Η αγωνία είχε να κάνει σχεδόν αποκλειστικά με την ΑΕΚ. Αυτό που εγώ διέκρινα είναι ότι όλοι σχεδόν οι οπαδοί της ομάδας δείχνουν μια βεβαιότητα ότι την ομάδα, τώρα που έπεσε, «θα την πάρει ο Μελισσανίδης». Μόνο που όλοι τους δεν καταλαβαίνουν το πότε θα γίνει, το πώς θα γίνει και το με ποιους θα γίνει.

 

 

Eριχνα μια ματιά χθες στα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων που αφορούν την πραγματικότητα της ΑΕΚ μετά τον υποβιβασμό: ποτέ ιστορία υποβιβασμού δεν έχει προβληθεί με τέτοιο τρόπο. Η ΑΕΚ, σήμερα που μιλάμε, δεν γνωρίζει σε ποια κατηγορία θα παίζει, δεν ξέρει ποιοι θα τη διοικήσουν, δεν ξέρει σε ποιο γήπεδο θα αγωνίζεται, δεν γνωρίζει ποιοι από τους παίκτες της θα τη βοηθήσουν να επιχειρήσει το restart. Κι όμως κανένα απολύτως πρωτοσέλιδο δεν έχει την παραμικρή αναφορά σε αυτά τα απλά της ζητήματα. Αν τα βάλεις το ένα δίπλα στο άλλο, θα αρχίσεις να πιστεύεις ότι ο υποβιβασμός της είναι ένα είδος ευλογίας (!) αφού θα γίνει αιτία για να αποκτήσει η ομάδα γήπεδο, σοβαρούς χρηματοδότες, τεράστια προοπτική κτλ. Καταλαβαίνω ότι διάφορες υπερβολές γράφονται για να κρατηθεί υψηλό και το φρόνιμα του κόσμου -προσοχή, όμως, γιατί όλα αυτά εύκολα γυρίζουν μπούμερανγκ. Μην ξεχνάτε ότι με τους ίδιους τρόπους καλλιεργήθηκαν ενθουσιασμοί για τον Κοζώνη, τον Βιντιάδη, τους άγνωστους επενδυτές από το Κατάρ, την Κύπρο κτλ.

Εμπλοκή

Φυσικά όλα αυτά αυτή τη στιγμή τα διαφοροποιεί η εμπλοκή του Δημήτρη Μελισσανίδη -μόνο που για την ώρα αυτή την εμπλοκή περισσότερο  ευαγγελίζονται τα πρωτοσέλιδα, παρά προκύπτει από κάπου. Για την ώρα ο Μελισσανίδης έχει εκφράσει τη θέλησή του να δει το γήπεδο στη Νέα Φιλαδέλφεια να κατασκευάζεται. Με αυτή του τη διακήρυξη έχει συμφωνήσει ο Πόλυς Χατζηιωάννου, που έχει πει ότι θα στηρίξει την προσπάθεια χωρίς επιπλέον διευκρινίσεις. Ολα τα υπόλοιπα είναι οι δηλώσεις αόρατων κύκλων ή επιθυμίες δημοσιογράφων ή αισιόδοξες εικασίες. Μακάρι να επαληθευτούν, αλλά αλίμονο στην ΑΕΚ, αν απομείνουν τέτοιες.

Ενας

Αυτό που καταλαβαίνω εγώ είναι ότι για την ώρα αγωνιούν για την ΑΕΚ δυο διαφορετικοί πόλοι. Ο ένας είναι αυτός των μετόχων της και κυρίως των ανθρώπων που αν η ΑΕΚ πτωχεύσει θα έχουν προβλήματα με τη δικαιοσύνη προσωπικά: αναφέρομαι στον Δημητρέλο, τον Ντέμη, τον Θανόπουλο κυρίως. Αυτοί, εξ όσων καταλαβαίνω, επιθυμούν να παίξει η ομάδα στη Β' Εθνική, να συνεχίσει κουτσά-στραβά να πληρώνει τα χρέη της, να προσπαθήσει να ανεβεί κατηγορία -διαφορετικά οι ίδιοι θα έχουν πρόβλημα. Υποθέτω ότι γι' αυτό είδαν πριν από λίγες μέρες τον Σταϊκούρα και γι' αυτό διάφοροι φίλοι τους, όπως ο κ. Οικονομόπουλος π.χ. συντηρούν στην επικαιρότητα τη συζήτηση για τις απαιτήσεις από την οικογένεια Ψωμιάδη κτλ. Υποθέτω επίσης ότι οι ίδιοι προσπαθούν να αναβάλουν τη γενική συνέλευση που είναι προγραμματισμένη για τις 14 Μαΐου, ελπίζοντας ότι σύντομα θα έχει ξεκαθαρίσει το τοπίο και θα υπάρχει μια καλύτερη εικόνα του τι γλιτώνει η ΑΕΚ αν πτωχεύσει κτλ.

Πόλος

Ο δεύτερος πόλος είναι αυτός των κυρίων Αλεξίου και Κοτσάτου, που από ό,τι βλέπω περιμένουν για να αναλάβουν την Ερασιτεχνική και να τρέξουν και την ομάδα, αν αυτή βρεθεί οικειοθελώς στη Γ' Εθνική. Το πρόβλημα στη συγκεκριμένη περίπτωση είναι ότι οι δυο δεν μοιάζουν να έχουν την οικονομική επιφάνεια που η περίσταση απαιτεί: οικονομική βοήθεια χρειάζονται. Στην πρόσφατη συνάντησή του με τον Μελισσανίδη, ο Κοτσάτος είπε ότι συντάσσεται με τον «τίγρη» και κάθε του εγχείρημα: δυστυχώς, δεν ακούσαμε τον Μελισσανίδη να λέει το ίδιο. Αυτό που εγώ καταλαβαίνω είναι ότι ο Μελισσανίδης δεν θέλει στην προκειμένη περίπτωση να εμπλακεί με τη διοίκηση, μόνο που χωρίς τη δική του εμπλοκή δεν βλέπω καλά τα πράγματα. Στην οικογένεια της ΑΕΚ, μετά το στραπάτσο του υποβιβασμού, δεν βλέπω κανένα με διάθεση και χρήματα να πάρει το τιμόνι στα χέρια. Για όλους είναι λύση ο Μελισσανίδης -μόνο που λογαριασμό μοιάζουν να κάνουν χωρίς αυτόν. Τι θέλει ο «τίγρης»; Για την ώρα νομίζω συμπαίκτες που να βάλουν για τις ανάγκες της ομάδας χρήμα. Χωρίς αυτούς δεν τον βλέπω να προχωρά, τουλάχιστον σήμερα. Το τι μπορεί να γίνει μελλοντικά δεν το ξέρω.

Κανένας

Πολλές μεγάλες ομάδες έχουν αυτοϋποβιβαστεί λόγω χρεών. Συνέβη με τους Ρέιτζερς τελευταία, αλλά και με τη Νάπολι, τη Λιντς, τη Φιορεντίνα. Ξέρετε ποια είναι η διαφορά; Σε όλες αυτές τις περιπτώσεις υπήρχε κάποιος που, όταν οι ομάδες πτώχευσαν, ανέλαβε το κόστος επανεκκίνησης και επιστροφής. Στη Νάπολι ήταν ο Ντε Λαουρέντις, στη Φιορεντίνα ο Ντε Βάλε κτλ. Στην ΑΕΚ δεν βλέπω κανέναν. Μόνο πρωτοσέλιδα, διακηρύξεις, όνειρα κτλ.          

Ευχές

ΚουρασμΕνος και αποδιοργανωμένος από το πασχαλιάτικο τετραήμερο, οφείλω τις ευχές μου στους αναγνώστες της στήλης. Ομολογώ ότι μου συνέβη κάτι περίεργο φέτος: έπειτα από πολλά χρόνια φαγούρας, αγάπησα το Πάσχα! Δεν κρύβω ότι αντιμετώπιζα το Πάσχα και τις μεγαλοβδομάδες του ως ένα είδος αναγκαστικού διαλείμματος (που σχεδόν ποτέ δεν επιθυμούσα). Ποτέ δεν καταλάβαινα την αξία της κινητικότητάς του και το γιατί στην Ελλάδα πρέπει να το γιορτάζαμε πάντα ξεχωριστά από τον υπόλοιπο κόσμο. Το ελληνικό Πάσχα, με τις σούβλες και τα κλαρίνα, τα κηρύγματα και τις μπαρόκ ακολουθίες, το τρέξιμο των φαντάρων που λιώνουν στην αγγαρεία για να τσουγγρίσουν αυγά οι γαλονάδες με τους δημάρχους, τους βουλευτές και τους υπουργούς, ήταν μια διαδικασία που με άφηνε παγερά αδιάφορο κι ας το είχα ζήσει με όλους τους δυνατούς τρόπους -εννοώ και με θρησκευτικότητα και κατάνυξη και με γλέντια και ζουρνάδες, και στην Ελλάδα και στο εξωτερικό.

Ώσπου φέτος, εντός μου, συντελέστηκε κάποιου τύπου αποκάλυψη. Παρ' όλο που οι φίλοι και τα μέλη της οικογένειας με τα οποία το γιόρτασα ήταν περίπου ίδια, το Πάσχα μου απέκτησε μια περίεργη μεγαλοπρέπεια: έπαψε να είναι αναγκαστικό και έγινε αναγκαίο, έπαψε να είναι σικέ εορταστικό κι έγινε πανηγύρι αισθημάτων. Κυρίως απέκτησε στα μάτια μου αυτό που είναι η αληθινή υφή του και την οποία θολωμένος  από το life style του δεν έβλεπα. Ναι, το εφετινό Πάσχα ήταν μια γιορτή ελπίδας -έπειτα από χρόνια κραιπάλης και φτήνιας που τα διαδέχτηκαν μιζέρια και απογοήτευση. Ισως να βοήθησαν η ζέστη, η υπέρλαμπρη ομορφιά του ελληνικού τοπίου, η καλοκαιρινή ανεμελιά, αλλά έπειτα από καιρό διέκρινα στους ανθρώπους ζεστασιά και δύναμη. Υπάρχει ακόμα πολύς δρόμος, αλλά ως στάση σε όαση, το εφετινό Πάσχα θα το ξεχάσω δύσκολα.

Ευχές σε όλους... 

Πασχαλιάτικη φιλοξενία

Εντυπωσιασμένος έμεινε ο Θοδωρής Ζαγοράκης από το πώς γιορτάζεται στη Χίο το Πάσχα. Ο «Ζαγόρ» πέρασε εκεί τις πασχαλιάτικες μέρες, έχοντας παρέα σε κάποιες εξόδους και τον Χιώτη πρόεδρο της ΕΠΟ, Γιώργο Σαρρή. Οι κοινές τους εμφανίσεις έγιναν θέμα στον Τύπο της Σαλονίκης και σχολιάστηκαν θετικά: αποτελούν και απόδειξη ότι όσοι μιλάνε για δήθεν διωγμούς των Ενώσεων που στις εκλογές ψήφισαν Γκαγκάτση κόντρα στον Σαρρή κ.λπ. πουλάνε φούμαρα. Η φιλοξενία που έτυχε ο και κουμπάρος του Γκαγκάτση, Θοδωρής, δείχνει πως ο Σαρρής ούτε γουστάρει αντιπαλότητες ούτε θέλει εχθρούς. Και σ' αυτό με τον Ζαγοράκη μοιάζουν πολύ, να ξέρετε...

Πηγή: SportDay

Ποδόσφαιρο ΑΕΚ SPORTS