνική και να βασίζεται σε τρεις παίκτες της ομάδας, τον αρχηγό και κεντρικό αμυντικό Μπόμπι Μπουρ, τον μέσο Μάρτιν Πίτερς και τον επιθετικό Τζεφ Χαρστ. Οι δύο πρώτοι καθιερώθηκαν από την αρχή στην ενδεκάδα των Τριών Λιονταριών, ενώ ο ταλαντούχος επιθετικός χρειάστηκε χρόνο ώστε να πείσει τον ομοσπονδιακό τεχνικό στην πορεία της μέχρι το ιστορικό 1966.
Ο Αλφ Ράμσεϊ, γνωρίζοντας το υλικό που είχε στα χέρια του, τέσσερα χρόνια πριν το Μουντιάλ της Αγγλίας, όταν διορίστηκε στην Εθνική ομάδα, δήλωσε ότι πρόκειται να κατακτήσει το Παγκόσμιο Κύπελλο, ατάκα που λοιδορήθηκε από τον Τύπο της εποχής, όμως κατάφερε και έπεισε τους παίκτες του για αυτό που θα μπορούσαν να πετύχουν. Κατά τη διάρκεια του τουρνουά τα Τρία Λιοντάρια ήξεραν από νωρίς τι πρέπει να κάνουν για να φτάσουν στην κορυφή, να δεχθούν όσο λιγότερα τέρματα γίνεται. Μπροστά από τον κορυφαίο, για τους Άγγλους, τερματοφύλακα Γκόρντον Μπανκς, υπήρχε ο Μπόμπι Μουρ στην καλύτερη στιγμή της καριέρας του, δημιουργώντας ένα… τοίχος και μέχρι τον ημιτελικό με την Πορτογαλία, η ομάδα δεν είχε δεχθεί γκολ. Παράλληλα ο αρχηγός της Γουέστ Χαμ και των Λιονταριών ήταν η φωνή του Αλφ Ράμσει μέσα στον αγωνιστικό χώρο αποδεικνύοντας στην πράξη το πόσο πολύτιμος ήταν.
Από την άλλη ο Μάρτιν Πίτερς δεν ξεκίνησε βασικός στο τουρνουά, όμως μετά την λευκή ισοπαλία, στην πρεμιέρα, με την Ουρουγουάη ο Ράμσεϊ αποφάσισε να προχωρήσει σε αλλαγές στο κέντρο της ομάδας, ώστε να υπάρχει μεγαλύτερη ποιότητα κάτι που αποδείχθηκε ωφέλιμο για τον παίκτη των Σφυριών. Η σιγουριά που κουβαλούσε την μπάλα και η μεγάλη του συμβολή στην δημιουργία φάσεων, αλλά και ο τρόπος που έδινε βοήθειες στην άμυνα τον έκανε να ξεχωρίσει από την πρώτη κι όλας συμμετοχή του στο Παγκόσμιο Κύπελλο, κάτι που τον έκανε να μην ξαναβγεί ποτέ από την ενδεκάδα.
Στην επίθεση τα Τρία Λιοντάρια είχαν επιλέξει να βρίσκεται ο Τζίμι Γκρίβς, που είχε κερδίσει τον τίτλο του νεότερου παίκτη που σκόραρε 100 γκολ στο αγγλικό πρωτάθλημα, όμως μετά τα τρία πρώτα παιχνίδια του ομίλου, ένας τραυματισμός του στο πηγούνι θα αποδειχθεί… κλειδί για τον Τζεφ Χαρστ. Η ικανότητά του να εκμεταλλεύεται τις ευκαιρίες και να είναι καθοριστικός στη συνέχεια του τουρνουά έκανε την φήμη του και την αγάπη του από τον κόσμο να ανεβαίνει αγώνα με αγώνα, μιας και έβαλε 4 γκολ σε τρείς αναμετρήσεις.
Η μεγάλη στιγμή για τη Γουέστ Χαμ ήταν ο μεγάλος τελικός της Αγγλίας με την Δυτική Γερμανία, μιας και τα τέσσερα γκολ των Τριών Λιονταριών ήρθαν από παίκτες των Σφυριών, με τον Χαρστ να σκοράρει τρεις φορές και τον Πίτερς να προσθέτει ακόμα ένα. Τα δύο τελευταία γκολ, μάλιστα του Βρετανού επιθετικού ήρθαν στην παράταση, κάνοντας το Κύπελλο να μείνει στο… σπίτι, αλλά και τους τρεις ποδοσφαιριστές της ομάδας του Λονδίνου να γίνουν εθνικοί ήρωες. Έτσι το ιστορικό άγαλμα έξω από το Upton Park θυμίζει για πάντα που μια ομάδα έφτασε στην… κορυφή του κόσμου, αλλά παράλληλα τον θρίαμβο μιας ομάδας και σίγουρα των Ακαδημιών της Γουέστ Χαμ και μιας γενιάς.
Αξίζει να σημειωθεί ότι μαζί με τους τρεις ποδοσφαιριστές των Σφυριών υπάρχει και ο Ρέι Γουίλσον, παίκτης της εθνικής Αγγλίας και αυτός, όμως το 1966 αγωνιζόταν στην Έβερτον. Αυτό, βέβαια, δεν έκανε τους φίλους της ομάδας να μην τον συμπαθούν, μιας και για αυτούς και εκείνος συμβολίζει στην αιωνιότητα τον θρίαμβο της Γουέστ Χαμ στο παγκόσμιο ποδόσφαιρο.
Ακολουθήστε το sportdog.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις αθλητικές ειδήσεις
