Η ομιλία είναι γραπτή, νονπεϊπεράτη και σε όλους όμοια ή σχεδόν όμοια αφού το μόνο σημείο που είναι διαφορετικό είναι μια αναφορά ότι στο τέλος ζήτησε από όποιον παίκτη θέλει να πει κάτι ή να φύγει να το κάνει εκείνη τη στιγμή. Ως συνήθως, σε τέτοιες αναφορές κανένας δεν το έκανε, οπότε δεν έχει και σημασία. Επί της ουσίας λοιπόν.

 

Το σημείο που με εντυπωσίασε είναι ότι δύο φορές ο Μαρινάκης αναφέρθηκε σε κλίκες. Είναι σημαντικό γιατί οι δύο φορές δίνουν βάρος στο γεγονός που πολύ σπάνια αναφέρεται από ιδιοκτήτες ομάδων, άρα πρέπει να είναι σημαντικό πρόβλημα και ιδιαίτερα παραδοσιακό.

Στις δύο τελευταίες δεκαετίες υπήρξαν «Το κόμμα του φραπέ» στον Ολυμπιακό, η «Greek Mafia» στον Παναθηναϊκό, τα «Περήφανα Γηρατειά» στον ΠΑΟΚ του Σάντος, αλλά τίποτε ανάλογο με το '60 όταν στον Παναθηναϊκό κουμάντα έκανε ο Δομάζος. Επίσης στον Ολυμπιακό δεν μπόρεσα να ξεχωρίσω κλίκες στο παιχνίδι. Δεν μπόρεσα να δω παίκτη να έχει την μπάλα και να την πασάρει στον φίλο του, ενώ άλλος ήταν σε καλύτερη θέση. Το πρόβλημα μοιάζει να είναι περισσότερο οι μουρμούρες και λιγότερο οι κινήσεις στο παιχνίδι, οι κλίκες είναι χωρισμένες εθνικά και γλωσσικά και η αναφορά στον Μίτσελ δεν ήταν φυσικά συμπτωματική. Το νόημα ήταν να πάει το μήνυμα ότι όσο και να μουρμουράνε δεν πρόκειται να φάνε τον Ισπανό, αλλά ο Μαρινάκης δεν θα μασήσει από το να -όχι κυριολεκτικά- φάει κάνα δύο leaders ώστε να πάει το μήνυμα. Θα το κάνει; Η αίσθησή μου είναι ότι όλο και κάποιον θα χρειαστεί να πουλήσει ώστε οι υπόλοιποι να μην πιστέψουνε ότι είναι μόνο λόγια.

Αντίθετα, στην ΑΕΚ οι παίκτες μπορούν να νιώθουν ασφαλείς ότι κανένας δεν θα τους φάει, αφού κανένας δεν υπάρχει. Με τον Δημητρέλο να προχωράει μόνο τους διακανονισμούς με το 44, κάθε παίκτης μένει ελεύθερος είτε λόγω ρήτρας στο συμβόλαιό του ότι αποδεσμεύεται αν η ΑΕΚ πέσει, είτε μπορεί να μείνει με προσφυγή. Επειδή δεν σηκώνει πια να πει ο Δημητρέλος ότι από Δευτέρα έρχεται ο Βιντιάδης με τον Χάρις και τους Κινέζους, η ΑΕΚ εύκολα γίνεται σούπερ μάρκετ παικτών για όλα τα γούστα και βαλάντια. Και παρά τον υποβιβασμό υπάρχουν παίκτες. Ο Μητρόπουλος ανήκει στον Παναιτωλικό, αλλά ο Πετρόπουλος, ο Κορδέρο  είναι παίκτες που παίζουν στις μισές και βάλε από τις ομάδες της πρώτης κατηγορίας. Ακόμα πιο ελκυστικοί είναι ο Φούντας κι ο Μπουγαΐδης ενώ ο Κατίδης υποθέτω ότι περνάει στην κατοχή του Φωτίου. Ανήθικο, θα πει κανείς, να εκμεταλλεύεται μια ομάδα την ανέχεια μιας άλλης, αλλά σε τέτοια πράγματα δεν έχει ηθική. Ακόμα και η ΑΕΚ είχε επωφεληθεί της χρεοκοπίας της Τορίνο και είχε κρατήσει τζάμπα τον Σορεντίνο.

Η χρεοκοπία στις ομάδες δεν είναι οριστική καταστροφή. Ενα x-treme παράδειγμα είναι η Μπορούσια Ντόρτμουντ που πριν από οκτώ χρόνια ήταν χρεοκοπημένη, χρειάστηκε να δανειστεί λεφτά μέχρι και από την Μπάγερν, πέρυσι είχε συμπαθητική ομάδα στο Τσάμπιονς Λιγκ κι εφέτος το διεκδικεί. Αλλα βέβαια τα μέτρα στο γερμανικό ποδόσφαιρο. Στην ΑΕΚ όμως δεν μιλάμε για διεκδίκηση του Τσάμπιονς Λιγκ, αλλά για μια αξιοπρεπή ομάδα που θα διεκδικεί έξοδο στην Ευρώπη σε οκτώ χρόνια. Αυτό δηλαδή που προσπάθησε να κάνει η αρχική ομάδα του Ντέμη, πριν ο τελευταίος χαλάσει στο σχέδιο στην ελπίδα ότι θα κατακτήσει το πρωτάθλημα στον δεύτερο χρόνο.

Μύρισε Μεγάλη Εβδομάδα

Σαν τη Μεγάλη Εβδομάδα είναι αυτή η ιστορία με τον Μελισσανίδη. Ξέρεις από την αρχή ότι πρώτα οι τελώνες και οι φαρισαίοι θα στραβώσουνε με τον Χριστό και θα βάλουνε φιτιλιές στον Πιλάτο. Μετά ο Χριστός με τους μαθητές του, που ήταν κάτι σαν τους supporters, θα πάνε στο βουνό και μετά για φαΐ. Μετά θα συλλάβουν τον Χριστό, ο Πιλάτος θα πλύνει τα χέρια του, μετά θα γίνει το «Χριστός ή Βαραββάς» και μετά θα σταυρώσουν τον Χριστό. Κι εδώ σταματάνε οι ομοιότητες με την ΑΕΚ, αφού δεν έχει ούτε αυτοκτονία του αμέτοχου Ιούδα, ούτε Αναστάσεις στη Νέα Φιλαδέλφεια με τον Ερτσο. Οπως κάθε χρόνο ξέρουμε λοιπόν ότι οι οργανωμένοι θα συναντηθούν με τον Μελισσανίδη, ο Μελισσανίδης δεν θα έχει αντίρρηση να ασχοληθεί, φτάνει όμως να μετέχουν και οι παλιοί μέτοχοι, μετά θα κυκλοφορήσει η πληροφορία ότι μέσα θα είναι και ο Ντέμης, εδώ πέφτει η πρόωρη ανάσταση, μετά ο Ντέμης λέει να προχωρήσουν κι αυτός δεν χάνεται και η εβδομάδα κλείνει με όλους να συμφωνούν ότι τα λεφτά πρέπει να βάλει ο Πόλυς Χατζηιωάννου. Και γιατί δεν το απλοποιούν; Να ρωτήσουν δηλαδή απευθείας τον Χατζηιωάννου αν βάζει λεφτά; Γιατί όπως και με τη Μεγάλη Εβδομάδα, το θέμα δεν είναι το τέλος, αλλά η ιεροτελεστία.

Μια που ήρθε το θέμα στη θρησκεία, μου άρεσε το απόφθεγμα που διάβασα στο twitter στο προφίλ του Ippokosmos: «Ισχυρίζομαι ότι μία εκκλησία με αλεξικέραυνο στη στέγη δηλώνει έλλειψη πίστης. Doug McLeod, 1946-, Αμερικανός μπλουζίστας». Ακριβώς. Βέβαια υπάρχουν πιστοί που δεν είναι γατάκια και εμπιστεύονται στην κρίση του Υψίστου. Οπως ένα ζευγάρι από τη Φιλαδέλφεια το οποίο ανήκει στην First Century Gospel Church, που πιστεύει ότι είναι αμαρτία να εμπιστεύεσαι την υγεία σου στα χέρια των γιατρών. Γι' αυτό όταν ο γιος τους είχε διάρροια και αναπνευστικά προβλήματα προσπάθησαν να τα γιατρέψουν με την προσευχή, αλλά οι προσευχές δεν ήταν ειλικρινείς ή ο Κύριος είχε άλλα σχέδια και ο μικρός τα τίναξε. Ηταν η δεύτερη φορά που η θεραπεία μέσω προσευχής δεν είχε πιάσει, αφού πριν από 10 χρόνια και άλλος γιος της οικογένειας είχε πάθει πνευμονία, δεν κάλεσαν γιατρό και πέθανε με αποτέλεσμα να φάνε 10 χρόνια με αναστολή. Αντίθετα, στην ορθοδοξία είμαστε λογικοί. Οταν ο μακαριστός Χριστόδουλος είχε αρρωστήσει, σηκώθηκε και πήγε για θεραπεία στην Αμερική.

Πηγή: SpοrtDay

Μπάσκετ SPORTS Ολυμπιακός