Θέλετε να κάνουμε ένα κοντράστ συναισθημάτων; Θυμάστε τι έγινε τον Ιούνιο του 2011; Τότε που τα αδέρφια Αγγελόπουλοι γνωστοποιούσαν την αποχώρηση τους από την ΚΑΕ με αποτέλεσμα να σκορπιστεί ο πανικός στις τάξεις των οπαδών του Ολυμπιακού; ΚΑΝΕΙΣ απ' όλους όσους μαζεύτηκαν έξω από το ΣΕΦ για το συλλαλητήριο υπέρ των προέδρων φωνάζοντας «για πάντα στο λιμάνι Αγγελόπουλοι» δεν πίστευε τα όσα θα επακολουθούσαν.

Οι πρόεδροι όχι μόνο παρέμειναν, όχι μόνο συνέχισαν να δίνουν και την ψυχή τους για την ομάδα, αλλά με ΣΩΣΤΕΣ κινήσεις σε ΟΛΑ τα επίπεδα «έχτισαν» έναν Ολυμπιακό από την αρχή. Με υπομονή και επιμονή, πήγαν κόντρα στα παχυλά μπάτζετ, κράτησαν χαμηλούς τόνους, έδειξαν εμπιστοσύνη στους νέους παίκτες, έδωσαν το χρίσμα του αρχηγού και ηγέτη στον Βασίλη Σπανούλη και... ιδού τα αποτελέσματα.

Δύο (περίπου) χρόνια μετά, ο Ολυμπιακός είναι πρωταθλητής Ελλάδας και Ευρώπης, ενώ φέτος του δίνεται η ευκαιρία να υπερασπιστεί το στέμμα που κατέκτησε πριν από έναν χρόνο στη Κωνσταντινούπολη παίρνοντας μέρος στο δεύτερο συνεχόμενο φάιναλ φορ και στο τέταρτο τα πέντε τελευταία χρόνια. Πώς λοιπόν να μην έχουν δικαιωθεί για τα όσα έκαναν και συνεχίζουν να κάνουν; Μπορεί να μην είναι εκείνοι που παίζουν μπάσκετ, μπορεί να μην είναι εκείνοι που θα κάτσουν στον πάγκο για να κοουτσάρουν, αλλά από εκείνους ξεκινούν τα πάντα.

Αν δεν υπήρχαν οι Αγγελόπουλοι για να δείξουν αυτήν την αγάπη και αυτήν την αφοσίωση στην ομάδα, κανείς δεν ξέρει που θα βρίσκονταν ο Ολυμπιακός σήμερα. Κατά 99% δεν θα υπήρχε Σπανούλης στο ρόστερ. Ούτε Παπανικολάου, ούτε Πρίντεζης, ούτε κανείς. Γι' αυτό και λέω. Καλός, χρυσός και απαραίτητος ο Σπανούλης, μόνο που βάζει ένα... λιθαράκι στην ομάδα. Τον μεγάλο και ασήκωτο βράχο, τον βάζουν οι Αγγελόπουλοι.

Η σταθερότητα και η σιγουριά που προσφέρουν με την παρουσία τους, ο τρόπος με τον οποίο λειτουργούν, η υγιής τρέλα που έχουν αδιαφορώντας για το αν θα βγουν (οικονομικώς) κερδισμένοι από το μπάσκετ είναι πράγματα που μπορεί να προσφέρει μια διοίκηση που πραγματικά αγαπάει και σέβεται την ομάδα. Από την... πριμαντόνα της, μέχρι και τον τελευταίο υπάλληλο.

Σε αρκετές συνομιλίες που έχει τύχει να κάνω με τους παίκτες της ομάδας (λόγω του ρεπορτάζ για την εφημερίδα Εθνος) η μοναδική λέξη που βγαίνει από τα χείλη ΟΛΩΝ είναι αυτή της «οικογένειας». Είτε συνομιλήσω με Έλληνα, είτε με ξένο. Και για να είναι μια οικογένεια αγαπημένη πρέπει να έχει τις βάσεις από τους γονείς. Όπου... γονείς, στη προκειμένη περίπτωση συμπληρώστε τα ονόματα των προέδρων.

Εξαιρετική εντύπωση μου έκανε και η τοποθέτησή τους όσον αφορά τον προπονητή. Αν και έχει αμφισβητηθεί όσο κανείς άλλος (λόγω του ότι έμπαινε στην άδικη σύγκριση με τον Ντούσαν Ίβκοβιτς), αν και έχει κάνει τα –αναμφισβήτητα- λάθη του (στα οποία αναφερθήκαμε αρκετές φορές), εκείνοι έβαλαν ασπίδα προστασίας μετά τη πρόκριση στο Λονδίνο εξηγώντας ότι «είμαστε περήφανοι για την ομάδα και τον κόουτς Μπαρτζώκα ο οποίος έκανε εννέα νίκες μακριά από το ΣΕΦ με αποτέλεσμα να μας χειροκροτήσουν σε όλη την Ευρώπη, ακόμα και οι αντίπαλοι». Ε, όσο τεχνική ανάλυση κι αν ήθελα να κάνω για το 5ο ματς της σειράς με την Εφές, αυτές οι δηλώσεις «απαντούν» στα πάντα.

Τώρα θα μου πείτε η παρουσία των προέδρων είναι και αρκετή για την επιτυχία μιας ομάδας; Φυσικά και όχι. Είπαμε. Είναι οι «βράχοι» της προσπάθειας. Όλοι οι υπόλοιποι βάζουν από ένα λιθαράκι προκειμένου να έρθει και η επιτυχία. Αναμφισβήτητα ο Βασίλης Σπανούλης είναι ο ηγέτης, η αρχή και το τέλος ΑΥΤΗΣ της ομάδας και βάλθηκε να το αποδείξει με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Αν και προέρχονταν από μια σειρά μέτριων (έως και κακών) εμφανίσεων, εκεί που η μπάλα «έκαιγε», εκεί που έπρεπε να βγει μπροστά και να πάρει την ομάδα στις πλάτες του, το έκανε! Άλλωστε από το ίδιο βήμα σας είχα πει ότι ήταν ΑΔΥΝΑΤΟΝ να παραμείνει σε ρηχά επίπεδα στα ματς της σειράς με την Εφές και ότι στο κρίσιμο σημείο θα πάρει την κατάσταση στα χέρια του! Όπως και έκανε. Όπως και –κατά πάσα πιθανότητα- θα ξανακάνει.

Κατά την ταπεινή μου άποψη ο Ολυμπιακός είναι ΑΠΟΛΥΤΩΣ πετυχημένος στην Ευρωλίγκα τη φετινή σεζόν. Και δεν το λέω επειδή ακούστηκε από τα χείλη των περισσότερων παικτών, αλλά γιατί –πολύ απλά- ΕΤΣΙ είναι. Όταν ακούτε την «κλισέ» έκφραση ότι «το δύσκολο δεν είναι να ανέβεις στην κορυφή, αλλά να παραμείνεις εκεί» ισχύει στο 100%. Ίδιο είναι να μην σε περιμένουν οι αντίπαλοι και ίδιο να σε μελετάνε κάθε μέρα, από το πρωί μέχρι το βράδυ, 24 ώρες το 24ωρο; Ρητορικό το ερώτημα. Πόσω μάλλον σε μια σεζόν όπου το σύστημα έχει αλλάξει και οι ομάδες δίνουν διπλάσια ματς στο ΤΟΡ-16 απ' ότι τα προηγούμενα χρόνια. Απλά το αναφέρω για να μην το ξεχνάμε...

Με εξαίρεση τη διαστημική Μακάμπι των Γιασικεβίτσιους, Πάρκερ, Μπαστόν, Βούιτσιτς δεν θυμάμαι άλλη ομάδα τα τελευταία χρόνια να παράγει το ίδιο καλό μπάσκετ κάθε χρόνο και με την ίδια σταθερότητα και αποτελεσματικότητα ώστε να βρεθεί δύο συνεχόμενες φορές στην κορυφή... Η Γιουγκοπλάστικα (επειδή μπορεί να το αναφέρετε) εκτός του ότι έπαιζε σε τελείως διαφορετικές εποχές όπου το μπάσκετ δεν θύμιζε ούτε στο ελάχιστο το «σήμερα», βρίσκονταν και σε άλλο επίπεδο!

Το καλό για τον Ολυμπιακό είναι ότι θα ταξιδέψει στο Λονδίνο όπως ακριβώς θέλει. Ως αουτσάιντερ! Κι ας είναι ο πρωταθλητής Ευρώπης. Μην ξεχνάτε ότι το rotation στην ομάδα αφορούσε λίγους παίκτες μετά και τους τραυματισμούς των Μάντζαρη, Μαυροειδή και την άστοχη επιλογή του Πέρκινς, αφού από τους 12 παίκτες μόνο οι 8-9 είχαν (και εξακολουθούν να έχουν) ενεργό ρόλο μέσα στην ομάδα. Οι υπόλοιπες τρεις ομάδες που θα βρεθούν στο Λονδίνο διαθέτουν πιο ποιοτικό και πιο γεμάτο ρόστερ σε σχέση με αυτό του Ολυμπιακού.

Όμως είπαμε. Θα είναι από τις λίγες φορές φέτος που οι «ερυθρόλευκοι» θα παίξουν ως αουτσάιντερ και όχι ως φαβορί. Και... θυμηθείτε τι συνέβη πέρυσι όταν είχαν βρεθεί στην ανάλογη θέση. Δεν χωρεί αμφιβολία ότι η ΤΣΣΚΑ Μόσχας (εκτός του ότι θα διψάει για... εκδίκηση για τον περσινό χαμένο τελικό) έχει ΟΛΕΣ τις πιθανότητες με το μέρος της. Όπως σας έχω γράψει στο παρελθόν και πριν από την έναρξη των πλέι οφς, η ΤΣΣΚΑ είναι η μοναδική ομάδα που ΔΕΝ ταιριάζει στον Ολυμπιακό. Για έναν και απλό λόγο.

Έχει δημιουργία στην περιφέρεια και παίζει πολύ στο low post, χρησιμοποιώντας περισσότερο τα pick `n roll με κύριο εκφραστή τον (εξαιρετικό φέτος) Σάσα Κάουν. Σημείο που αποτελεί την αχίλλειο πτέρνα του Ολυμπιακού, ήτοι την αναχαίτιση των pick 'n roll και την άμυνα στο low post. Αν μέσα σε όλα αυτά συμπεριλάβετε την ποιότητα σε όλες τις θέσεις (Τεόντοσιτς, Ουίμς, Κρστιτς, Χριάπα) καταλαβαίνετε ότι το έργο του Ολυμπιακού θα είναι πολύ δύσκολο.

ΑΝ κάναμε λόγο για μια σειρά αγώνων όπου τον πρώτο (και τελευταίο) λόγο έχει η καλύτερη –σε βάθος χρόνου- ομάδα, δεν θα έδινα ΚΑΜΙΑ τύχη στον Ολυμπιακό. Όπως αποδείχθηκε και στη σειρά με την Εφές, όπου οι «ερυθρόλευκοι» ήταν καλύτεροι, ήξεραν πώς να αντιμετωπίσουν κάποιες καταστάσεις με αποτέλεσμα να πάρουν τη πρόκριση. Όμως σε ένα ματς –όπως θα είναι ο ημιτελικός ή και ο τελικός- ΟΛΑ είναι ανοικτά και τα πάντα μπορούν να συμβούν.

Όπως έδειξε ο Ολυμπιακός η φανέλα είναι βαριά. Οι παίκτες παίζουν με ψυχή και καρδιά και σε τέτοια ματς πρώτα θα παίξουν μπάσκετ αυτοί που το θέλουν περισσότερο και θα δώσουν και την ψυχή τους στο παρκέ για να το πάρουν (σ.σ. όσο... πατριωτικό κι αν ακούγεται) και μετά θα παίξει μπάσκετ η τακτική. Αρκεί και η διαιτησία να είναι 50-50, γιατί άυτά που έγιναν στη Βιτόρια ΔΕΝ υπάρχουν. Ήθελαν να περάσουν μήνυμα ενόψει φάιναλ φορ; Θα δείξει!

Θεωρώ επίσης ότι ο νικητής από το ζευγάρι Ολυμπιακού-ΤΣΣΚΑ Μοσχας θα έχει και τις περισσότερες για την κατάκτηση του τροπαίου. Είτε παίξει με τη Μπαρτσελόνα, είτε με τη Ρεάλ αφού οι Ισπανοί θα έχουν «αδειάσει» στον μεταξύ τους «εμφύλιο» από τον άλλον ημιτελικό!

Μέχρι τότε έχουμε (λίγο ακόμα) καιρό να τα πούμε...

Πηγή: Sentragoal.gr

Μπάσκετ SPORTS Ολυμπιακός