Παρακολουθούσα από τηλεοράσεως την Τρίτη το βράδυ τα όσα εκτυλίσσονταν στο... Nick Galis Hall και σκεφτόμουν ότι η Θεσσαλονίκη είχε την ευλογία να στεγάσει τον χαρισματικότερο μπασκετμπολίστα και τον πιο προικισμένο ποδοσφαιριστή, τον Βασίλη Χατζηπαναγή. Ταυτόχρονα, καθ' ότι κινούμαστε σε ρυθμούς Κυπέλλου, ανέσυρα από τον «σκληρό» τα highlights του τελικού του 1976, με τον άρτι αφιχθέντα τότε «Νουρέγεφ» να προκαλεί τρακαρίσματα στην άμυνα του Ολυμπιακού.

 

Συνειδητοποίησα την ειδοποιό διαφορά στην αξιοποίηση του ενός και του άλλου «θείου δώρου». Ο Αρης επένδυσε χρήμα κι έχτισε πάνω και γύρω από τον Γκάλη μια αυτοκρατορία, ο Ηρακλής δεν αποτόλμησε υπέρβαση, περιορίστηκε σε ποδοσφαιρικό ακκισμό, κάτι σαν Χάρλεμς Γκλομπτρότερς επί χόρτου! Η «κίτρινη» αυτοκρατορία, βέβαια, κατέρρευσε κάποια στιγμή υπό το βάρος του οικονομικού ανοίγματος, ωστόσο στην Ιστορία και στις μνήμες τα τρόπαια χαράχτηκαν ανεξίτηλα. Ενώ ο «Γηραιός», και μαράζωσε και «κούπες» -πλην εκείνης του '76- δεν γεύθηκε. Εμεινε μονάχα η... βιντεοκασέτα με το ποτ πουρί του Βάσια. Κι όχι απλώς μαράζωσε ο «Ηρα», αλλά εξοβελίστηκε κι από τα μεγάλα «σαλόνια».

 

Τα χαμένα χρόνια και οι χαμένες ευκαιρίες δεν γυρίζουν πίσω, όμως βλέποντας σήμερα οι οπαδοί του τον Ηρακλή σε τροχιά επανόδου στη Super League, μπορούν να ελπίζουν ότι ο αρχαιότερος σύλλογος της Θεσσαλονίκης, η σημαία των μπαγιάτηδων (καταπώς αποκαλούσαν παλιά τους βέρους Σαλονικιούς και διατείνονταν οι Ηρακλειδείς ότι εκπροσωπούσε η ομάδα τους) θα είναι και πάλι εκεί. Εκεί που τον συνήθισαν και τον συνηθίσαμε.

 

Ρίχνοντας μια ματιά, βέβαια, στην μπάλα που παίζει τώρα, ανεξάρτητα από τ' αποτελέσματα που σημειώνει, σε πιάνει μελαγχολία. Ομως, δεν είναι η μοναδική ομάδα το 2013 που δεν αντέχει στη σύγκριση με το παρελθόν...

ΣΕ πρώτο χρόνο, άλλωστε, κανένα... jogo bonito δεν μετράει. Ο σκοπός μετράει: η επιστροφή στη φυσική θέση. Κι αν κι εφόσον το καταφέρει, βλέπουμε (πόσο σοφότερη έκανε την «οικογένεια του Ηρακλή» η περιπέτεια στις μικρές κατηγορίες)...

Πηγή: SportDay.gr

Ποδόσφαιρο SPORTS