Ιστορίες τρέλας και γηπέδων

Και να ήταν μόνο οι Πανιώνιοι έχει καλώς. Θα μιλούσαμε για μια… ανορθογραφία. Μα και με τους οπαδούς της ΑΕΛ τα ίδια ακριβώς έγιναν.
Δεν είναι ότι στη Λάρισα και τη Νέα Σμύρνη δεν θέλουν να δουν δύο βαθμολογικά καλύτερες ομάδες από τις δικές τους να παίζουν μπάλα. Δεν θέλουν να δουν, γενικώς, άλλες ομάδες. Έχει αναπτυχτεί μια στρεβλή άποψη για το γήπεδο. Είναι δικό μας και θα παίζουμε μόνο εμείς!

Κι όλα αυτά που λένε και γράφονται για γήπεδα «ζωντανούς οργανισμούς» με πολλαπλές χρήσεις; Προφανώς ισχύουν, αλλά όχι για την Ελλάδα.
Θυμάμαι το 1994 η ΑΕΚ είχε προκριθεί στους ομίλους του Τσάμπιονς Λιγκ. Για πρώτη φορά ελληνική ομάδα θα συμμετείχε στη διοργάνωση (είχε πάρει μέρος κι ο Παναθηναϊκός στο πειραματικό στάδιο, αλλά τότε δεν υπήρχαν τόσο αυστηρές προϋοποθέσεις).

Ήρθαν οι άνθρωποι της team, της παραγωγού εταιρείας της διοργνάνωσης για να δώσουν το «οκ» για τη Νέα Φιλαδέλφεια. Δεν είχε και το πιο σύγχρονο γήπεδο η ΑΕΚ ήθελε το πράγμα προσοχή μην «κοπεί». Κι ενώ όλα πήγαιναν καλά οι άνθρωποι θέλησαν να δουν και τη σκεπαστή. Τότε ανακάλυψαν ότι κανείς στην ΠΑΕ δεν είχε κλειδιά για την σκεπαστή. Τα είχαν οι οργανωμένοι κι αυτοί δεν ήθελαν να υποβληθούν σε κανένα έλεγχο από την Team. Με τα χίλια ζόρια είπαν το ναι κι αφού τους ξακαθάρισαν ότι το γήπεδο δεν θα έπαιρνε άδεια!

Το γήπεδο, το κάθε γήπεδο, ανήκει σε εταιρείες. Όχι σε οπαδούς. Και το γήπεδο πρέπει να αποτελεί ένα ζωντανό οργανισμό που θα προάγει πολιτισμό κι όχι βία. Μια και μιλάμε για Νέα Σμύρνη, το γήπεδο βρίσκεται σε περιοχή «φιλέτο» της περιοχής. Εκτός από τον αθλητισμό πως ενσωματώνεται στη περιοχή; Πως μπορεί να λειτουργήσει για να κάνει καλύτερη τη ζωή των κατοίκων;

Τελικά οι οπαδοί των ομάδων έχουν και τις ομάδες που τους αξίζουν…

Πηγή: pamesports.gr