Και οι υπεραθλητές έχουν ψυχή...

Από το «το 'βαλες αγόρι μου» επιστρέψαμε στο «βάλ το αγόρι μου» μόνο που αυτή τη φορά το... αγόρι μας δεν έκανε το χατίρι των 25.000 φιλάθλων που βρέθηκαν στην εξέδρα κι έτσι το όνειρο μεταφέρθηκε για την επόμενη εβδομάδα, σ' ένα do or die ματς και για τους δύο.

Ο Δημήτρης Διαμαντίδης, ύστερα από τρία 40λεπτα σε διάστημα μιας εβδομάδας, απέδειξε πως και οι υπεραθλητές έχουν ψυχή και πως είναι αδύνατον, ακόμη κι αν λέγεσαι Διαμαντίδης, να παίζεις στο ίδιο επίπεδο και να βγάζεις τα κάστανα από τη φωτιά σε κάθε περίσταση.

Ηταν πάρα πολύ φυσιολογική, για να μην πούμε ότι άργησε, η κακή εμφάνιση του αρχηγού στον τέταρτο προημιτελικό, αναλογιζόμενοι αυτά που έχει δώσει μέχρι σήμερα στα τρία πρώτα παιχνίδια.

Το απόλυτο μηδέν που μπορεί να ήταν δύο, τέσσερα ή έξι ήρθε ως φυσιολογική εξέλιξη των πραγμάτων, αν λάβουμε υπόψη μας πως ο Διαμαντίδης έχει παίξει τον περισσότερο χρόνο από κάθε άλλον παίκτη στην προημιτελική σειρά, έχει... φάει το περισσότερο ξύλο, υποχρεώνεται να κάνει παραπάνω απ' αυτά που αναλογούν στη διάρκεια του παιχνιδιού και δεν είναι εφικτό να κρυφτεί στην άμυνα για να κερδίσει ανάσες στην επίθεση.

Η διαφοροποίηση αυτού του ματς σε σχέση με τα τρία προηγούμενα είναι η διάθεση της Μπαρτσελόνα να προσαρμόσει απόλυτα την άμυνα πάνω στον Διαμαντίδη και να αναγκάσει τον αρχηγό του Παναθηναϊκού να διώξει την μπάλα από τα χέρια του.

Η άμυνα ζώνης που εφάρμοσε επί 40 λεπτά ο Τσάβι Πασκουάλ είχε ως βασικό στόχο να υποχρεώσει τον Διαμαντίδη να πασάρει το συντομότερο δυνατό, δηλαδή, να «πάρει» την μπάλα από τα χέρια του και να την στείλει σε οποιονδήποτε άλλον παίκτη του Παναθηναϊκού.

Οσο ο «Μήτσος» δεν την έχει στα χέρια του, τόσο η απειλή είναι μικρότερη για την Μπαρτσελόνα, τόσο σε εκτελεστικό όσο και σε οργανωτικό επίπεδο. Ηταν σαφής από το πρώτο λεπτό η διάθεση των Καταλανών, όσο σαφής ήταν και η δυσκολία του Διαμαντίδη να βρει διαδρόμους, αλλά κυρίως η αδυναμία του να τελειώσει φάσεις και να πάρει σουτ με αυτοπεποίθηση. Η κούραση τον «λύγισε» κι αυτό φαινόταν σε κάθε του κίνηση, με αποκορύφωμα το σουτ air ball στη διάρκεια του πρώτου ημιχρόνου.

Το πρόβλημα επί της ουσίας του Παναθηναϊκού δεν ήταν το «μηδέν» του Διαμαντίδη, αυτό άλλωστε ήταν λίγο - πολύ αναμενόμενο να συμβεί κάποια στιγμή, όπως συνέβη και στο παρελθόν στα παιχνίδια με την Χίμκι και την ΤΣΣΚΑ στο ΟΑΚΑ. Το πρόβλημα είναι η αδυναμία που έχει ο Παναθηναϊκός να καλύψει εν μέρει την κακή ημέρα του αρχηγού του.

Με τον Μπανκς σε ρόλο «κουνάω την πετσέτα» και τον Ξανθόπουλο να παίζει πεντάλεπτα για να δώσει ανάσες, ο Παναθηναϊκός στερείται λύσεων στα γκαρντ και είναι σαφώς πως έχει επιλέξει να... ζήσει και να πεθάνει με τον Διαμαντίδη.

Ενδεχομένως να είχε μια επιπλέον λύση, αν ο Καπόνο αποφάσιζε να την κοπανήσει όσο οι «πράσινοι» είχαν το δικαίωμα αντικατάστασής του στην Ευρώπη, αλλά η ουσία είναι πως με τα τωρινά δεδομένα ο Διαμαντίδης είναι το απόλυτο βαρόμετρο στην απόδοση του Παναθηναϊκού και θα έπρεπε να είναι σαν... προστατευόμενο είδος για να αντέξει όσο περισσότερο γίνεται.

Από 'κει και πέρα, ο Παναθηναϊκός λύγισε στην πίεση του «πρέπει», είχε περισσότερο άγχος απ' ό,τι περιμέναμε και το 1/15 τρίποντα μέχρι το 32' είναι ενδεικτικό. Η άμυνα ζώνης του Πασκουάλ ανάγκασε τους «πράσινους» να πάνε σε δύο προβλέψιμες επιθετικές επιλογές: Η μία ήταν ο Σχορτσανίτης που κράτησε όρθιο τον Παναθηναϊκό, πραγματοποιώντας την καλύτερή του εμφάνιση στη σειρά και η δεύτερη ήταν τα περιφερειακά σουτ που προέρχονταν από την δημιουργία του «Σόφο».

Οσο ο διεθνής σέντερ άντεχε να τα βάζει με δύο και τρεις ψηλούς, τόσο άντεχε ο Παναθηναϊκός. Οταν η μπάλα καρφωνόταν στο σίδερο από τα περιφερειακά σουτ, τόσο η Μπαρτσελόνα άνοιγε το σκορ, αποκτούσε αυτοπεποίθηση και «πάγωνε» το ΟΑΚΑ.

Ταυτόχρονα, το επιθετικό πλεονέκτημα με τον «Σόφο» στο παρκέ, μετατρέπονταν σε μειονέκτημα όσο ο Τόμιτς παρέμενε στην πεντάδα της Μπαρτσελόνα. Το 29-31 μετατράπηκε σε 38-31 με τον Κροάτη σέντερ να βάζει περισσότερα απ' όσα δεχόταν και τον Σχορτσανίτη να τρέχει κάπου μεταξύ Ναβάρο και Τόμιτς για να καλύψει την «τρύπα» που δημιουργούνταν από την ταχύτητα στην επίθεση της Μπαρτσελόνα...

Πλέον ο Παναθηναϊκός επιστρέφει στη Βαρκελώνη με την ίδια ψυχολογία που πήγε στα δύο πρώτα παιχνίδια: Του απόλυτου αουτσάιντερ. Ξέρει ότι είναι δύσκολο, αλλά δεν είναι ακατόρθωτο. Η Μπαρτσελόνα έχει να διαχειριστεί το «πρέπει», έχει πολύ μεγαλύτερη πίεση από τον Παναθηναϊκό και μέχρι τώρα δεν έχει αποδείξει την ανωτερότητά της, αν εξαιρέσουμε το τελευταίο παιχνίδι που ήταν σαφώς καλύτερη.

Αυτό που διαφοροποεί την κατάσταση και ενδεχομένως να αλλάζει τα δεδομένα είναι το γεγονός πως αυτή τη φορά οι Καταλανοί θα πάνε ξεκούραστοι σ' ένα παιχνίδι τελικό. Ο Παναθηναϊκός είχε την ευκαιρία να τους αποτελειώσει στο ΟΑΚΑ εκμεταλλευόμενος τα συνεχή παιχνίδια και την ταλαιπωρία των... νιάτων (Λόρμπεκ, Γιασικεβίτσιους, Ναβάρο). Δεν το 'κανε και τώρα θα κληθεί να το κάνει επί ίσοις όροις. Μπορεί; «Δύσκολα, αλλά μπορεί» είναι η απάντηση...

Υ.Γ.: Καταπληκτική η ατμόσφαιρα, ανεπανάληπτο αυτό που έχει κάνει ο κόσμος του Παναθηναϊκού με 55.000-60.000 κόσμο σε δύο παιχνίδια μέσα σε 48 ώρες, αλλά είναι απαράδεκτο να φεύγει κόσμος κακήν κακώς από το γήπεδο με εισιτήρια των 20 ευρώ στα χέρια (!), επειδή κάποιοι τζαμπατζήδες πρόλαβαν να καθίσουν στη θέση του, πέραν βεβαίως της δεδομένης επικινδυνότητας των κρεμασμένων από τις... σκαλωσιές και όχι μόνο.

Πηγή: Goal