Καραμέλες για τον πόνο του άλλου...

Υπήρξαν τίτλοι προπολεμικοί, μεταπολεμικοί, από ίδρυσης εθνικής κατηγορίας, οι "μετά-Χουντικοί" του αείμνηστου Νίκου Γουλανδρή, τα αρχικά "επαγγελματικά" πρωταθλήματα του Νταϊφά, τα πρώτα του Σωκράτη Κόκκαλη μετά από τη δεκαετία της "φαγούρας", η απόλυτη κυριαρχία, το "σημαδιακό", 40ο , του Βαγγέλη Μαρινάκη και, έχει ο Θεός…

Ο Σάββας Θεοδωρίδης με το χαμόγελο μέχρι τα αφτιά, πανηγύρισε κι αυτό το πρωτάθλημα όπως τα προηγούμενα, τόσο σαν παίκτης όσο και σαν εξέχον στέλεχος του Ρέντη και των αποδυτηρίων, παρότι αν έφτιαχνε από μια μινιατούρα των τροπαίων που έχει γευθεί, θα έπρεπε να …μεγαλώσει τα τετραγωνικά του σπιτιού του ώστε να βολέψει την αποτύπωση της "ερυθρόλευκης" δόξας!

Ποιο να πρώτο-διάλεγε ο αντιπρόεδρος του Ολυμπιακού ως το καλύτερο; Το "γενεαλογικό δέντρο". Όλοι οι τίτλοι και οι 40, είναι "παιδιά του".

Η οικογένεια του Ολυμπιακού πανηγυρίζει με τον ίδιο τρόπο, με την ίδια λαχτάρα – κι ας της έχουν γίνει συνήθεια οι ανοιξιάτικες γιορτές του Μάη και του Απρίλη – και το φετινό ιστορικό, ιδιαίτερης σημασίας πρωτάθλημα.

Ο πρόεδρος του - πρώτος οπαδός αυτής της ομάδας, γεννημένος στη …σέντρα του Καραϊσκάκη - η διοίκηση, τεχνική ηγεσία και ποδοσφαιριστές, η "ερυθρόλευκη λαοθάλασσα", ούτε… κουράζεται, ούτε …βαριέται και, φυσικά, δεν χαρίζεται και δεν χαρίζει σε κανέναν τέτοιες μοναδικές στιγμές ευφορίας και υπερηφάνειας.

Παρά τη λυσσαλέα επιχείρηση απαξίωσης αυτού του πρωταθλήματος και της Λίγκας, εξαθλίωσης και εκμηδένισης του ελληνικού ποδοσφαίρου, από τα γνωστά μαινόμενα κέντρα πολεμίων του Ολυμπιακού – από αυτές τις αλεπούδες που …και να πηδήξουν δεν τα φτάνουν, άρα τα κάνουν κρεμαστάρια – ο 40ος τίτλος εξακολουθεί να λάμπει.

Ο Θρύλος του Μαρινάκη και …το χάος

Ολυμπιακός δεν στέφθηκε πρωταθλητής εύκολα. Έκανε την κατάκτηση να φανεί (και να ολοκληρωθεί) αρκετά εύκολη, η δική του ανωτερότητα, η απόστασή του έναντι των "λίγων", των "ελάχιστων" άλλων. Κάτι για το οποίο δεν …ευθύνεται φυσικά ο Ολυμπιακός. Εκτός και αν …δεν πρέπει να υπάρχει ο Μαρινάκης στον Πειραιά και το …χάος των υπολοίπων απέναντι (τον Σαββίδη θα τον "μετρήσω", είπαμε, με το πλήρωμα του χρόνου, έχοντας ρίξει χρήμα στο ποδόσφαιρο και αναβαθμίζοντας επί της ουσίας τον ΠΑΟΚ).

Αυτό το νέο δυσάρεστο δεδομένο που ζήσαμε φέτος, με καταρρακωμένο τον Παναθηναϊκό, διαλυμένη (και υποβιβασμένη εν τέλει) την ΑΕΚ, μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας τον Άρη. Αυτή τη νέα κατάσταση, που πρώτος ο Ολυμπιακός δεν την επιθυμεί κι ούτε βέβαια ο ιδιοκτήτης του, ο οποίος επενδύοντας στο ποδόσφαιρο επιθυμεί τον ανταγωνισμό και τις πολλαπλές θετικές συνέπειές του. Κυρίως με το βλέμμα στο Champions League…

Κι εδώ ακριβώς έγκειται η πρωτόγνωρη δυσκολία για τον Ολυμπιακό στην πορεία υλοποίησης του στόχου του "40": Ότι δεν είχε αντίπαλο. Και έπρεπε να συναγωνίζεται τον …εαυτό του, να νικά αμφισβητίες πίσω από τη …σκιά του. Από το καλύτερο, δικό του πρόσωπο στον καθρέφτη!

Να παίζει, εν ολίγοις, ένα σκληρό όσο και άχαρο …squash! Εφευρίσκοντας συνεχώς βελτιωμένα κίνητρα και στόχους, αντικαθιστώντας τους κώνους της προπόνησης με "πραγματικά πυρά".

Κι έχοντας και μονίμως στην άλλη όχθη, τους γνωστούς και μη εξαιρετέους, "άλλους", να …τιτιβίζουν, παίζοντας με …φαντάσματα και πιπιλίζοντας λιωμένες καραμέλες. Για τον πόνο το δικό τους. "Όχι του άλλου", που λέει το διαφημιστικό σλόγκαν…