Γκολάρες και ματσάρες παντού. Από πού να αρχίσει και πού να τελειώσει κανείς. Από το υπέροχο clasico της Πριμέρα Ντιβιζιόν, που φυσικά είχε ένα σωρό συναρπαστικά ματς ακόμη; Από την Πρέμιερ Λιγκ που μας πρόσφερε και πάλι απλόχερα μοναδικές στιγμές και φοβερά τέρματα; Από το απρόβλεπτο Καμπιονάτο, από το σόου Ιμπραήμοβιτς-Ζινιάκ στο Σαμπιονά, από την άκρως θεαμάτικη Μπουντεσλίγκα, από την Πορτογολία όπου σημειώθηκε ένα από τα ομορφότερα γκολ της χρονιάς ή από την ολοένα και πιο λαμπερή τουρκική λίγκα;

Όλα τα πρωταθλήματα, άλλο περισσότερο και άλλο λιγότερο, προσφέρουν κάθε Σαββατοκύριακο συγκινήσεις στους φιλάθλους. Είτε με το θέαμα που παρουσιάζουν, είτε με τις πολλές δυνατές ομάδες που έχουν, είτε με την συναρπαστική τους εξέλιξη, είτε με κάποιες σπουδαίες προσωπικότητες που διαθέτουν.

Δυστυχώς εδώ στην Ελλάδα δεν υπάρχει ουσιαστικός λόγος να παρακολουθεί κανείς το πρωτάθλημα. Ούτε αγωνία για το ποιος θα το πάρει υπάρχει (κι ας είμαστε μόλις στην 6η αγωνιστική), ούτε κανένας παικταράς ξεχωρίζει. Όσο για την μπάλα που βλέπουμε, δεν θυμίζει καν το ομορφότερο άθλημα στον κόσμο. Κάτι σαν ποδόσφαιρο είναι αυτό που παίζεται εδώ από τις ομάδες μας.

Όσο κυλάει η σεζόν όλο και περισσότεροι Έλληνες φίλαθλοι σταματούν να παρακολουθούν τα ματς της Σούπερ Λίγκας. Όλο και περισσότεροι προτιμούν να βλέπουν Τσέλσι, Γιούβε, Μπάρτσα και τις άλλες, ακόμη και υποδεέστερες ομάδες του εξωτερικού, παρά αυτές που υποστηρίζουν. Και είναι απολύτως λογική αυτή η αντίδραση.

Πόσες φορές να αντέξουν δηλαδή να δουν αυτήν την ΑΕΚ, αυτόν τον Παναθηναϊκό, αυτόν τον ΠΑΟΚ και αυτόν τον Άρη οι οπαδοί τους; Για πόσο καιρό ακόμη θα αντέξουν αυτόν τον άχρωμο, άοσμο και άγευστο Ολυμπιακό οι δικοί του φίλοι. Ας πάρει το πρωτάθλημα με …τριάντα νίκες. Τα …μάτια τους πονάνε σχεδόν σε κάθε παιχνίδι. Κι αν η …καλύτερη ομάδα δεν βλέπεται, σκεφτείτε τι γίνεται από κει και πέρα. Το χάος!

Superleague