Για τις προθέσεις του δεν τίθεται θέμα. Η πρακτική είναι που πολλές φορές χωλαίνει και μειονεκτεί της προαίρεσης.
Γράφει στο "Goal" ο Διονύσης Μαρίνος...
Εν είδει απολογισμού ο Βαγγέλης Μαρινάκης μιλώντας σε προνομιακό ακροατήριο (ήτοι σε οργανωμένους οπαδούς) υποσχέθηκε άλλα 20 πρωταθλήματα και διάκριση στην Ευρώπη. Οντως μαξιμαλιστικός στόχος που ακόμα και για να τον εκφέρεις δημόσια (καθώς αποκτά τη σημασία και τη βαρύτητα ισχυρής δέσμευσης) προϋποθέτει πίστη, πείσμα και τσαγανό. Φαίνεται πως του προέδρου του Ολυμπιακού δεν του λείπει τίποτα από όλα αυτά.
Καλά κάνει ή άλλως πως αν δεν τα κάνει τώρα πότε θα του δοθεί άλλη ευκαιρία; Επί των ημερών του είδε τον βασικό του αντίπαλο να κατακρημνίζεται ωσάν χάρτινος πύργος και πλέον να βολοδέρνει μέσα στο βάλτο της εμφύλιας διαμάχης κινδυνεύοντας, μάλιστα, άμεσα με ολική καθίζηση. Αλλο αντίπαλο, ως ισχυρό πόλο, ο Ολυμπιακός δεν έχει στο εσωτερικό πεδίο. Η ΑΕΚ προσπαθεί να διατηρήσει τα λιγοστά της ιμάτια, οι ομάδες της Θεσσαλονίκης ζουν σε μακρά περίοδο χειμερίας νάρκης και έτερος δεν εμφανίζεται στον ορίζοντα.
Τόσο στρωμένο δρόμο δεν συνάντησε ούτε και ο Σωκράτης Κόκκαλης επί 17 συναπτά έτη που κάθισε στην προεδρική καρέκλα της ΠΑΕ Ολυμπιακός. Αυτήν τη στιγμή, με την οικονομική κρίση να είναι γενικευμένη και κραυγαλέα ως προς τα οικονομικά των ομάδων, ο μοναδικός που αναμένεται να κινηθεί ζεστά στο μεταγραφικό παζάρι είναι ο Βαγγέλης Μαρινάκης. Τούτο σε απλή μετάφραση σημαίνει πως έχει -δυνητικά- περισσότερες πιθανότητες να εκκινήσει το επόμενο πρωτάθλημα με συντριπτικές πιθανότητες να τερματίσει και πάλι πρώτος.
Η πρόθεση για επένδυση υπάρχει, η επιθυμία για τη δημιουργία μιας νέας «ερυθρόλευκης» δυναστείας επίσης. Αλλωστε, ας μην κρυβόμαστε, αν δεν είχε εμφανιστεί στο διάβα του Κόκκαλη, ο Μαρινάκης, τώρα ο Ολυμπιακός θα βρισκόταν στην ίδια δεινή θέση με τους βασικούς του αντιπάλους. Θα τον καταδίωκε η ίδια μίζερη εσωστρέφεια που έχει καταβάλει τον Παναθηναϊκό και την ΑΕΚ. Γυρνώντας δε το χρόνο 365 ημέρες πίσω, καλό είναι να αναλογιστούμε τι θα συνέβαινε αν η αρχική άρνηση του τότε προέδρου Ολυμπιακού στην πρόταση Μαρινάκη παρέμενε σθεναρή μέχρι τέλους. Η ιστορία φυσικά έχει γραφτεί και με τα «αν» δεν βγάζεις άκρη. Ο Βαγγέλης Μαρινάκης είναι ήδη το παρόν του Ολυμπιακού και σύμφωνα με δικές του δηλώσεις και το μέλλον του.
Τα πεπραγμένα, όμως, δεν βγάζουν μόνο θετικό πρόσημο. Και αυτό είναι επίσης ένα θέμα προς συζήτηση και διερεύνηση. Πώς δηλαδή ένας νέος άνθρωπος με πάθος και σχέδια καταλήγει ορισμένες φορές να καταφεύγει σε... παλαιοκομματικές πρακτικές που έχουν καταδικαστεί στη συνείδηση του απλού (δηλαδή μη φανατισμένου) οπαδού. Πώς επιτρέπει στον εαυτό του να λειτουργεί υπό το ισχυρό βάρος του θυμικού και της στιγμής.
Για ποιο λόγο χρειάζεται να συγχρωτίζεται με ανθρώπους που όχι δεν έχουν καμία σχέση με τον Ολυμπιακό, αλλά αντιθέτως απροκάλυπτα και καιροσκοπικά λειτουργούν για ίδιον όφελος. Θέλουν δηλαδή να καρπωθούν μεγάλο μέρος της ισχύος και της δυναμικής που διαθέτει αυτήν τη στιγμή ο πρόεδρος του Ολυμπιακού στο εγχώριο ποδοσφαιρικό status.
Το έχει άραγε ανάγκη; Δεν είναι πασιφανές πως οι «ερυθρόλευκοι» παίζουν εν ου παικτοίς; Δεν είναι αυταπόδεικτο πως η κύρια μορφή υπεροχής τους προέρχεται από τα δικά του χέρια και τη δική του τσέπη; Προ τι λοιπόν η καταφυγή σε ανθρώπους και πρακτικές που ελάχιστη σχέση έχουν με την υγιή υπόσταση των πραγμάτων; Τι άλλο «κερδίζει» καθημερινά από την πτώση της δημοτικότητάς του; Θα μπορούσε να είναι ένα σημείο αναφοράς -και ως πρόεδρος της Super League- και όχι ένα διχαστικό στοιχείο που αρκετές φορές παραφέρεται.
Και το «αδίκημα» καθίσταται μεγαλύτερο από τη στιγμή που ο Βαγγέλης Μαρινάκης έχει αποδείξει πως ούτε οράματος ούτε αγάπης στερείται για την ομάδα του. Μόνο που ο Ολυμπιακός δεν ζει μόνος του, δεν αγωνίζεται εν κενώ, ούτε πρέπει να λειτουργεί με τη λογική ενός όψιμου δικτάτορα που ήρθε να εγκαθιδρύσει τη... βασιλεία του με τα όπλα! Μπορεί να το καταφέρει (και εν πολλοίς φέτος το έκανε) μέσα στο γήπεδο.
Αυτόν που έπρεπε να πριμοδοτεί ο πρόεδρος των Πειραιωτών, αυτός που θα έπρεπε να είναι ο βασικός του ομιλητής, είναι ο Ερνέστο Βαλβέρδε και όχι οι λογής εξωθεσμικοί παράγοντες που καθημερινά τον βάζουν στη λογική του «άσπρου - μαύρου» και του «εμείς απέναντι στους άλλους».
Είτε το κάνει για να αμυνθεί είτε για να κερδίσει έδαφος επιτιθέμενος η πρακτική της κόντρας και της πολεμικής είναι αδιέξοδη, άσκοπη και παραπλανητική. Σε βάθος χρόνου δεν θα κάνει καλό στον Ολυμπιακό (ως κλαμπ αλλά και ως ομάδα) να παίζει μπάλα μόνος του, διαλύοντας όλους τους διπλανούς του). Οποιος νομίζει ότι παίζοντας μόνος του θα αξιωθεί περισσότερο αυταπατάται οικτρά.
Ο υγιής ανταγωνισμός με καθαρά όπλα και σταράτες εξηγήσεις είναι αυτές που θα κάνουν το όποιο επίτευγμα των «ερυθρόλευκων» μεγαλύτερο και σημαντικότερο. Αν αξίζει να παίρνει το πρωτάθλημα για τα επόμενα 20 χρόνια ας το κάνει, αλλά μέσα στο γήπεδο και πουθενά αλλού. Το θέμα δεν είναι να σε ζητωκραυγάζουν μόνο οι ορκισμένοι «δικοί» σου, αλλά να σε καταξιώνουν (ή έστω να αναγκάζονται σε καταξιώσουν) και οι αντίπαλοί σου. Αλλιώς δεν έχει κανένα νόημα να συζητάμε για συνθήκες ποδοσφαίρου, αλλά για ζούγκλα, όπου οι ισχυρός επιβάλλει τον τυρρανικό του νόμο στους ανίσχυρους.
Ακολουθήστε το sportdog.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις αθλητικές ειδήσεις