Σαν την Παρασκευή, το 1994, ο Ολυμπιακός νικούσε στον «εμφύλιο» ημιτελικό του φάιναλ φορ του Τελ Αβίβ τον Παναθηναϊκό και προκρινόταν για πρώτη φορά στην ιστορία του στον τελικό του Κυπέλλου Πρωταθλητριών Ευρώπης...

...αλλά σαν χθες, στο ίδιο γήπεδο, έψαχνε την παρακείμενη του Παναγίου Τάφου τρύπα για να κρυφτεί από την απογοήτευσή του για τον χαμένο τελικό από την Μπανταλόνα!

Σαν αύριο, όμως, το 1997, βάραγε σαν χταπόδι την Μπαρτσελόνα και απολάμβανε τον απόλυτο ρωμαϊκό θρίαμβό του, τον οποίο επανέλαβε πέρυσι, όταν ξεμαρμάρωσε και ανακηρύχθηκε αυτοκράτωρ του Βυζαντίου!

Δεδομένου ότι ο αθλητισμός είναι ένα γαϊτανάκι (διαφορετικών) εικόνων και συναισθημάτων, προφανώς όλες αυτές οι εναλλαγές αποτελούν το αλατοπίπερό του...

Απλώς, την Παρασκευή το βράδυ στο «Αμπντί Ιπεκτσί», ο Τούρκος μάγειρας δεν έκλεισε το στόμιο της πιπεριέρας και το μπαχαρικό χύθηκε σπάταλο στο πιάτο του Ολυμπιακού και τον έκανε να πάθει κωλοπιλάλα!

Παρεμπιπτόντως, πιπεριέρα (εκ του αγγλικού όρου pepper-box) αποκαλείται αλληγορικά το παλιό ρεβόλβερ, με το οποίο δολοφονήθηκε ο πρόεδρος των ΗΠΑ Αβραάμ Λίνκολν, οπότε είναι προφανές ότι, one way or another, το πράγμα είναι επικίνδυνο, ενίοτε δε και θανατηφόρο!

Το εννοώ αυτό, διότι με την Αναντολού Εφές να έχει ισοφαρίσει τη σειρά από 2-0 σε 2-2 και με τον Ολυμπιακό να πετάει στα σκουπίδια τα πρώτα δυο match ball που είχε στη διάθεσή του, οι πρωταθλητές Ευρώπης θα νιώθουν μέχρι το βράδυ της ερχόμενης Παρασκευής τι ακριβώς σημαίνει «do or die»!

Θα ξεχαστούν λιγάκι απόψε με τον αγώνα πρωταθλήματος κόντρα στον Πανελευσιανικό, ο οποίος πάντως προσφέρεται για την απαραίτητη προσομοίωση, εν όψει του πέμπτου (προημι)τελικού με τους Τούρκους...

Σοβαρολογώ, διότι όταν ο Νίκος Λιακόπουλος θα αρχίσει τις σταυρωτές ντρίμπλες, στις οποίες είναι μάστορας, η άμυνα του Ολυμπιακού μπορεί να φαντάζεται ότι έχει μπροστά της τον σεσημασμένο για το βιρτουόζικο παιχνίδι του Τζόρνταν Φάρμαρ...

...ενώ ο Σπύρος Μαγκουνής μπορεί να υποδυθεί τον Σαβάνοβιτς και ο Καλίστους Εζιούκου να παίξει τον ρόλο του Ερντέν!

Ναι, το ξέρω ότι άφησα έξω από αυτή τη... fictional αναπαράσταση τον Τζαμόν Λούκας, αλλά δικαιολογούμαι, διότι εν πρώτοις τον άφησε έξω από το αμυντικό σκόπευτρο, ειδικώς στην τελευταία φάση του τέταρτου αγώνα, ο Ολυμπιακός!

Η ακροτελεύτια φάση στο θρίλερ της Παρασκευής ανήκει σε εκείνη την κατηγορία των περιπτώσεων που λες ότι «δεν τελειώνει η συναυλία εάν δεν βγει να τραγουδήσει η χοντρή»...

...ο μεθερμηνευόμενον στα μπασκετικά, δεν τελειώνει η συναυλία εάν δεν καρφώσει η αριστερή!

Το γράφω αυτό διότι ο ζερβοκουτάλας Λούκας άρπαξε τη νίκη από τον Ολυμπιακό με ένα φόλοου με το αριστερό χέρι, που έμοιαζε με καρφί στο βόλεϊ...

Σε αντίθεση με τα καρφιά του Παμβοχαϊκού στον τέταρτο τελικό του πρωταθλήματος βόλεϊ, ο μπασκετικός Ολυμπιακός στάθηκε ανήμπορος να αντιδράσει, άλλωστε από την αρχή του αγώνα η υποδοχή του ήταν για κλάματα!

Πλάκα πλάκα, στη μοιραία τελευταία φάση ο Ολυμπιακός έπεσε στην κέντα, διότι το φόλοου του Λούκας προήλθε από το 21ο επιθετικό ριμπάουντ των Τούρκων, που όντως πέτυχαν black jack!

Για την ευθύνη της αβελτηρίας που κόστισε στον Ολυμπιακό την ήττα και την παράταση στην αγωνία ερίζουν πολλοί: ο Πρίντεζης που ανέλαβε την ευθύνη επειδή δεν πήρε το ριμπάουντ μετά την (προτεραία) χαμένη βολή του Φάρμαρ, ο Σλούκας που, αντί να 'χει τον νου του στον Λούκας, κοίταζε την μπάλα και δεν πρόλαβε να κάνει το απαραίτητο box out, η κακιά η ώρα και πάει λέγοντας...

Πάει λέγοντας και πάει καίγοντας το προτελευταίο χαρτί της πρόκρισης, το οποίο ωστόσο μένει στα χέρια του, διότι γι' αυτό, διάβολε, σκοτωνόταν επί 24 βραδιές: για το πλεονέκτημα έδρας!

Ως εκ τούτου, φαντάζομαι ότι την Παρασκευή, την ώρα των χειραψιών, ο Σπανούλης θα πει στο αυτί του Λούκας το συνηθισμένο σε τέτοιες περιπτώσεις «Not in our house», αλλά εδώ πλέον δεν αρκούν τα λόγια, αλλά επιβάλλονται οι πράξεις...

Α, για να μην το ξεχάσω: στο debate που άνοιξε για το εάν ο Μπαρτζώκας έπραξε ορθώς ή υπέπεσε σε ολίσθημα με την υπόθεση του Σπανούλη, η ταπεινότης μου τον δικαιολογεί απολύτως...

Αυτός πάντοτε ξέρει καλύτερα από τον κάθε παίκτη και κυρίως από τον κάθε δοκησίσοφο προπονητή της εξέδρας και του καναπέ: προφανώς η κατάληξη του ματς δεν τον δικαίωσε, αλλά αυτή είναι η μοίρα των προπονητών...

...και στο κάτω κάτω, ποιος βάζει στοίχημα ότι με τον Σπανούλη μέσα στα τελευταία (επτά ή έστω δύο) λεπτά ο Ολυμπιακός θα απέφευγε την ήττα;

Με υποθέσεις εργασίας, βεβαίως, δεν γράφεται η Ιστορία και στο κάτω κάτω (για να μην παρεκκλίνω και από το πνεύμα του προλόγου) το τωρινό κάζο του μοιάζει σε πολλά σημεία με το μοιραίο πατατράκ που έπαθε από το δεξί χέρι του Κόρνι Τόμπσον κι από το αριστερό του Ζάρκο Πάσπαλι, σαν χθες πριν από 18 χρόνια...

Πηγή: Goal

Μπάσκετ SPORTS Ολυμπιακός