Ένας για όλους κι ο καθένας μόνος του!

Από την σειρά των τελικών στο πρωτάθλημα μπάσκετ διαπιστώσαμε πάλι μερικά βασικά πράγματα. Ότι στα ομαδικά αθλήματα αυτό που πάντα μετράει περισσότερο εν τέλει είναι το σύνολο, όχι το άτομο.

Ποιος θα φανταζόταν χθες τέτοια αντίδραση του Παναθηναϊκού όταν έχασε τον κορυφαίο Ευρωπαίο μπασκετμπολίστα από το 2ο κιόλας λεπτό; Και ποιος θα περίμενε ότι πραγματικά μεγάλοι παίκτες, όπως ο Σπανούλης και ο Παπαλουκάς, δεν θα μπορούσαν να σηκώσουν στις πλάτες τους τον Ολυμπιακό, ακόμα και κάτω απ’ αυτές τις αγωνιστικές συνθήκες;

Ήταν ολοφάνερο το ψυχολογικό πρόβλημα των Σπανούλη, Παπαλουκά όσο πλησίαζε προς το τέλος χθες το παιχνίδι. Μέχρι να φτάσουμε στα τελευταία κρίσιμα δευτερόλεπτα, όλα ήταν σχεδόν μια χαρά. Όσο, όμως, το ματς κρεμόταν σε μια κλωστή για την τελική έκβαση, άρχισαν να λυγίζουν. Χάνανε βολές, τους έφευγε η μπάλα από τα χέρια, σαν να μην πίστευαν ότι μπορούσαν να κάνουν το διπλό. Έτρεμαν…

Μπασκετμπολίστες τέτοιου επιπέδου δεν μπορούν να αμφισβητηθούν σαν αξία. Ο Σπανούλης είναι παικταράς. Το ίδιο και ο Παπαλουκάς. Να, όμως, που δεν μπόρεσαν να βοηθήσουν όσο έπρεπε τον Ολυμπιακό εκεί που χρειαζόταν.

Από την άλλη, ο Παναθηναϊκός έχασε τον «εγκέφαλό του» μέσα στο ματς. Τον Διαμαντίδη. Αυτόν τον τρομερό παίκτη. Που όσο ψύχραιμος είναι στον αγωνιστικό χώρο, άλλο τόσο νευρικός ήταν χθες όσο καθόταν στον πάγκο.

Η λειτουργία ομαδικότητας που έχει καταφέρει να εφαρμόσει ο Ομπράντοβιτς τόσα χρόνια είχαν για μια ακόμα φορά σαν αποτέλεσμα. Οι παίκτες του Παναθηναϊκού ξέρουν τι πρέπει να κάνουν, έχουν λύσεις για τα προβλήματά τους, έχουν προσαρμοστεί σε έναν συγκεκριμένο τρόπο παιχνιδιού. Υπάρχει ηγέτης στον πάγκο (Ομπράντοβιτς), υπάρχει ηγέτης στο γήπεδο (Διαμαντίδης), υπάρχει Ομάδα, με το όμικρον κεφαλαίο, που μπορεί να αναπληρώσει και μια τέτοια απώλεια σαν κι αυτή του Διαμαντίδη. Κι αυτά χτίζονται μέσα στα χρόνια, όχι από τη μια μέρα στην άλλη. Γι’ αυτό και μπορεί να καλυφθεί μια απώλεια σαν κι αυτή του Σπανούλη σχετικά εύκολα. Έφυγε ο Σπανούλης, αλλά ο Παναθηναϊκός δεν μίκρυνε σαν ομάδα. Το αντίθετο.

Ο Ολυμπιακός, από την άλλη πλευρά, κάθε χρόνο αλλάζει προπονητές, παίκτες, φιλοσοφία. Παρά ταύτα, φτάνει κοντά στην πηγή. Έχει καλή ομάδα. Στα κρίσιμα δευτερόλεπτα, όμως, δεν έχει εκείνη την ψυχολογία και τους αυτοματισμούς για να περάσει το υψηλό εμπόδιο. Σα να μην ξέρει τι κάνει. Σα να τα χάνει όταν το σίδερο (στο καλάθι) καίει. Και με ευμετάβλητη ψυχολογία, κάτι που φάνηκε και στην σειρά αγώνων με την Σιένα.

O Ίβκοβιτς δεν είναι χθεσινός προπονητής. Έχει αποδείξει αν αξίζει ή όχι. Αποδείχθηκε, όμως, και ότι δεν φτάνει ούτε αυτός, ούτε δυο, τρεiς παίκτες τοπ επιπέδου για να αλλάξουν τις λεπτές ισορροπίες. Όταν απέναντί σου έχεις ένα τόσο γεροδεμένο σύνολο, θα πρέπει να έχεις το ίδιο όπλο για να το αντιμετωπίσεις...

Ακολουθήστε το sportdog.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις αθλητικές ειδήσεις