Είθισται το πρόσωπο ενός ντέρμπι να προκύπτει απ’τους νικητές, πόσω μάλλον όταν έχουν θριαμβεύσει με ανατροπή, σ’ένα ματς που λίγα πράγματα τους πήγαν όπως θα ήθελαν. Παρόλα αυτά, είναι δύσκολο να συζητήσεις για το 3-1 του Ολυμπιακού με τον Παναθηναϊκό χωρίς να βάλεις ως Νο1 πρόσωπο της κουβέντας τον Στραματσόνι.

Στον Ιταλό τεχνικό οφείλεται η εικόνα του Παναθηναϊκού στο ξεκίνημα και μέχρι την ώρα των αλλαγών και στις αλλαγές οφείλεται εν πολλοίς η κατάρρευση της ομάδας του στο τελευταίο κομμάτι του αγώνα. Ο Στραματσόνι έχτισε, ο ίδιος γκρέμισε.

Το αρχικό πλάνο του Παναθηναϊκού

Ο Παναθηναϊκός κατέβηκε με διάταξη, τακτική και λειτουργία που θύμισε πολύ την περσινή Γιουβέντους του Αλέγκρι στα νοκ-άουτ που την έστειλαν στον τελικό του Champions League. Ένας ρόμβος με τον Κουτρουμπή στη βάση, Αμπέντ-Ζέκα εσωτερικοί μέσοι, Βιγιαφάνιες δεκάρι πίσω από Λέτο-Μπεργκ. Ένας ρόμβος που όμως γινόταν ένα 4-4-1-1 όταν ο Παναθηναϊκός αμυνόταν χαμηλά, με τούς Αμπέντ-Ζέκα να “ανοίγουν” στα άκρα και τον Βιγιαφάνιες να έρχεται χαμηλά δίπλα στον Κουτρουμπή.

Το σχήμα λειτούργησε, κυρίως γιατί ο Ολυμπιακός δεν είχε παίκτη να του δώσει πλάτος στο γήπεδο, εκτός απ’τους ακραίους μπακ. Οι ερυθρόλευκοι είχαν πίσω απ’τον Ιντέγε δύο δεκάρια και τον Φουστέρ, που λειτουργεί ως δεύτερος επιθετικός ή παίκτης που θα βοηθήσει στις συνεργασίες. Όλοι αρέσκονται να κινούνται κεντρικά, κανείς δεν παίζει καθαρά στο πλάι.

Μόλις τρεις ευκαιρίες στο open play

Έτσι, το 4-4-1-1 του Παναθηναϊκού είχε μόνο τους Μαζουακού-Σαλίνο να φοβάται σε άκρα και οι μέσοι του Παναθηναϊκού είχαν την ευχέρεια να κλείνουν τους χώρους σε Φορτούνη-Τσόρι και Καμπιάσο που ερχόταν από πίσω. Αν σ’αυτό προστεθεί η διαπιστωμένη αδυναμία του Ολυμπιακού να παράξει ευκαιρίες στο open play απέναντι σε καλά οργανωμένες άμυνες, τότε καταλαβαίνει κανείς την απουσία καθαρών ευκαιριών στην κανονική ροή του αγώνα.

Τρεις είχε όλες κι όλες το ματς. Η πρώτη ήταν στο 0-1 ο Μπεργκ εξέθεσε για πλάκα το δίδυμο Μποτία-Ντα Κόστα, που για μία ακόμα φορά έδειξε πως δεν μπορεί να αμυνθεί έξω απ’την περιοχή του. Η δεύτερη ήταν στο 32’ όταν ο Καμπιάσο άνοιξε υπέροχα στον Φορτούνη στα αριστερά, αυτός γύρισε στην περιοχή με τη μία όπως αρέσκεται και ο Φουστέρ πήγε να βάλει ένα ακόμα “γκολ Φουστέρ”, σαν αυτό που έβαλε και στην Τούμπα. Και η τρίτη ήταν φυσικά το γκολ του Ιντέγε, που ανταμείφθηκε για την πίεση που έβαλε στον αποκαμωμένο Ταυλαρίδη.

Όλες οι υπόλοιπες ευκαιρίες είναι είτε από στημένη φάση είτε από μακρινά σουτ, έξω απ’την περιοχή.

Ο Σίλβα πήγε αναγκαστικά με Τσόρι και Φουστέρ

Η αλήθεια είναι πως οι αρχικές επιλογές του Σίλβα “βοήθησαν” στο να βγει στο χορτάρι το πλάνο του αντιπάλου του και ο Παναθηναϊκός να αμυνθεί με ασφάλεια. Όμως, ο Πορτογάλος δεν μπορεί να κριθεί αυστηρά γι’αυτές. Ίσα-ίσα, σ’όλο το διάστημα της παραμονής του στον Ολυμπιακό έχει δείξει πως στα άκρα θέλει καθαρούς ακραίους.

Γι’αυτό τον λόγο ήταν πάντα διστακτικός να βάζει μαζί Τσόρι-Φορτούνη, για τον ίδιο όλο παροπλίστηκε ο Φουστέρ, κάτι που βέβαια ήταν λάθος. Όμως, αυτή τη φορά, με τους Πάρντο-Ερνάνι να έρχονται από τραυματισμό και τον Σεμπά εκτός, ήταν μάλλον μονόδρομος για τον Σίλβα να βάλει Τσόρι-Φορτούνη-Φουστέρ.

Στο φινάλε, αν ένας εκ των Ερνάνι-Πάρντο είχε κάνει τρομερή σεζόν, με +10 γκολ-ασίστ, τότε είναι σίγουρο πως ο οποιοσδήποτε προπονητής θα τον έβαζε βασικό, έστω και χωρίς το 100% της ετοιμότητας. Όμως, ο Σίλβα δεν έχει πάρει τίποτα ουσιαστικό απ’τον Ερνάνι και ελάχιστα απ’τον Πάρντο, λογικό ήταν να τους κρατήσει στον πάγκο.

Οι αλλαγές έκριναν το ματς

Και τους έβαλε όταν ο Στραματσόνι του άνοιξε τον δρόμο. Η είσοδος του Πάρντο ήταν λογική για να αποκτήσει πλάτος ο Ολυμπιακός, αλλά ο Σίλβα διάβασε σωστά την κατάσταση όταν στο 81’ έβαλε μαζί Ερνάνι-Πουλίδο.

Το έκανε απέναντι σε μια ομάδα που έχασε τη συνοχή της, όταν στο 71’ ο Εσιέν πήρε τη θέση του Βιγιαφάνιες και στο 74’ ο Μαμούτε μπήκε στη θέση του Λέτο, που ούτως ή άλλως θα έπρεπε να βγει νωρίτερα. Αλλαγές που δεν είναι εύκολο να εξηγηθούν.

Δεν έχουν εξήγηση

Ο Βιγιαφάνιες ήταν μάλλον ο καλύτερος του Παναθηναϊκού, κυρίως για τη δυσκολία που είχε ο ρόλος του, που έμοιαζε μ’αυτόν του Φορτούνη στο Λονδίνο. Ένας καθαρά επιθετικογενής παίκτης, που έπρεπε να παίξει χαμηλά, να σταθεί δίπλα στον αμυντικό μέσο της ομάδας και να δώσει μάχες.

Ο Στραματσόνι είπε πως ο Βιγιαφάνιες είχε χτύπημα και δεν μπορούσε να συνεχίσει άλλο και πως ο Εσιέν ήταν ο μοναδικός που είχε να βάλει. Ναι και γιατί ήταν ο μοναδικός και δεν ήταν διαθέσιμος στον πάγκο ο Εβανγκελίστα, που ξεκίνησε και σκόραρε στο τελευταίο ματς του Παναθηναϊκού;

Κι ας αφήσουμε το γεγονός πως ο Βλαχοδήμος, βασικός στα τελευταία τέσσερα ματς του Παναθηναϊκού για το πρωτάθλημα, ήταν εκτός αποστολής. Στον πάγκο υπήρχαν ο Πέτριτς, ο Καλτσάς και ο Μαμούτε. Με ποιο κριτήριο επιλέχθηκε ο τελευταίος, τι έχει δείξει όποτε έχει αγωνιστεί;

Ο Σίλβα πήρε την πάσα και δεν την άφησε να πάει χαμένη

Ο Παναθηναϊκός ξεγυμνώθηκε απ’τον προπονητή του, που τον έκανε χειρότερο πίσω απ’την μπάλα, αλλά και του αφαίρεσε απειλή, ειδικά στο διάστημα που ξέραμε πως ο Ολυμπιακός θα ανοιχτεί και θα αφήσει ακόμα περισσότερους χώρους.

Ο Σίλβα πήρε την πάσα και δεν την άφησε να πάει χαμένη. Πήρε πλάτος και στα αριστερά με τον Ερνάνι και έβαλε και τον Πουλίδο ώστε να πάει στο 2vs2 με τους κουρασμένος στόπερ του Παναθηναϊκού. Βρήκε έτσι το κλασικό γκολ από στημένη φάση, που ο Παναθηναϊκός μοιάζει να το τρώει κάθε χρόνο την τελευταία 20ετία απ’τον Ολυμπιακό και το γκολ απ’την πίεση και το κλέψιμο του Ιντέγε.

Μια νίκη που την είχε ανάγκη

Ο Παναθηναϊκός θα μπορούσε να τη γλιτώσει κι έτσι, αλλά η μπάλα τιμωρεί, ειδικά όταν έχεις αντίπαλο μια ομάδα που έχει συνηθίσει να παίρνει τα ντέρμπι που πάνε στις λεπτομέρειες. Ο Ολυμπιακός νίκησε καθαρά και δίκαια, με ανατροπή, ακόμα και σ’ένα ματς που δεν του πήγαν πολλά όπως τα ήθελε, κυρίως γιατί ο αντίπαλος τον βοήθησε και ο ίδιος ανταποκρίθηκε σωστά στο “κάλεσμα”.

Ο Ολυμπιακός πήρε μια νίκη που την είχε ανάγκη. Ναι, δεν σήμαινε τίποτα βαθμολογικά, δεν έκρινε κάτι, όμως ανέβασε τον Σίλβα, που τελευταία εισέπραττε γκρίνια και έφερε ευφορία στους παίκτες και τον κόσμο. Όταν η κατάκτηση του πρωταθλήματος έρχεται ως ρουτίνα και δεν υπάρχει και το Κύπελλο ως ο επόμενος στόχος, μια ήττα σε ντέρμπι χαλάει το κλίμα, ενώ μια νίκη με ανατροπή λειτουργεί ως φιέστα.

Ο κλασικός Ολυμπιακός, με τρία γκολ best-of

Αγωνιστικά, οι ερυθρόλευκοι δεν έγιναν σοφότεροι σ’αυτό το 3-1. Ο Καμπιάσο έδειξε ξανά γιατί έχει αδικηθεί, ο Τσόρι πως του χρόνου ο Ολυμπιακός θα πρέπει να πάρει παίκτη για να μοιράζεται αυτός τον ρόλο με τον Φορτούνη, οι στόπερ πως είναι “κίνδυνος-θάνατος” έξω απ’την περιοχή.

Είναι επίσης ταιριαστό πως σ’αυτό το ματς ο Ολυμπιακός βρήκε τρία γκολ που καθρεφτίζουν αυτά που κάνει κατά κόρον φέτος με την μπάλα: σουτ έξω απ’την περιοχή, στημένες φάσεις, κλεψίματα που δημιουργούν καθαρή ευκαιρία. Ένα γκολ για κάθε έναν τομέα, σαν best of των φετινών του χαρακτηριστικών.

Προβληματισμός

Ο Παναθηναϊκός φεύγει για μια ακόμη φορά προβληματισμένος απ’τον Στραματσόνι. Όχι απ’το αρχικό πλάνο, αλλά απ’τις αλλαγές, το διάβασμα του αγώνα, τις εξηγήσεις, τις δηλώσεις του “παίξαμε για την ισοπαλία”, τους παίκτες που εμφανίζονται ενώ έχουν χαθεί και “εξαφανίζονται” ενώ πριν έπαιζαν.

Ανακοίνωση-ντροπή, λες κι είναι οπαδική ιστοσελίδα

Και ντροπή δεν είναι να χάνεις σε ντέρμπι από ανώτερο αντίπαλο. Αλλά είναι ντροπή να βγάζεις την ανακοίνωση που έβγαλε ο Παναθηναϊκός. Πριν από ένα μήνα, στο άρθρο με τίτλο “Ο Αλαφούζος στη χώρα του Σομόζα” έγραφα τα εξής: Ο Αλαφούζος έχει μπερδέψει τον Παναθηναϊκό με τα ΜΜΕ. Δεν είναι το ίδιο, παρότι είναι ιδιοκτησίες του”.

Αυτό που έβγαλε ο Παναθηναϊκός δεν είναι ανακοίνωση. Είναι αυτό που κάνουν τα οπαδικά ΜΜΕ κάθε χρώματος, που βλέπουν έναν αγώνα και συγκεντρώνουν φάσεις, χωρίς βέβαια να συμπεριλαμβάνουν αυτές που δεν βολεύουν την αφήγηση του “μας αδίκησαν”. Δεν είναι δυνατόν ομάδα σαν τον Παναθηναϊκό να κάθεται να απαριθμεί φάσεις σε ανακοίνωση λες και είναι οπαδική ιστοσελίδα. Δεν είναι ΜΜΕ ο Παναθηναϊκός, είναι ντροπή να φέρεται ως τέτοιο σε ένα ματς στο οποίο ο διαιτητής δεν έχει σφυρίξει τον αγώνα με πρόθεση να τον αδικήσει.

Ξέρουμε πως είναι τέτοιες διαιτησίες, τις σχολιάζουμε όταν τις βλέπουμε, του Κύζα δεν ήταν τέτοια. Να βγάλεις μια γκρίνια, να δείξεις δυσαρέσκεια για το γκολ του Καμπιάσο, αλλά είναι αστεία μια ανακοίνωση 12 φάσεων, που έχει μέσα πχ πως ο Σαλίνο θα έπρεπε να αποβληθεί με δεύτερη κίτρινη για θέατρο, επειδή έχασε τον βηματισμό του και έπεσε κάτω.

Ούτε ο Πανόπουλος

Θα είχε ενδιαφέρον να μάθουμε το όνομα του ανθρώπου που ήταν επιφορτισμένος με το να βλέπει τον αγώνα και να σημειώνει τέτοιες φάσεις ώστε να βγει ανακοίνωση μετά τη λήξη. Όπως θα ήταν ενδιαφέρον να μάθουμε τι πιστεύει για τη συμμετοχή του Μπεργκ στο ντέρμπι, με δεδομένο πως ο Σουηδός θα έπρεπε να έχει αποβληθεί στον προηγούμενο αγώνα με τον Ατρόμητο.

Και όχι, με αυτό δεν υποστηρίζω πως ο Παναθηναϊκός ελέγχει τη διαιτησία και ευνοείται, ούτε πως όλα είναι καλώς καμωμένα. Αλλά στο πλαίσιο του “φωνάζουμε για τα πάντα και κάνουμε σφοδρό επικοινωνιακό πόλεμο” ο Παναθηναϊκός έχει βρεθεί να λειτουργεί σαν ΜΜΕ και να βγάζει ανακοινώσεις που ούτε ο Πανόπουλος δεν έχει βγάλει.

Δυο λόγια και για το offside

Τέλος, όσον αφορά το γκολ του Καμπιάσο, στο Contra.gr λειτουργήσαμε αστραπιαία και πριν καν τελειώσει ο αγώνας ανεβάσαμε τον κανονισμό της FIFA. Είχατε και έχετε την ευκαιρία να διαβάσετε τι λέει, αλλά και να δείτε το σχετικό γράφημα.

 

 

Είναι σημαντικό να καταλάβουμε πως όταν μιλάμε για “μπλοκάρισμα οπτικού πεδίου του τερματοφύλακα” δεν παίζει ρόλο η πρόθεση, ούτε αν ο παίκτης συμμετέχει στη φάση με κάποια κίνησή του, επηρεάζει ακόμα κι αν είναι εντελώς παθητικός. Πάμε παρακάτω.
Ο επόπτης καλώς σηκώνει τη σημαία, αλλά δεν ακυρώνει το γκολ

Το πρώτο που έχω να πω είναι πως είναι λάθος να λέμε πως ο επόπτης έχει ακυρώσει το γκολ, αλλά ο διαιτητής το μετράει. Ο βοηθός έχει λειτουργήσει άψογα, καθώς δουλειά του είναι να σηκώσει τη σημαία και να ενημερώσει τον διαιτητή, που είναι ο μοναδικός αρμόδιος για να αποφασίσει.

Κάτι παρόμοιο έγινε στο Άντερλεχτ-Ολυμπιακός. Ο βοηθός δεν μπορεί να ξέρει τι έχει γίνει, αλλά σηκώνει τη σημαία αφού βλέπει τον σκόρερ των Βέλγων εκτεθειμένο. Ο διαιτητής ενημερώνεται και μετράει το γκολ, αφού ο ίδιος έχει δει και ξέρει πως ο επιθετικός πήρε την μπάλα από αντίπαλο.

Στο γκολ του Καμπιάσο, ο βοηθός καλώς σηκώνει τη σημαία, αλλά δεν αποφασίζει ο ίδιος να ακυρώσει το γκολ, αφού δεν θα κρίνει αυτός αν ο Τσόρι ήταν στο οπτικό πεδίο του Στιλ ή όχι. Τον βλέπει να είναι “ύποπτος” για κάτι τέτοιο, αφού δεν είναι πχ στην άλλη πλευρά της περιοχής, αλλά η απόφαση είναι του διαιτητή, τον οποίο οφείλει να ενημερώσει.

Στην τηλεόραση είναι οφσάιντ, στο γήπεδο είναι πολύ δύσκολο

Προσωπικά θεωρώ πως ο Τσόρι είναι στο πεδίο του τερματοφύλακα και τον εμποδίζει ακριβώς όπως περιγράφει ο κανονισμός. Αναγκάζει μάλιστα τον Στιλ να γείρει το κεφάλι προς τα δεξιά για να δει τι θα κάνει ο Καμπιάσο, πριν πέσει προς τα αριστερά του.

Κατανοώ όμως πως με την ταχύτητα που έγινε η φάση ο Κύζας δεν μπορεί να είναι βέβαιος για το αν ο Τσόρι του μπλοκάρει το πεδίο ή όχι, ειδικά απ’τη στιγμή που ο Αργεντινός κινείται και στο τέλος της φάσης φαίνεται να είναι πολύ μακριά απ’τον Στιλ.

Αυτό που είδα στην τηλεόραση το θεωρώ οφσάιντ, όμως δεν ξέρω αν στο γήπεδο θα είχα τη σιγουριά που μου δίνει η οθόνη για να ακυρώσω το γκολ. Ο,τι κι αν πιστεύετε, ας κρατήσουμε όλοι πως ο επόπτης καλώς σήκωσε τη σημαία, όχι για να ακυρώσει το γκολ, αλλά για να ενημερώσει τον διαιτητή, που είναι και ο μοναδικός αρμόδιος για να μετρήσει ή να ακυρώσει το γκολ.

Πηγή: Contra.gr

Ποδόσφαιρο Παναθηναϊκός Superleague SPORTS Ολυμπιακός