Το 1987 ήμουν 11 χρόνων, αδελφή ενός 14χρονου που λάτρευε το μπάσκετ και έπαιζε κιόλας. Εμένα δεν με ενδιέφερε ιδιαίτερα για να είμαι ειλικρινής και ούτε καταλάβαινα γιατί μετά το σχολείο, όλα αυτά τα αγόρια ξεχνούσαν οποιαδήποτε κούραση και έσπαγαν τα πόδια τους στα τσιμεντένια γήπεδα της γειτονιάς, στις μπασκέτες, που σχεδόν ποτέ δεν είχαν διχτάκι. 

Διαβάστε τη συνέχεια στο Gazzetta.gr