Ρεάλ Μαδρίτης - Μπαρτσελόνα: Όταν ακούμε την λέξη ντέρμπι ή clasico τα πρώτα ονόματα που μας έρχονται στο μυαλό δεν είναι άλλα από αυτά της Μπαρτσελόνα και της Ρεάλ Μαδρίτης. Μια μάχη που… κρατάει πολλά χρόνια και ξεφεύγει το καθαρά αγωνιστικό επίπεδο, φτάνοντας σε πλαίσια πολιτικά, κουλτούρας και ιστορίας που την κάνουν την κορυφαία του πλανήτη. Από την μια πλευρά οι Καταλανοί αντιπροσωπεύουν την προσπάθεια ανεξαρτησίας της περιοχής και την ελεύθερη σκέψη, ενώ την ίδια στιγμή οι Μερένχες θεωρούνται ομάδα της ελίτ της Ισπανίας και συνώνυμοι των Βασιλιάδων της χώρας, μιας  και τόσο το όνομα (Ρεάλ – βασιλικός), όσο και το έμβλημά τους, με το στέμμα, δίνουν αρκετά… πατήματα για κάτι τέτοιο.

Η αρχή της κόντρας που γιγαντώθηκε ήταν η άνοδος στην εξουσία, αλλά και η συμμετοχή του στα κοινά της Ρεάλ, του Φρανσίσκο Φράνκο. Αυτό έγινε μέσα από έναν αιματοβαμμένο Εμφύλιο Πόλεμο από 1936 μέχρι και το 1939, κάτι που οδήγησε σε πάνω από 200.000 ανθρώπους νεκρούς από βομβαρδισμούς και μάχες σε όλη την χώρα, ενώ μέχρι και την αποκατάσταση της Δημοκρατίας, το 1975, ακόμα 20.000 υποστηρικτές των ηττημένων του πολέμου υπολογίζονται πως σκοτώθηκαν. Αμέσως μόλις ο Φράνκο ανέβηκε στην εξουσία αποφάσισε να κάνει το ισπανικό κράτος ενιαίο, απαγορεύοντας τις τοπικές γλώσσες (καταλανικά, βάσκικα, γαλιθιανά) ενώ παράλληλα δεν επιτρέπονταν ούτε οι σημαίες των περιοχών, κάτι που ανάγκασε την Μπαρτσελόνα να αφαιρέσει την καταλανική από το σήμα της και να την αντικαταστήσει με την ισπανική.

Ο δικτάτορας προσπάθησε να ανασυγκροτήσει την κατεστραμμένη οικονομία της χώρας και για να κάμψει τις αντιστάσεις του κόσμου, που σε πολλές περιοχές δεν είχε ούτε τα βασικά, χρησιμοποιήσει τις επιτυχίες της Ρεάλ Μαδρίτης στην Ευρώπη, σαν επίτευγμα της χώρας, κάτι που άλλωστε είχε κάνει και ο Μουσολίνι λίγα χρόνια πριν με τις επιτυχίες των Ατζούρι στα Παγκόσμια Κύπελλα του 1934 και 1938. Για τον Φράκο άλλωστε η Ρεάλ συμβόλιζε την ισπανική γλώσσα και τον πολιτισμό και αποδείχθηκε ιδανικό εργαλείο του καθεστώτος για τις δημόσιες σχέσεις με την υπόλοιπη Ευρώπη.

Ένα ακόμα περιστατικό ήταν το 1941 όταν αποφασίστηκε από τη Μαδρίτη να αλλάξει τόσο το όνομα της Ατλετίκ Μπιλμπάο, σε Ατλέτικο Κλαμπ, ενώ παράλληλα τους απαγόρευσαν να χρησιμοποιούν μόνο Βάσκους ποδοσφαιριστές, με τόσο τον σύλλογο από την Χώρα των Βάσκων, όσο και την Μπαρτσελόνα να διαφωνούν, με την Ρεάλ όμως να συμφωνεί με τις αποφάσεις του Φράνκο. Στο αγωνιστικό κομμάτι η πρώτη φορά που η χούντα εκδήλωσε ξεκάθαρα την επιρροή της προς όφελος της Βασίλισσας ήταν το 1943, στα ημιτελικά του Copa del Generalisimo, του κυπέλλου Ισπανίας, όταν οι Μπλαουγκράνα ηττήθηκαν με 11-1.



Σύμφωνα με την ιστορία οι παίκτες της Μπαρτσελόνα ήταν κάτω από τις απειλές στρατιωτών και αστυνομικών πριν το παιχνίδι που τους είχαν αναφέρει πως αν κερδίσουν στην καλύτερη περίπτωση θα… φυλακιστούν. Ο ιστορικός Ζοάν Μπαράου είχε πει πως: "Σε εκείνον τον αγώνα, η Μπαρτσελόνα έχασε από τις πιέσεις των στρατιωτικών και άτομα που ήταν κοντά στην Φάλαγγα (το φασιστικό και εθνικοσυνδικαλιστικό πολιτικό κόμμα της Ισπανίας)".

Ένα ακόμα γεγονός που σημάδεψε το μίσος μεταξύ των δύο αιώνιων αντιπάλων ήταν και η υπόθεση του Αλφρέντο Ντι Στέφανο. Ο πρώην ποδοσφαιριστής της Ρίβερ, αγωνιζόταν στην Μιγιονάριος της Κολομβίας και μετά από φανταστικές εμφανίσεις σε ένα τουρνουά προετοιμασίας στην Ισπανία, το 1952, τόσο η Μπαρτσελόνα όσο και η Ρεάλ ήθελαν τα τον κάνουν δικό τους. Οι Καταλανοί θεωρούσαν πως θα έπρεπε να εξασφαλίσουν συμφωνία με τους Αργεντίνους και όχι με την Μιγιονάριος, κάτι που έγινε και το 1953 ο Ντι Στέφανο έπαιξε σε φιλικό φορώντας τα Μπλαουγκράνα. Κάπου εκεί θα υπάρξει παρέμβαση από την ισπανική Ομοσπονδία και καθιστώντας την μεταγραφή άκυρη, μιας και δεν υπήρχε συγκατάθεση των Κολομβιανών, με την Ρεάλ να κινείται άμεσα, να συμφωνεί με τους ανθρώπους της Μιγιονάριος και να ντύνει στα λευκά τον Ντι Στέφανο, με τους Cules να θεωρούν πως όλη αυτή η ιστορία ήταν δάκτυλος του Φράνκο.

Κατά τη διάρκεια της δικτατορίας τους Generalisimo η Καταλονία βίωσε άγρια καταπίεση, τόσο πολιτική όσο και φυσική, καθώς εκτός την γλώσσα και την σημαία που απαγορεύτηκε, μιας και εκτός από τις τάσεις αυτονομίες το αριστερό στοιχείο ήταν πολύ έντονο, διαλύθηκαν και τα καταλανικά ιδρύματα. Κάνεις φυσικά από τους κατοίκους της Βαρκελώνης δεν μπορούσε να ξεχάσει τον βομβαρδισμό της πόλης από τα στρατεύματα του Φράνκο και τις ιταλικές αεροπορικές δυνάμεις το 1938, όταν σκοτώθηκαν χιλιάδες και τραυματίστηκαν πάνω από 2000 άνθρωποι. Οι… μάχες με το καθεστώς της Μαδρίτης δεν σταμάτησαν και μετά τον θάνατο του Φράνκο, με τις πρόσφατες συγκρούσεις το 2017, κατά τη διάρκεια του δημοψηφίσματος για την Ανεξαρτησία της Καταλονίας, να δείχνουν ένα άλλο πρόσωπο για την Μπαρτσελόνα.

Έτσι την μέρα των εκλογών, που είχαν κηρυχθεί παράνομες από την πρωτεύουσα και από το πρωί εκείνης της Κυριακής οι συγκρούσεις με την αστυνομία ήταν ανελέητες, η διοίκηση των Μπλαουγκράνα αποφάσισε να γίνει ο αγώνας με την Λας Πάλμας κεκλεισμένων των θυρών θέλοντας με αυτό τον τρόπο να καταδικάσει τις βιαιότητες που λάμβαναν χώρα στην πόλη. Η εικόνα ενός γηπέδου 100.000 θέσεων άδειο ήταν η καλύτερη απάντηση. Άλλωστε το Καμπ Νόου ήταν πάντα ένας χώρος που οι φωνές ανεξαρτησίας ακούγονταν έντονα, μιας και το γήπεδο γεμίζει πολύ συχνά με καταλανικές σημαίες, ενώ οι φίλοι της ομάδας στα 17 λεπτά και 14 δευτερόλεπτα κάθε αναμέτρησης φωνάζουν " In! n-de! In-de-pen-den-ci-a!". Το συγκεκριμένο χρονικό σημείο δεν έχει επιλεγεί τυχαία, καθώς το 1714 ήταν η χρονιά που ισπανική κυβέρνηση κατέλαβε την Βαρκελώνη και αφαίρεσε την ανεξαρτησία της Καταλονίας.

Μέσα σε όλα αυτά, για να καταλάβουμε το μίσος των Μπλαουγκράνα για την Μαδρίτη, πρέπει να προσθέσουμε και την ιστορία του Ζοζέπ Σονιούλ, του πρόεδρου της Μπαρτσελόνα που θεωρείται μάρτυρας. Ο νεαρός Καταλανός ήταν μέλος του πολιτικού κινήματος Acció Catalana, ενώ όντας αριστερός στις πολιτικές πεποιθήσεις του 1930 θα ιδρύσει το περιοδικό La Rambla. Πέντε χρόνια μετά θα εκλεγεί πρόεδρος της Μπαρτσελόνα. Κατά τη διάρκεια του εμφυλίου πολέμου, ο Σονιούλ επισκεπτόταν τα στρατεύματα των Δημοκρατικών με το αυτοκίνητό του και εν αγνοία του, θα μπει σε μια ζώνη ελέγχου των εθνικιστών. Θεωρώντας πως βρίσκεται σε έδαφος ελεγχόμενο από τις  δυνάμεις της Κυβέρνησης θα χαιρετήσει τους στρατιώτες που θα βρει το "Viva la Republica!" (ζήτω η Δημοκρατία).

Ο Σονιούλ θα συλληφθεί αμέσως μόλις καταλάβουν ποιος είναι και χωρίς δίκη θα εκτελεστεί το ίδιο βράδυ. Η συγκεκριμένη στιγμή είναι ακόμα και σήμερα μια από τους βασικούς λόγους της ιδεολογικής αντίθεσης μεταξύ της Μπαρτσελόνα και της Ρεάλ, με αποτέλεσμα η πολιτική να μην λαμβάνει μέρος στον αγωνιστικό χώρο, όμως στις εξέδρες και στους δρόμους είναι αυτή που κυριαρχεί διαμορφώνοντας και συντηρώντας την… κόντρα.

Clasico La Liga Ρεάλ Μαδρίτης Μπαρτσελόνα