Εκεί, στην Αμερική, ο αθλητικός παράγοντας δεν είναι ούτε άεργος ούτε και ισόβιος. Εκεί είναι ο αθλητής πάνω απ' όλα. Οι υπόλοιποι είναι στα παρασκήνια. Βοηθητικοί. Βητάδες, που λέγαμε στον στρατό. Γι' αυτό ο Νίκος Γκάλης ποτέ δεν έσκυψε το κεφάλι σε κανέναν. Και ειδικά σε αυτούς που αποτελούν το διαχρονικό κατεστημένο του αθλητισμού μας. Ποτέ δεν χαμογέλασε γλυκανάλατα και προσποιητά σε υπουργό, σε πολιτικό, σε παράγοντα, σε δημοσιογράφο. Το αντίθετο έκανε: Με κάθε ευκαιρία που του δινόταν, έστρεφε το κεφάλι από την άλλη. Με απαξίωση!

Γι' αυτό το σύστημα, σε όποια του έκφανση, τον κυνήγησε με όλη του τη δύναμη. Προσπάθησε να τον χλευάσει, να τον απαξιώσει, να τον τελειώσει. Ξέρω από πρώτο χέρι πως σε κάποια στιγμή τού προσφέρθηκαν όλα τα καλά στα πόδια για να πει ένα απλό «ναι». Δεν το έκανε! Γύρισε και πάλι από την άλλη το κεφάλι. Σε οποιαδήποτε άλλη χώρα, που δεν επικρατούσε το σύμπλεγμα κατωτερότητας και δεν βασίλευε παντού η απαξίωση των ικανών και ο χλευασμός τους, ο Γκάλης θα ήταν όνομα γηπέδου, άγαλμα, δρόμος, πρότυπο για τις επερχόμενες γενιές αθλητών. Εδώ τον θυμήθηκαν να του κάνουν γιορτή ύστερα από δύο δεκαετίες κοντά. Πάλι καλά... Ο Νικ είναι κλασική περίπτωση ικανού Ελληνα, που κάθεται στο στομάχι μετρίων και ανίκανων!

Πηγή: Εθνοσπόρ

Άρης Μπάσκετ SPORTS