O Βασίλης Παπανικολάου σχολιάζει τη μεταγραφή του Εϊντουρ Γκούντγιονσεν στην ΑΕΚ.
Αναλυτικά το άρθρο του:
Με τις διάφορες κακίες όσον αφορά τον Γκούντγιονσεν δεν θα ασχοληθώ. Αλλα είναι τα σημαντικά πράγματα που πρέπει να εξετάσει ο φίλος της ΑΕΚ (στην προκειμένη περίπτωση) και όσοι επιμένουν να αντιλαμβάνονται την ομορφιά του ποδοσφαίρου με τον κλασικό τρόπο, που απλώς διαφοροποιείται κατά καιρούς.
Οπως σχολίαζα και στο χθεσινό σημείωμα σχετικά με τον Ολυμπιακό και τον Βαλβέρδε, το πρωταρχικό στοίχημα κάθε ομάδας είναι να μπορεί να κοιτάζει τον καθρέφτη και να βλέπει τον εαυτό της και όχι κάποιο ξένο πρόσωπο. Είναι να διαλέγει έναν δρόμο και να λέει «αυτόν θα ακολουθήσω». Να σχεδιάζει μια στρατηγική και να προσπαθεί να την υπηρετήσει. Να έχει ένα συγκεκριμένο πλάνο που θα τη βοηθήσει να πετύχει τους στόχους της και γύρω απ' αυτό να χτίζει με στόχο ένα καλύτερο αύριο.
Δυστυχώς, ελάχιστες φορές έχουμε διαπιστώσει να γίνεται έτσι η δουλειά και η θεωρία να προηγείται της πράξης. Κατά κανόνα, συμβαίνει το αντίθετο. Ενώ οι πρόεδροι βγαίνουν και λένε στον κόσμο διάφορες ωραίες θεωρίες για προγραμματισμό και μελετημένες κινήσεις, ξαφνικά παρουσιάζεται μια μεγάλη ευκαιρία (σαν του Γκούντγιονσεν) που ανατρέπει κάθε σχέδιο και κάθε στρατηγική που είχαν αποφασιστεί από διοικήσεις και προπονητές. Είναι η κλασική στιγμή που έχει ζήσει σχεδόν κάθε άντρας και που συνοψίζεται στην απόφαση «μέσα ή έξω;». Φαντάζομαι ότι καταλαβαινόμαστε.
Κάπως έτσι λειτουργούν και οι πρόεδροι όταν τους κάθεται μια περίπτωση σαν του Γκούντγιονσεν. Μπορεί να έχουν συζητήσει επί ώρες με τον προπονητή για μια νέα ομάδα, με πάθος, ατελείωτα τρεξίματα, συνεχές πρέσινγκ και ανεξάντλητο πάθος, αλλά όταν ξαφνικά σκάει απ' το πουθενά η προοπτική να πάρουν έναν σούπερ σταρ στα 33 του και σε καλή τιμή, όλα τα υπόλοιπα πάνε περίπατο. Σαν να μην ειπώθηκαν ποτέ, σαν να ήταν φύλλα στον άνεμο.
Προσωπικά, δεν έχω κρύψει ποτέ ότι είμαι αναφανδόν υπέρ των σούπερ σταρ. Υπέρ του Ριβάλντο, του Ζιοβάνι, του Καρεμπέ, του Πάολο Σόουζα, του Σισέ και όλων όσων μεγάλων παικτών ήρθαν στην Ελλάδα, έστω και όταν η υπόλοιπη Ευρώπη τούς γύρισε την πλάτη. Και είμαι υπέρ αυτής της λογικής όχι επειδή δεν γουστάρω να βλέπω 23χρονους να τρέχουν σαν σφαίρες και να υποτάσσονται στο «σύνολο», αλλά επειδή είμαι πια σίγουρος ότι κανείς στην Ελλάδα δεν έχει την υπομονή να δουλέψει σοβαρά προς αυτήν την κατεύθυνση.
Και όσοι προσπάθησαν να το δοκιμάσουν, κάπου στην πορεία «κλάταραν» από την πίεση των οπαδών για αποτελέσματα εδώ και τώρα.
Αφού λοιπόν δεν υπάρχει υπομονή, τότε η μόνη λύση για να βλέπει ο κόσμος λίγο θέαμα είναι ο ερχομός πρώην παγκόσμιων σούπερ σταρ, έστω και λίγο πριν από τη δύση της καριέρας τους. Δεν βλέπω κανένα κακό σε αυτό, αν προηγουμένως έχουμε συνειδητοποιήσει την αδυναμία μας. Μέγιστη τιμή μας είναι λοιπόν η έλευση του Ισλανδού που κάποτε έπαιζε στην Τσέλσι και την Μπάρτσα και αφήστε τα κορόιδα να λένε ό,τι θέλουν. Δεν έχει την παραμικρή σημασία.
Παρότι δεν πιστεύω ότι η ΑΕΚ μπορεί να χτυπήσει πρωτάθλημα, είμαι βέβαιος ότι, παρά την ηλικία τους, οι «Λύμπε», Δέλλας, Ντιόπ και Γκούντγιονσεν θα δώσουν για μοντάρισμα πολλές ωραίες φάσεις την ερχόμενη σεζόν. Πιστεύω επίσης ότι η εμπειρία αυτών των παικτών θα κάνει την ΑΕΚ πολύ ανταγωνιστική στα ντέρμπι και παράλληλα θα της επιτρέψει να πάει αρκετά καλά και στο Europa League. Τι άλλο θετικό μπορεί να φέρει ο ερχομός του Γκούντγιονσεν, δεν μπορώ να ξέρω. Προς το παρόν, αυτά και η αύξηση των εισιτηρίων διαρκείας κρίνονται απολύτως ικανοποιητικά.
Πηγή: Εξέδρα
Ακολουθήστε το sportdog.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις αθλητικές ειδήσεις