Ενα φεγγάρι, ο μόνος προπονητής που είχε γράψει περισσότερα παιχνίδια στον πάγκο μίας ομάδας από τον σερ Αλεξ Φέργκιουσον, ήταν ο Γκι Ρου. Τώρα, δεν υπάρχει άλλος κι εκτός αυτού, ο Ρου ήταν προπονητής κι όχι μάνατζερ κι αυτή η διαφορά είναι πολύ σημαντική για το ποδόσφαιρο και την επιρροή που ασκεί ο «μίστερ» πάνω στην ομάδα και τους ποδοσφαιριστές. Τόσο, όσο το γεγονός ότι η Αγγλία είναι νησί. Ευρωπαϊκό μεν, αλλά νησί. Ενα αντικειμενικό γεγονός που και οι δύο πλευρές -η Αγγλία και η Ευρώπη- εκμεταλλεύτηκαν κατά καιρούς, η κάθε μία με τον τρόπο της και για τους λόγους της. Ως νησί, η Αγγλία είχε πλεονεκτήματα και μειονεκτήματα.

Σε ό,τι αφορά στο ποδόσφαιρό της, όμως, η Αγγλία υπέφερε από έναν τραγικό απομονωτισμό που δεν έσπασε ούτε ύστερα από την κατάκτηση του Παγκοσμίου Κυπέλλου το 1966. Ακόμη και μέχρι τις αρχές της δεκαετίας του '90 οι Αγγλοι έπαιζαν ένα ποδόσφαιρο, που ήταν -με τις ελάχιστες λαμπρές εξαιρέσεις- ένα ποδόσφαιρο που έκανε τα μάτια σου να πονούν. Μετά, ήρθε η τηλεόραση κι όλα άλλαξαν. Αυτή την αλλαγή υπήρξαν κάποιοι που τη χρησιμοποίησαν όπως το κατάλληλο κύμα ο σέρφερ.

Η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ ήταν η σανίδα. Ο σερ Αλεξ, ο σέρφερ. Τώρα, 27 χρόνια μετά την πρώτη του παρουσία στον πάγκο της Μάντσεστερ και 21 μετά την πρώτη συμφωνία πώλησης τηλεοπτικών δικαιωμάτων, ανακοίνωσε πως με το φετινό πρωτάθλημα, ολοκληρώνει την παρουσία του στον πάγκο της Μάντσεστερ. Η ανακοίνωση της αποχώρησής του είναι, προφανώς η είδηση της χρονιάς για το ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο. Μόνον η διαδοχή του από τον Μουρίνιο στον πάγκο των «κόκκινων διαβόλων» θα μπορούσε να προκαλέσει ανάλογο ενδιαφέρον. Στιγμιαίο, ειδησεογραφικό.

Διότι η αποχώρηση του σερ Αλεξ είναι η αποχώρηση ενός μύθου. Κάτι που πολύ θα ήθελε να γίνει ο Μουρίνιο. Οταν ο Φέργκιουσον έκατσε στον πάγκο της Μάντσεστερ το '86, η ομάδα είχε 7 πρωταθλήματα όλα κι όλα, από τα οποία τα 5 ήταν του Μπάσμπι. Οπως και το μοναδικό Κύπελλο Πρωταθλητριών. Εκείνο του '68 στο «Γουέμπλεϊ». Η Γιουνάιτεντ, το '86 ήταν μία ομάδα που της τραγουδούσαν στην Αγγλία ένα τραγουδάκι, κάτι σαν «δεν θα πάρεις πρωτάθλημα ποτέ, Γιουνάιτεντ!». Τώρα, έχει δύο Τσάμπιονς Λιγκ, δύο χαμένους τελικούς και 20 πρωταθλήματα.

Ο άνθρωπος της δουλειάς

Ο Φέργκιουσον άλλαξε τελείως τη Γιουνάιτεντ. Για την ακρίβεια την εκτόξευσε στο διάστημα του θρύλου, της δημοφιλίας, του οικονομικού ενδιαφέροντος. Τη μεταμόρφωσε από μία Αγγλίδα μεσοαστή σε μία παγκόσμια ντίβα. Η δεύτερη πλουσιότερη ομάδα στην Ευρώπη και η δεύτερη ακριβότερη αθλητική επιχείρηση στον κόσμο. Ο Φέργκιουσον, μετά την ήττα στο πρώτο του παιχνίδι στον πάγκο της Γιουνάιτεντ από την Οξφορντ, τον Νοέμβριο του 1986 και γνωρίζοντας ότι οι οικονομικές δυνατότητες της ομάδας του ήταν περιορισμένες, στράφηκε στα τμήματα υποδομής.

Δημιούργησε ομάδες προπονητών και σκάουτς και η προσπάθειά του, που πολλοί τότε είχαν αμφισβητήσει, απέδωσε την περίφημη γενιά του '92. Την εφηβική ομάδα της Γιουνάιτεντ που κατέκτησε το πρωτάθλημα Αγγλίας και είχε στις τάξεις της μία φουρνιά ποδοσφαιριστών που αγωνίζεται ακόμη και σήμερα. Μπέκαμ, Γκιγκς, αδελφοί Νέβιλ, Μπατ και αργότερα ο Σκόουλς. Ο σερ Αλεξ, τότε, έδειξε την ίδια επιμονή στην αναζήτηση ταλέντων που είχε δείξει κι ο Μπάσμπι όταν δημιούργησε τη μεγάλη ομάδα που χάθηκε στο δυστύχημα του Μονάχου. Υπάρχει ένα ανεκδοτολογικό περιστατικό που δείχνει την αστείρευτη δίψα του για δουλειά και διάκριση και αφορά την περίπτωση του Ράιαν Γκιγκς.

Επί τρεις μήνες, ένας τύπος που δούλευε ως part time steward στα ματς της Γιουνάιτεντ, μιλούσε στους διοικητικούς της ομάδας για έναν απίστευτο 14χρονο που προπονούνταν με τη Μάντσεστερ Σίτι, χωρίς να έχει δελτίο. Κανείς δεν του έδινε σημασία ώσπου ο τύπος πήγε και το είπε στον ίδιο τον Φέργκιουσον, που βρισκόταν ήδη ένα χρόνο στο «Ολντ Τράφορντ». Ο σερ Αλεξ, πήγε, τον είδε και τον πήρε αμέσως στους «κόκκινους διαβόλους».

Η άλλη πλευρά του σερ Αλεξ

Πέρα από τους ποδοσφαιριστές, η παρουσία του Φέργκιουσον συνέπεσε και με τις διοικητικές αλλαγές στην ομάδα που αποτέλεσαν τη βάση για την οικονομική της ανάπτυξη. Σε κάποιες από τις αλλαγές αυτές έπαιξε ρόλο κι ο ίδιος. Στη Μάντσεστερ από το '99 και μετά, κανείς δεν μπορούσε να τον κουνήσει. Οι επιτυχίες του στο γήπεδο ήταν βέβαια ένα εξαιρετικό όπλο, αλλά η «ομάδα» ήταν κάτι που ο Φέργκιουσον έβλεπε παράλληλα και ως επιχείρηση που η καλή της πορεία θα διασφάλιζε και τα μέσα για να κάνει τη δουλειά του. Ηταν πάντα με το μέρος της διοίκησης ή πιο σωστά, με το μέρος της ιδιοκτησίας. Σε μεγάλες κρίσεις, κράτησε ουδέτερη στάση μέχρι να γίνει φανερή η πλευρά στην οποία θα κατέληγε η ομάδα. Το γνωστό παιχνίδι της ουδετερότητας. Ασε τα λιοντάρια να σκοτωθούν μεταξύ τους, μείνε προφυλαγμένος και μετά πήγαινε με τον νικητή. Διότι, σε αυτόν τον σκληρό κόσμο του επαγγελματικού ποδοσφαίρου, εκτός από τους τίτλους πρέπει να ξέρεις πώς να διοικείς και να επιβιώνεις. Κι ο σερ Αλεξ έδειξε όλα αυτά τα χρόνια ότι έχει αφομοιώσει βαθιά και τις συμβουλές του Μακιαβέλι αλλά και του Κινέζου στρατηγού, Σουν Τζου.

Πηγή: SportDay

Ποδόσφαιρο SPORTS