Οι περισσότεροι από εμάς, έχουμε συνδέσει την εικόνα του υψηλόσωμου Emmanuel Adebayor, με εκκεντρικές εμφανίσεις, ιστορίες ποδοσφαιρικής τρέλας και απειθαρχίας, καθώς και την ταμπέλα του «παρεξηγημένου», που συχνά πυκνά ο ίδιος φρόντιζε να προβάλλει. Με το ταλέντο να ξεχειλίζει, η ιστορία ζωής του επιθετικού από το Τογκό, έρχεται να μας θυμίσει για ακόμα μια φορά, πως τίποτα δεν είναι ακατόρθωτο, αλλά και τίποτα δεν είναι δεδομένο.
Αποτελεί πλέον κλισέ, να μιλάμε για τις δύσκολες συνθήκες διαβίωσης, στην αφρικανική ήπειρο. Ένα κλισέ λυπηρό, σχεδόν αδιανόητο για όλους εμάς τους διαμένοντες στον αποκαλούμενο «δυτικό κόσμο». Ωστόσο, η ζωή που καλούνται να ζήσουν οι άνθρωποι ιδίως των υποσαχάριων περιοχών της Αφρικής, δεν αφήνουν χώρο για τίποτα άλλο πέραν των απαραίτητων για την επιβίωση. Όπως γίνεται εύκολα αντιληπτό, το ποδόσφαιρο μπαίνει σε δεύτερη μοίρα μπροστά στο φάσμα της πείνας και της ανέχειας, όντας τόσο πολυτέλεια, όσο και εφόδιο για να ξεφύγεις από τις δυσκολίες.
Σε τέτοια συνθήκες, μεγάλωναν και τα έξι παιδιά της οικογένειας Adebayor στο Τογκό, ένα μικρό κράτος στη δυτική Αφρική, που αποτελεί την 15η πιο φτωχή χώρα του πλανήτη. Οι συνθήκες ζωής και ο συνεχής αγώνας για επιβίωση, γίνονταν ακόμα πιο δύσκολες αν αναλογιστεί κανείς πως o μικρός Emmanuel, ο ένας από τους τρεις γιούς της οικογένειας, δεν μπορούσε να περπατήσει μέχρι την ηλικία των τεσσάρων ετών. Παρά τη φτώχεια και τις δυσκολίες πρόσβασης σε υπηρεσίες υγείας, η μητέρα του, δεν εγκατέλειψε την προσπάθεια ίασης του, πηγαίνοντας τον με πενιχρά μέσα στην Γκάνα και τη Νιγηρία, αναζητώντας μια πολύτιμη θεραπεία στα κινητικά του προβλήματα.
Διαβάστε τη συνέχεια στο eyap.gr
Ακολουθήστε το sportdog.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις αθλητικές ειδήσεις
Sportdog Team