Κυριολεκτώ, διότι οι «ερυθρόλευκοι» έκαναν καριέρα ως σεσημασμένοι κλέφτες του στέμματος στην Κωνσταντινούπολη και στο Λονδίνο και ως τέτοιοι (για να επικαλεσθώ και μια δεύτερη σχετική παροιμία) χάρηκαν όχι μόνο τον πρώτο, αλλά και τον δεύτερο χρόνο, όμως αυτήν τη φορά τους έπιασαν στα πράσα, αυτοί που εδώ και είκοσι χρόνια έβλεπαν τα τρένα να περνούν και την περιουσία τους να ρημάζεται!

Για τη Ρεάλ ο χρόνος είχε σταματήσει από εκείνο το βράδυ της 13ης Απριλίου του 1995, στη Σαραγόσα, όπου νίκησε τον Ολυμπιακό και στέφθηκε πρωταθλήτρια Ευρώπης για όγδοη φορά στην ιστορία της, αλλά η περιλάλητη «novena» τής έκανε πολλές κόνξες και σε κάθε περίπτωση άργησε τόσο πολύ ώστε την πρόλαβε η «decima»!

Οντως οι Μαδριλένοι επιβεβαίωσαν το πρωθύστερον σχήμα, που μαθαίναμε και στο σχολείο, διότι η δέκατη κούπα στο ποδόσφαιρο προηγήθηκε της ένατης στο μπάσκετ και αυτό που οι μεν κατάφεραν πέρυσι στη Λισσαβώνα, οι δε το εκπλήρωσαν ως απωθημένο προχθές στο σπίτι τους...

Σε αντίθεση με τη Ρεάλ, η οποία άλλοτε ξεροστάλιαζε στις παρυφές του θρόνου κι άλλοτε ήταν μακριά νυχτωμένη, αλλά σε αντίθεση και με την Μπαρτσελόνα που έχει δει χαρά στα σκέλια της μονάχα δυο φορές (2003, 2010), το ελληνικό μπάσκετ ήταν, είναι και θα είναι εκεί...

Το έγραψα και χθες αυτό, αλλά το επαναλαμβάνω μπας και συνειδητοποιήσουμε όλοι μας ότι το μπάσκετ συνεχίζει να αποτελεί μια φωτεινή εξαίρεση στον κανόνα της μαυρίλας μιας χώρας η οποία φυλλορροεί και έχει γίνει παγκόσμιο ανέκδοτο και μάλιστα στην κατηγορία του black humor και του shocking!

Η αναφορά δεν επέχει ρόλο παρηγορητικού λόγου, ούτε επιχρύσωσης του χαπιού για τον Ολυμπιακό, ο οποίος επέστρεψε από τη Μαδρίτη κουβαλώντας τον πόνο για την ήττα από τη Ρεάλ, αλλά συνάμα και την υπερηφάνεια που αντλεί από τις δυο διαδοχικές υπερβάσεις του (στη σειρά των πλέι οφ με την Μπαρτσελόνα και στον ημιτελικό του Φάιναλ Φορ με την ΤΣΣΚΑ Μόσχας)...

Σε πείσμα της δεδηλωμένης άποψης του Γεωργίου Παπανδρέου ότι «εκεί όπου ευημερούν οι αριθμοί, δυστυχούν οι άνθρωποι», το ελληνικό μπάσκετ εκτός από την ευημερία που δεν είναι σποραδική, μπορεί να καμαρώνει και για την αντοχή του στη διαρκή εφημερία!

Ενώ δηλαδή τα τελευταία είκοσι χρόνια η Ρεάλ και η Μπαρτσελόνα έχουν κατακτήσει τέσσερις τίτλους, οι δικοί μας αιώνιοι αντίπαλοι που μάλιστα είναι πλέον δυο κι ο κούκος στην Ευρωλίγκα μετρούν εννέα από δαύτους και μπορεί να έριξαν τους προϋπολογισμούς τους, αλλά δεν διανοούνται να κάνουν εκπτώσεις στις φιλοδοξίες και στους πόθους τους.

Συν τοις άλλοις από το 1988, που καθιερώθηκε η φόρμουλα των Φάιναλ Φορ, η Ελλάδα απουσίασε μονάχα σε οκτώ από τις 28 διοργανώσεις (1991, 1992, 2001, 2003, 2004, 2006, 2008, 2014), ενώ τέσσερις φορές είχε διπλή εκπροσώπηση και επιφυλάσσεται διά τα περαιτέρω...

Ούτως ειπείν -κι επειδή δεν περισσεύουν δα οι ευκαιρίες να υπογραμμίζουμε τη θετική παρουσία μας στο διεθνές επίπεδο- πρέπει να χαιρόμαστε, να αισθανόμαστε υπερήφανοι ως ελληνικό μπασκετικό έθνος και να διαφυλάττουμε ως κόρην οφθαλμού αυτό το λάβαρο...

Με τον θρίαμβό της η Ρεάλ ξόρκισε τα φαντάσματα μιας εικοσαετίας και την κατάρα του «Palacio de los deportes», φόρεσε την ένατη κορόνα στο κεφάλι της και ξεμάκρυνε από τον Παναθηναϊκό, την ΤΣΣΚΑ Μόσχας και τη Μακαμπί Τελ Αβίβ (6).

Δεν ξέρω -εάν όπως είπε στα αποδυτήρια ο αποκαμωμένος Γιώργος Πρίντεζης- ο Ολυμπιακός κακόμαθε την πιάτσα με τις ανατροπές και τους θριάμβους του στην Πόλη και στο Λονδίνο, ωστόσο σε πείσμα της τελευταίας εντύπωσης, η πορεία του από τη Βαλένθια (στην πρεμιέρα της εφετινής Ευρωλίγκας) μέχρι τη Μαδρίτη σε ένα μακρύ οδοιπορικό επτά μηνών και τριάντα αγώνων συνιστά όντως μια υπέρβαση σε όλα τα επίπεδα...

Βεβαίως, όπως έλεγε πέρυσι και ο Γιώργος Μπαρτζώκας, «στο τέλος κανείς δεν θυμάται τα σερί, τα ρεκόρ και τους τελικούς, αλλά μονάχα τους τίτλους» και με αυτό το κυνικό πόρισμα της ψυχρής λογικής συμφωνεί απολύτως και ο Γιάννης Σφαιρόπουλος, που ξέρει ότι σε τέτοιες περιπτώσεις όποιος κυκλοφορεί στον... ζωολογικό κήπο, πρέπει ανά πάσα στιγμή να αποδεικνύει ότι δεν είναι ελέφαντας!

Ειδικότερα δε στην Ελλάδα και στην προκειμένη περίπτωση πρέπει κάποιος να αποδεικνύει πως δεν είναι ελέφαντας, ακόμη και εάν τον προδίδει η πράσινη ή η κόκκινη προβοσκίδα του!

Μ' αυτά και μ' αυτά ο Ολυμπιακός μπορεί να μην κατάφερε να κάνει το τρίτο ριφιφί και να αισθάνεται ότι η Ρεάλ τον έπιασε στα πράσα, αλλά διάβολε, όσο απλοϊκό, στρογγυλεμένο ή εξωραϊσμένο κι αν ακούγεται, υπάρχει πάντοτε μια γλυκιά καραμέλα για να κάνει λιγότερο πικρή τη γεύση που αφήνει στο στόμα η τελευταία ήττα...

Πηγή: Goal

Σκουντής Μπάσκετ SPORTS Ολυμπιακός