Γράφει ο Αλέξανδρος Λοθάνο. 

Η μνήμη δεν είχε προδώσει ούτε αυτή την φορά τον Χρήστο Σωτηρακόπουλο, ο οποίος μετέδιδε στην τηλεόραση τον πρώτο ημιτελικό του Τσάμπιονς Λιγκ μεταξύ της Μπάγερν Μονάχου με την Μπαρτσελόνα.

Η ειρωνεία της βραδιάς; Παρακολουθούσα το συγκεκριμένο ματς στα Χανιά παρέα με τον Ζιοβάνι, την αυτοβιογραφία του οποίου είχα την τιμή να συγγράψω. Ενός, δηλαδή, εκ των ποδοσφαιριστών που αγωνίστηκαν σε εκείνο το ματς, το οποίο μάλιστα μνημονεύει στο βιβλίο.

Από εκείνο το κρύο βράδυ του Νοεμβρίου του 1997, λοιπόν, είχαν να γνωρίσουν οι «Μπλαουγκράνα» παρόμοια συντριβή. Σημαίνει αυτό ότι η Μπάρτσα επιστρέφει σε εκείνες τις «μαύρες» ημέρες, σε ότι έχει να κάνει τουλάχιστον με τις ευρωπαϊκές της παρουσίες;

Οχι, κάθε άλλο. Για να είναι και πάλι το σημείο αναφοράς, όμως, χρειάζεται ενίσχυση στα μετόπισθεν με έναν ενδεκαδάτο κεντρικό αμυντικό (Τιάγκο Σίλβα ή Βενσάν Κομπανί θα ταίριαζαν σαφώς περισσότερο από τον επίσης υποψήφιο Ματς Χούμελς) και εναλλακτικές στο κομμάτι της επίθεσης, όπως αυτές που μπορεί να προσφέρει ο Νεϊμάρ.

Μόνο έτσι θα μπορέσει να κοιτάξει και πάλι στα μάτια μια Μπάγερν που φαντάζει αυτή την στιγμή ως το απόλυτο φαβορί για το φετινό Τσάμπιονς Λιγκ, αλλά και για το… επόμενο! Γιατί ο Πεπ Γκουαρδιόλα δεν μπορεί να βελτιώσει συγκλονιστικά κάτι που ήδη λειτουργεί στην εντέλεια χάρη στον Γιουπ Χάινκες, αλλά μεταγραφές όπως ο Μάριο Γκέτσε ή ο Ρόμπερτ Λεβαντόφσκι (και αν δεν αποκτηθεί ο Πολωνός, ο Λουίς Σουάρες) δίνουν ακόμα μεγαλύτερη δύναμη και δυναμική στους Βαυαρούς.

Αυτοί, όπως και η απολαυστική Ντόρτμουντ, μετεξέλιξαν επί της ουσίας το «total football» της Μπαρτσελόνα του Πεπ, προσθέτοντας στην πίεση ψηλά και το εξαιρετικό transition, την δύναμη στις προσωπικές μονομαχίες και τον ακόμα υψηλότερο ρυθμό, ο οποίος πνίγει (χωρίς εισαγωγικά) τον αντίπαλο.

Σε αυτόν, δηλαδή, που δεν μπόρεσε να αντισταθεί η Μπάρτσα, αλλά ούτε και η Ρεάλ Μαδρίτης. Και η δεύτερη, θεωρητικά τουλάχιστον, δικαιολογείται λιγότερο απ' ότι η πρώτη, γιατί πήγε «ψυλλιασμένη» στο Ντόρτμουντ, τόσο από τα δύο ματς με τους Βεστφαλούς στην φάση ομίλων, όσο και από το… μαρτύριο που βίωσε η μεγάλη της αντίπαλος, λίγες ώρες νωρίτερα στο Μόναχο.

Δεν ξέρω τι θα γίνει στις ρεβάνς, όπου πάντως φαντάζει απίθανη οποιαδήποτε ανατροπή. Αυτή την στιγμή, όμως, οι Γερμανοί μοιάζουν με… Γερμαναράδες (με την καλή, ποδοσφαιρική έννοια) και οι μέχρι πρότινος πανίσχυροι Ισπανοί με… Ισπανάκια.

Κερδισμένοι από τα παραπάνω; Οι φίλοι του ποδοσφαίρου, γιατί είναι δεδομένο ότι οι Γερμανοί θα φροντίσουν να είναι ακόμα πιο δυνατοί του χρόνου, ενώ και οι πληγωμένοι Ισπανοί θα επιζητήσουν την ενίσχυση που θα τους φέρει και πάλι στην κορυφή.

Χωρίς να υπολογίζουμε στην εξίσωση τους… άφαντους φέτος Αγγλους, οι οποίοι πιθανότατα θα παρηγορηθούν με το Γιουρόπα Λιγκ χάρη στην Τσέλσι, στον πάγκο της οποίας ακούγεται όλο και πιο έντονα ότι θα καθίσει εκ νέου ο Ζοσέ Μουρίνιο. Και ξέρετε καλά τι σημαίνει αυτό για τους «Μπλε», αλλά και το εμπλουτισμένο κίνητρο που θα έχουν του χρόνου ο Σερ Αλεξ Φέργκιουσον και η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ…

Υ.Γ. Είναι ένα από εκείνα τα «παιχνίδια» της τύχης. Στην Ισπανία και κυρίως στην Μαδρίτη, τους Καταλανούς όπως τον υπογράφοντα (για όσους τυχόν είχαν απορία για την καταγωγή μου) τους αποκαλούν απαξιωτικά «Πολωνούς», ότι δηλαδή είναι ξένοι, επειδή αρκετοί είναι αυτοί που επιθυμούν την ανεξαρτησία. Και έμελλε ένας κανονικός Πολωνός, ο Ρόμπερτ Λεβαντόφσκι, να βάλει (οριστικό;) «στοπ» στα όνειρα της Ρεάλ Μαδρίτης για το πολυπόθητο δέκατο.

Πηγή: Goal

Ποδόσφαιρο Superleague SPORTS