ΔΕΝ μπορείς να διαφωνήσεις με την εκτίμηση του Βαγγέλη ότι ο Ολυμπιακός έχει κάνει όλα κι όλα έξι καλά παιχνίδια στη σεζόν. Μετρημένα. Τρία στο πρωτάθλημα και τρία στην Ευρώπη. Αυτά ακριβώς που γράφει δηλαδή εδώ και κάτι μήνες η ταπεινότητά μου: Οποιος θυμηθεί δύο καλά εκτός έδρας παιχνίδια του Ολυμπιακού στο πρωτάθλημα, κερδίζει χρυσούν ωρολόγιον.

Φυματικές ήταν όλες οι νίκες. Και με την ψυχή στο στόμα. Και με πολλά δικαιώματα μάλιστα. Στη Λιβαδειά βρίζανε τον Βοσκάκη για την καθυστέρηση. Σε Νέα Σμύρνη και Τρίπολη βρίζανε τον Σπάθα. Στο «Βικελίδης» με το που κάνει ο Αρης το ένα-μηδέν στην επόμενη φάση ο Αρετόπουλος δίνει πέναλτι. Ητανε δεν ήτανε, το έδωσε. Ακόμα και με την πεθαμένη την ΑΕΚ για να φτάσει ο Ολυμπιακός σ' αυτό το 4-0 έπρεπε να μη δώσει ο Σιδηρόπουλος το πέναλτι που έκανε ο Χολέμπας και ν' αφήσει την ΑΕΚ με δέκα παίκτες.

Ενα καλό ματς έκανε ο Ολυμπιακός στην Τούμπα κι αυτό μάλιστα δεν το κέρδισε αφού έμεινε στο μηδέν-μηδέν. Εκτός αν θεωρηθεί ότι σκότωσε τα δύο θηρία της Κρήτης, ρίχνοντας από τέσσερα γκολ σε ΟΦΗ και Πλατανιά. Για το Καραϊσκάκη δεν το συζητάμε. Με μισή ομάδα κατεβαίνανε οι αντίπαλοι. Θεωρώντας ότι το ματς είναι έτσι ή αλλιώς χαμένο, βάζανε τους ποδοσφαιριστές τους να εκτίσουν τις ποινές από κάρτες. Με μείον πέντε είχε κατέβει και ο Ατρόμητος όταν έκανε με το 3-2 κηδεία και μνημόσυνο μαζί.

Αυτή είναι η μία κουβέντα. Η εύκολη. Ας πάμε όμως και στη δύσκολη: Αν λοιπόν φταίει η κακή νοοτροπία και συμπεριφορά των ποδοσφαιριστών, τότε γιατί απολύθηκε ο Ζαρντίμ; Γιατί τον σφουγγαρίσανε τον άνθρωπο, όντας μάλιστα και αήττητος; Και αν έφταιγε τελικά ο Πορτογάλος, τότε γιατί με τον Μίτσελ η ομάδα έγινε ακόμα χειρότερη; Μήπως επειδή οι ποδοσφαιριστές είναι υπερτιμημένοι; Πόσο καλό ποδόσφαιρο, δηλαδή, μπορεί να παίξει μια ομάδα με τριάδα στα χαφ Φέισα, Μανιάτη και Γκρέκο; Πόσο αξιόπιστη μπορεί να είναι η αμυντική τετράδα με Παπάζογλου δεξιά, τον Χολέμπας αριστερά, τον Μανωλά που έχει την γκέλα στο πετσί του και τον ανέτοιμο Αβραάμ;

Τα έγραφα και τις προάλλες με αφορμή τον Φετφατζίδη και τον Βλαχοδήμο. Πριν ακόμα παίξουνε στον Ολυμπιακό, τον έναν τον έχουνε βαφτίσει Μέσι και τον άλλον Ρονάλντο. Ψάχνεις να βρεις τους ποδοσφαιριστές που ξεχώρισαν και διακρίθηκαν στη σεζόν, ξεκινάς με τον Αμπντούν και στη συνέχεια ζορίζεσαι. Από κει πέρα έχεις να θυμηθείς τα γκολ του Τζιμπούρ και του Μήτρογλου και κάποιες πάσες του Ιμπαγάσα. Σαν ομάδα ο Ολυμπιακός είναι στις αναζητήσεις του Ερυθρού Σταυρού. Δεν υπάρχει πουθενά. Είναι θέμα όμως κακής νοοτροπίας και διάθεσης ή θέμα δυνατοτήτων; Και τα δύο ισχύουν, αλλά η πλάστιγγα γέρνει περισσότερο στο δεύτερο.

Το έμψυχο υλικό του Ολυμπιακού είναι υπερεκτιμημένο και πολύ μάλιστα. Απ' όλους. Και από τη διοίκηση και από τον Τύπο και από την εξέδρα. Που δεν μπορεί να ανεχθεί το τετ α τετ του Μπαρμπαρούση στο Καραϊσκάκη και βρίζει. Οταν όμως, επαναλαμβάνω, θεωρείς ότι ο Μανωλάς είναι Μπεκενμπάουερ, πάντα σε κάθε γκέλα του θα νιώθεις την ίδια έκπληξη. Σαφώς κι ο Ολυμπιακός θα μπορούσε να είχε παίξει καλύτερα. Οι δυνατότητες όμως αυτών των ποδοσφαιριστών και συγκεκριμένες είναι και περιορισμένες. Αυτά.

Το τελευταίο που πουλάνε πλέον οι εφημερίδες είναι η ενημέρωση

ΑΡΝΙΑ και κατσίκια προσφέρουν οι εφημερίδες εν όψει του Πάσχα. Οχι ολόκληρα, βέβαια, αλλά με το κουπόνι ανά χείρας έχεις το σκόντο σου. Βγάζεις σπληνάντερο. Μετά από τη βενζίνα λοιπόν και τα τρόφιμα από τα σούπερ μάρκετ, ήρθε και ο οβελίας. Με τα CD και τα DVD βέβαια να είναι εκ των ων ουκ άνευ. Το τελευταίο που πουλάνε πλέον οι εφημερίδες είναι η ενημέρωση. Πάνω απ' όλα είναι οι προσφορές: Γιάννης Πάριος εναντίον Στέλιου Καζαντζίδη.

Ανεβάζοντας δηλαδή το κόστος και κατά συνέπεια και τον φαύλο κύκλο σε σχέση με τις κυκλοφορίες. Με τις κυκλοφορίες δηλαδή να πέφτουν συνέχεια και οι προσφορές να είναι στην τελική δώρον-άδωρον. Προσφέροντας, λοιπόν, μέχρι και σκόντο στις ιατρικές εξετάσεις. Το μόνο που απομένει είναι ν' αρχίσουνε να δίνουνε κουπόνια για πήδημα. Κάπου στα 70-80 Γιούρο πάει σήμερα η βίζιτα σ' ένα αξιοπρεπές στούντιο, όπως αποκαλούνται πλέον τα μπουρδέλα. Εύκολο είναι για όποια εφημερίδα το θελήσει, να συμβληθεί με κάποια στούντιο σε Αθήνα και επαρχία προσφέροντας σημαντική έκπτωση στο κόστος της περιποίησης. Και να σπάσει όλα τα κοντέρ της κυκλοφορίας.

Εχουν γυρίσει τη δημοσιογραφία στη δεκαετία του '60

ΚΑΙ μιας και το έφερε η κουβέντα στον Τύπο, αν σε κάτι έχει σταματήσει ο χρόνος εδώ στην Ελλάδα είναι η δημοσιογραφία. Λες και βρισκόμαστε μισόν αιώνα πίσω. Στη δεκαετία του '60. Προ τηλεόρασης. Με το αυτί στο ραδιόφωνο και τον σπίκερ να λέει ό,τι θέλει: Οτι φταίει, ο διαιτητής. Οτι φταίει η βροχή και η λάσπη αν ήτανε χειμώνας. Οτι φταίει η ζέστη αν ήτανε καλοκαίρι. Και την άλλη μέρα το πρωί οι εφημερίδες να γράφουνε ό,τι θέλουνε.

Ποιος είχε δει δηλαδή το παιχνίδι για να έχει εικόνα και άποψη; Κανένας. Πάντα λοιπόν στα εκτός έδρας ματς οι Ελληνες ήτανε οι ήρωες και οι γίγαντες που κάποιος καταραμένος διαιτητής τους στερούσε τη νίκη. Σ' αυτή ακριβώς την κατάσταση βρίσκεται ο Τύπος και το 2013. Γίνεται την Πέμπτη το βράδυ το Μπαρτσελόνα-Παναθηναϊκός. Σαφώς και οι διαιτητές φορτώσανε γρήγορα με τρία φάουλ τον Διαμαντίδη. Το ταμπλό όμως έγραψε: Μπαρτσελόνα-Παναθηναϊκός 64-53. Οπως έγραψε και η στατιστική υπηρεσία ένα στα δεκάξι τρίποντα. Και διαβάζεις λοιπόν την επόμενη μέρα: «Μπράβο μάγκες».

Από πού κι ως πού όμως και το «μπράβο» και η «μαγκιά»; Επειδή όπως αναφέρεται παρακάτω «πάλεψαν κόντρα σε θεούς και δαίμονες»;. Τι άλλο δηλαδή θα μπορούσαν να κάνουν; Να βάλουν τα χέρια στη μέση, ν' αράξουν και ν' αφήσουνε τον Ναβάρο να βάζει καλάθια; Και πώς γίνεται να είναι μάγκες οι παίκτες του Παναθηναϊκού, όταν η Μπαρτσελόνα έχει κερδίσει 19 επιθετικά ριμπάουντ; Και άλλο είναι να πεις μπράβο στον Παναθηναϊκό για τη συνολική προσπάθεια και εντελώς διαφορετικό για το συγκεκριμένο παιχνίδι.

Ερώτηση: Πώς γίνεται όταν χάνει ο Παναθηναϊκός στο μπάσκετ να φταίει πάντα η διαιτησία;

Οταν σπέρνεις Σπάθα, θερίζεις θύελλες. - Observer

Πηγή: Goal

Ποδόσφαιρο Superleague SPORTS Ολυμπιακός