Αν το περσινό είχε και αρκετή δόση τύχης, το φετινό ήταν η απόλυτη εφαρμογή του ολοκληρωτικού μπάσκετ. Μια ομάδα που στη διάρκεια της σεζόν πέρασε από σαράντα κύματα, κινδύνεψε να αποκλειστεί πρόωρα και βρέθηκε απέναντι στο μεγάλο φαβορί, πήγε στο Λονδίνο «καθάρισε» όποιον βρήκε μπροστά της και πρόσφερε μία απόλυτη μπασκετική παράσταση που όμοιά της έχω να δω από το 2005, την εποχή της μεγάλης Μακάμπι.

Εχω παρακολουθήσει πολλά φάιναλ φορ, όλα με την συμμετοχή του Παναθηναϊκού, αλλά είναι η πρώτη φορά μετά το 2005 που βλέπω μια ομάδα να παίζει το απόλυτο μπάσκετ στα 70 από τα 80 λεπτά των δύο αγώνων.

Εχω δει τον Παναθηναϊκό του 2009 να σκορπίζει για ένα ημίχρονο την ΤΣΣΚΑ, τους «πράσινους» να επιστρέφουν από το -14 στον τελικό της Μπολόνια, αλλά είναι η πρώτη φορά που βλέπω μια ομάδα να κερδίζει δύο μεγάλους αντιπάλους με εντελώς διαφορετικούς τρόπους μέσα σε 48 ώρες, επιβάλλοντας τον ρυθμό της στα επτά από τα οκτώ δεκάλεπτα του ημιτελικού και του τελικού.

Είναι τρελό, αλλά είναι πέρα για πέρα αληθινό, το ότι ο Ολυμπιακός διέλυσε την ΤΣΣΚΑ αναγκάζοντάς την να πετύχει 52 πόντους και μέσα σε 48 ώρες αναπροσάρμοσε το πλάνο του, έβαλε 100 στη Ρεάλ, χτυπώντας τον αντίπαλο στο δυνατό του σημείο, την ταχύτητα…

Ταυτόχρονα, ο Ολυμπιακός επιβεβαίωσε απόλυτα την παράδοση που θέλει τις ομάδες που προηγούνται με μεγάλες διαφορές στο ξεκίνημα να χάνουν ή να κινδυνεύουν στο φινάλε. Το δήλωσε ο Μίλαν Τόμιτς στον Sentra 103,3 και τον Θανάση Ασπρούλια και θα συμφωνήσω απόλυτα με την προπονητική λογική του. «Δεν μ' αρέσει να κερδίζουμε στο ξεκίνημα με μεγάλες διαφορές» είπε με τη λήξη του τελικού κι έχει απόλυτο δίκιο, αν αναλογιστούμε τα όσα έχουν γίνει στο παρελθόν.

Να θυμηθούμε τον Παναθηναϊκό του 2009 που παραλίγο να το πληρώσει στο τέλος; Πάλι τον Παναθηναϊκό που επέστρεψε από το -14 στην Μπολόνια; Τον Ολυμπιακό που πέρυσι γύρισε από το -20; Αντίστοιχα παραδείγματα υπάρχουν πολλά και δεν είναι λίγοι αυτοί που ασχολούνται με το μπάσκετ που πίστεψαν στην ανατροπή των «ερυθρόλευκων» ακόμη και στο -17 (27-10) με τη Ρεάλ.

Το εντυπωσιακό λοιπόν δεν είναι το come back του Ολυμπιακού, αλλά ο τρόπος με τον οποίο επιτεύχθηκε αυτό… Σαν άλλος Ιβκοβιτς, ο Μπαρτζώκας ανακάτεψε την τράπουλα στο ξεκίνημα του δεύτερου 10λεπτου, έριξε στο παρκέ όλους τους αναπληρωματικούς και πήρε το ρίσκο να πιέσει στην περιφέρεια με τους Σλούκα, Κατσίβελη, αφήνοντας τον Σπανούλη να πάρει ανάσα και να «καθαρίσει» το μυαλό του. Την ίδια συνταγή εφάρμοσε ο «Ντούντα» στην τελευταία περίοδο του περσινού τελικού με την ΤΣΣΚΑ, δικαιώθηκε και να που τώρα η ιστορία επαναλήφθηκε.

Για την μπασκετική ιδιοφυία που λέγεται «Βασίλης Σπανούλης» δεν υπάρχουν λόγια. Η ημέρα που άφησε τον Παναθηναϊκό για να συνεχίσει τον Ολυμπιακό ήταν η ημέρα που σε μεγάλο βαθμό άλλαξε και το ρου της ιστορίας. Με τη νοοτροπία του νικητή ενέπνευσε τα πιτσιρίκια, καθοδήγησε τους ξένους και παρότι σταρ έκανε τον Ολυμπιακό να είναι ομάδα των πολλών κι όχι του ενός. Η σωστή διαχείριση των συναισθημάτων είναι προνόμιο λίγων, αλλά πολύ μεγάλων αθλητών και η ικανότητα του Σπανούλη να βρίσκεται από το ναδίρ στο ζενίθ είναι φαινόμενο σπάνιο στο μπασκετικό στερέωμα.

Όταν βρίσκεσαι από το -9 του ranking στο +13 κι όταν από το μηδέν φτάνεις στους 22 πόντους σε ένα 20λεπτο, τότε δεν μιλάμε για παίκτη με προσωπικότητα, αλλά για παίκτη – φαινόμενο που έχει το απόλυτο ένστικτο του «δολοφόνου» που δεν του λέει τίποτα η λέξη «ψυχολογία»…

Ο θρίαμβος και η επιτυχία του Μπαρτζώκα είναι διπλός και τριπλός, αν αναλογιστούμε πως ο Ολυμπιακός από τα μισά της σεζόν έμεινε χωρίς τον βασικό του σέντερ (Ντόρσεϊ) και χωρίς τον βασικό τους πλέι μέικερ (Μάντζαρης), με τον δεύτερο να μην αντικαθίσταται ποτέ επί της ουσίας. Είναι η απόδειξη του πώς μπορεί μια ομάδα να ζήσει με τα προβλήματά της, αρκεί να ξέρει να τα διαχειριστεί.

Μια σύντομη αναδρομή στο παρελθόν είναι αρκετή για να εξηγήσει πως μόνο τέτοιες ομάδες, δηλαδή αυτές που ξέρουν να κρύβουν τα προβλήματά τους, έβρισκαν τον δρόμο της επιτυχίας. Ομάδες που δεν ξόδευαν για να αντικαταστήσουν, αλλά που δούλευαν για να καλύψουν ένα κενό ή μια κακή επιλογή ξένου… Αυτό το μοντέλο δικαιώνεται για πολλοστή φορά, το μοντέλο του «φτιάχνω» και όχι του «αγοράζω»…

Ενας ακόμη που δικαιούται να αισθάνεται δικαιωμένος για την καλοκαιρινή του επιλογή είναι ο Στράτος Περπέρογλου που σαν άλλος Σπανούλης, με εντελώς διαφορετικές συνθήκες βέβαια, αποφάσισε να αφήσει το ΟΑΚΑ και να μετακομίσει στο ΣΕΦ.

Παίκτης μεγάλων αγώνων, αθλητής που έχει μάθει να διαχειρίζεται τα δύσκολα, υπερέβη για πρώτη φορά τα όρια του και πανηγύρισε έξαλλα για τα δικά του δεδομένα. Ηταν μια προσωπική δικαίωση και για την αμφισβήτηση που δέχτηκε μέσα στη σεζόν, αλλά και για την απόφασή του το καλοκαίρι.

Πηγή: Sentragoal.gr

Μπάσκετ SPORTS Ολυμπιακός